SIAMZONE.COM

มันต้องใช้ใจดู!!!

ดูแล้วรู้สึกอบอุ่น อยากให้มีคนมาบอกรักอย่างจริงใจบ้างจัง

หนังมีไว้สื่อให้เราเข้าใจด้วยภาพ และเสียง และองค์ประกอบหลายอย่าง
ถ้าหนังมันสื่อให้เราเข้าใจมากก็ได้รับคำชม
ถ้ามันสื่อออกมาได้น้อยก็ต้องคะแนนน้อยเป็นธรรมดา

ไม่ใช่ว่าจะเอาแต่บอกว่าหนังเรื่องนี้ตั้งใจจะให้แง่คิดที่ดีเลยต้องชม
งั้นไปอ่านหนังสือธรรมะเอาดีกว่า ไม่ต้องมาทำหนังหรอก

อย่างเวลาดูหนังผี
เรากลัวก็เพราะผีน่ากลัว ไม่ใช่เพราะมันมีผีเลยต้องกลัว

เอาไป 5พอ !! เฮ้อๆๆ

สรุปคนไทยอยากดูหนังตลกใช่มั้ยเนี่ย

ถ้าอยากดูหนังตลกให้มองข้ามเรื่องนี้ไปเลย
หนังเรื่องนี้มี'สาระ'นะครับ ไม่ใช่'ไร้สาระ'

LOVING YOU, LOVING ME (ขอบคุณที่รักกัน)

i give "A+"

ไม่สำคัญว่าคุณอยากดูแลใคร แต่รู้มั๊ยว่ามีคน..อยากดูแลคุณ (คำโปรยposter)

“ถ้ามัวมายึดติดอย่างนี้ เราก็อยู่ที่เดิมอ่ะดี้” - อ.เสนาะ

“เราเท้าคู่ที่ดีคือรองเท้าคู่ที่ใส่พอดีเท้า” - อาก๋ง

“การทำรองดท้าให้สวยต้องชึความอดทนและปราณีต” - อาก๋ง

“พวกลื้อวิ่งเร็วเกินไปจนไม่ได้ดูรองเท้าตัวเอง” - อาก๋ง

(“เตี่ย อั๊วล้มละลายแล้ว” - ปั่น)
“มันเกี่ยวกับการกำหนดชีวิตลื้อเองต่างหาก ขนาดรองเท้าตัวเองลื้อยังทำให้มันพอดีไม่ได้ แล้วจะไปทำรองเท้าให้คนอื่นใส่ได้ยังไง” - อาก๋ง

“อ่ะให้ รูปวาดจ่อย เป๋อ ลุง” - เป๋อยื่นรูปวาดให้อ.เสนาะ

..ลองหยุดดู/ฟังคนที่รักเราสักนิด - เรามองข้ามสิ่งเล็กน้อย(ที่ยิ่งใหญ่)ไปหรือเปล่า?

ไม่ใช่หนังที่ดูยาก แต่ไม่ใช่หนังรักตลกกุ๊กกิ๊ก ที่มีมุขตลกตลอด แต่ก็ไม่ใช่หนังที่เครียดจนปวดหัว แต่เป็นหนังที่ต้องเปิดใจดู เพราะ โทนทั้งเรื่องของหนังจะพูดถึงความเป็นไปของตัวละคร3กลุ่ม ที่ต่างคนต่างก็มีปมในใจของตนเองทั้งสิ้น ซึ่งดูเหมือนจะมีอยู่บางคนในกลุ่มที่มีความรักให้คนอื่น ขณะเดียวกันก็ได้รับความรักความห่วงใยจากคนอื่น แต่ไม่เคยรับรู้ ไม่เคยขอบคุณ แต่เมื่อวันหนึ่งเจอวิกฤต หรือ การเปลี่ยนแปลงในชีวิต ถึงเข้าใจ ว่าเมื่อเวลาที่พ่ายแพ้ ไม่เหลืออะไร สิ่งที่เหลืออยู่ คือ ความรักจากครอบครัว

หนังประกอบด้วยหนังย่อยๆ สามเรื่อง ซึ่งสุดท้ายทั้งสามเรื่อง ก็ไม่ได้มีจุดเชื่อมต่อกันเลย ซึ่งเรื่องที่นำเสนอได้ดีที่สุด น่าจะเป็นเรื่องของร้านทำรองเท้า ที่แสดงโดย ปั่น พ่ออุดม ชวนชื่น ซึ่งคนที่เป็นลูกหลานคนจีน แล้วแพ้ผิดหวังจนอยากจะซมซานกลับมาตายที่บ้าน สุดท้ายที่คิดว่าไม่เหลืออะไร สิ่งที่เหลือคือความรักของคนที่บ้าน น่าจะเรียกได้ว่าเรื่องนี้ ตอบโจทย์ของชื่อหนังได้ดีที่สุด การแสดงของตัวเอกทั้งสามคนในเรื่องก็ถือว่าสอบผ่าน ยิ่งฉากที่ปั่นกลับบ้านมากราบเท้าพ่อดม แล้วย้อนอดีตไปฉากตอนเด็กที่เห็นพ่อไปช่วยขายป๋องแป๋ง เรียกได้ว่า เอาคนดูอยู่ เรียกน้ำตาได้เลย ยิ่งถ้าคนที่เคยเจอแบบเดียวกัน น่าจะโดนใจแบบเต็มๆ

ส่วนเรื่อง ของคุณกบ และ คุณหมิว ซึ่งเป็นเรื่องของทหารที่ต้องไปใช้ชีวิตอยู่ในชายแดนใต้ ซึ่งจริงๆตอนนี้น่าจะเป็นตอนที่การแสดงที่ดีที่สุด แต่อาจจะมีปัญหาเรื่องบท ซึ่งขาดความมีเหตุผลของตัวละครว่าทำไมต้องทนไปใช้ชีวิตที่นั่น ทั้งที่ไม่เหลืออะไรแล้ว แถมสถานที่ถ่ายทำในเรื่องก็เป็นอ.ปากพะยูน จ.พัทลุง ซึ่งไม่ใช่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ทำให้เกิดความรู้สึก ไม่อิน และไม่เข้าใจการกระทำของตัวละคร

ส่วนเรื่องของปั๊บ สายป่าน และคุณสมเล็ก น่าจะเป็นเรื่องที่สายป่านขโมยซีนไปได้จากทุกคน เรียกได้ว่าเล่นดีที่สุดตั้งแต่เข้าวงการมา เรียกได้ว่าทำให้คนดูเชื่อได้ว่าเธอเป็นออทิสติคจริงๆ เรื่องราวในหนังดูเหมือนจะพยายามเน้นเรื่องความซาบซึ้งเกี่ยวกับเสียงธรรมชาติ ในครูดนตรีคนหนึ่งซึ่งหูกำลังจะหนวก ซึ่งต้องการสอนลูกศิษย์หัวแข็งคนหนึ่ง จึงเป็นลักษณะคล้ายๆroad movie แต่เนื่องจากประเด็นในเรื่องดูไม่หนักแน่นพอ ทำให้ในตอนท้าน ส่วนสรุปเรื่อง ดูจะห้วนๆ ไปหน่อย

เรียกได้ว่าเป็นหนังที่ให้สาระ กับคนดู ไม่น่าเบื่อ แต่ประเด็นตามชื่อหนังยังไม่ค่อยสอดคล้องกับตัวเรื่องเท่าไรนัก ไม่ถึงกับเสียดายตังค์ ให้คะแนน 7.5 เต็ม 10 ครับ

เสียดายตังอ่ะ จะหลับก็หลับไมได้ เพราะเสียดายเงินนี่แหละ

หนังเรื่องนี้เป็นหนังที่สอนมากกว่า
หนังเรื่องนี้ได้เรต ท. ซึ่งหมายความว่า ดูได้ทั้งครอบครัว
มีปั๊บแล้วหนังจะสนุกหรอ เป็นไปไม่ได้ คุณก็ดูตัวหนังสิ
หนังเรื่องนี้ไม่ได้โปรโมทมากเหมือนหนังเรื่องอื่นที่ผ่านมา
คุณไม่เข้าใจความหมาย คำว่า "หนังดี" กับ "หนังเรียกกระแส" ด้วยซ้ำ

หนังเรื่องนี้ส่วนใหญ่จะเน้นเกี่ยวกับเรื่องราวความรัก เป็นหนังที่เศร้านะ มีบางช่วงเรียกน้ำตาจากคนดูได้เลยแหละ แต่ดูแล้วอยากหลับอ่ะ ไม่รู้เป็นเพราะการดำเนินเรื่องที่เรียบง่ายไม่มีอะไรให้น่าติดตามหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ แต่ก็ไม่ถึงกับขนาดว่าแย่อะไร ดูได้เพราะเป็นหนังเกี่ยวกับความรักของคนในครอบครัว คนใกล้ชิด สนิท ก็โอเคอยู่ในมาตรฐานหนังไทย