เราต้องตรวจการหวังดีของเราอยู่บ่อยๆ
ต้องมั่นใจว่าความหวังดีของเราจะต้องไม่กลับกลายไปเป็นความเจ้ากี้เจ้าการที่น่ารำคาญหรือกลายเป็นความเสือกที่เกินพอดีซึ่งน่าหงุดหงิดหัวใจ
ความหวังดี…หากมีอยู่ในจิตใจย่อมเป็นเรื่องที่ดี
แต่มันต้องออกมาจากใจที่ดีจริงๆมันถึงจะเปี่ยมล้นด้วยความเข้าใจในมิติชีวิตของผู้อื่น
แต่มันก็มีหลายคนที่เข้าใจผิดระหว่างความหวังดีกับการเห็นแก่ตัว
คนบางจำพวกใช้ความเห็นแก่ตัวนำหน้า
อยากจะบงการชีวิตผู้อื่นให้เป็นอย่างที่ใจปรารถนา
แต่พร่ำบอกว่าที่ทำทั้งหมดเพราะหวังดี
คำว่าหวังดีในลักษณะนี้เป็น คำตลบแตลงที่เอาไว้กลบเกลื่อนอาการอยากบังคับผู้อื่นให้เป็นไปตามใจตน
ส่วนความหวังดีที่ออกมาจากใจนั้น มักจะนำหน้าด้วยความเข้าใจ โดยมีความเข้าใจในปัญหาและสติปัญญาของผู้รับ และประเมินอยู่ในใจว่าหากเรามีความหวังดีต่อคนตรงหน้าจริงๆเราควรจะช่วยเหลือเขาอย่างไรโดยเหมาะสมกับจริตและวิถีชีวิตของเขา
อะไรที่เขารับได้รับไหว?อะไรที่เขารับไม่ได้รับไม่ไหว?
เราจะประเมินผู้รับความหวังดีมากกว่าเอาความต้องการของตัวเองเป็นตัวตั้งในการประเมิน
แยกให้ออกระหว่าง ความหวังดีที่แท้จริง และความเห็นแก้ตัวที่มีข้ออ้างว่าเป็นความหวังดี

#ข้าพเจ้าเตือนตนเองเช่นนี้