แยกให้ออกระหว่างการมีความรู้กับการมีจิตสำนึก
พวกเรามีความรู้เพราะเราผ่านการฝึกมาหลายต่อหลายอย่าง เช่น การอ่าน จด จำ ท่องหรือพูด
แต่แม้เราจะผ่านการฝึกมาหลายต่อหลายอย่าง
มันก็ไม่ได้การันตีว่าจิตสำนึกของเราจะมีมากขึ้น
ยกตัวอย่างได้กับการขับรถ
พวกเรามีความรู้เรื่องกฏจราจร วิธีการขับรถ และความรู้เบสิคการใช้ชีวิตในสังคมพื้นฐานทั่วไป
แต่ความรู้พวกนั้นไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกว่าเราจะเป็นคนขับรถที่ดีมีจิตสำนึกและรักเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
มีคนมากมายขับรถราคาหลักล้านแต่จิตสำนึกมีแค่หลักสิบหรือแทบไม่มีเลย

แล้วจิตสำนึกในที่นี้คืออะไร ?
มันคือการตระหนักถึงการไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่นว่าเป็นเรื่องสำคัญ ในขณะเดียวกันก็คือการตระหนักว่า ตัวเรานี้ยังชอบให้ผู้อื่นเมตตาปราณีสนับสนุน ผู้อื่นก็ย่อมชอบด้วยเช่นกัน
เรารักตัวเองฉันใด ผู้อื่นก็รักตัวเองฉันนั้น
เราไม่ชอบการถูกเอาเปรียบ ผู้อื่นก็เป็นเหมือนเรา ฯลฯ

เมื่อคนเรามีจิตสำนึก เราจะแคร์คนในสังคมเดียวกันมากขึ้น
เราจะปฏิเสธความมักง่ายหรือความเห็นแก่ตัวที่จะเป็นเหตุให้เบียดเบียนผู้อื่น
เราจะวิพากษ์วิจารณ์น้อยลง แต่เราจะพยายามเข้าผู้อื่นมากขึ้น
เพราะเราตระหนักว่า ตัวเราเองนี้ก็ยังไม่ชอบให้ใครมาตัดสินอย่างด่วนสรุป ผู้อื่นก็ไม่ชอบเช่นเดียวกัน!
เราจะรักมากกว่าเกลียด อภัยมากกว่าอาฆาต
เมตตามากกว่าสาปแช่ง ฯ

จิตสำนึกเป็นสิ่งฝึกได้และมันทำได้ทันที
วิธีการง่ายมากนั่นคือ การแสดงออกถึงความรัก!
ลองมอบความรักให้ตัวท่านเอง และดูแลตัวเองด้วยความรักนั้น เมื่อท่านทำสิ่งนี้ได้ ท่านจะรู้วิธีรักผู้อื่นไปเอง
จิตสำนึก พัฒนาจากจุดเล็กๆตรงนี้