ผู้คนมักสร้างภาพผู้อื่นจากจินตนาการของตนเอง
และอยากให้คนอื่นเป็นไปตามจินตนาการของตน
คำว่า ดีหรือไม่ดี อาจไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเป็นจริง
แต่มันขึ้นอยู่กับเราจินตนาการเกี่ยวกับเขาไว้ว่าอย่างไร
บางคนหลงรักปีศาจเพราะภาพในหัวของเขาเห็นปีศาจเป็นนักบุญ
ส่วนบางคนรังเกียจคนดีเพราะภาพในหัวของเขาเห็นปีศาจ(จากการบอกเล่าที่โง่เขลาของคนไม่รู้จริง)
สุดท้ายทุกคนเห็นภาพในหัวตนเอง
หลงภาพในหัวของตัวเอง
และยึดมั่นภาพในหัวของตัวเอง
โดยลืมไปว่านั่นเป็นจินตนาการที่ปรุงขึ้นมา
แต่ไม่ใช่ความจริงอย่างที่มันเป็น

เปรียบเสมือน เราเป็นมะม่วง แต่คนเห็นเราเป็นทุเรียน
และเขาก็ยังยึดความคิดของตนเองว่าถูกต้อง
เขาไม่ได้เห็นเรา เขาเห็นจินตนาการของเขาและรู้ไม่เท่าทันตัวเองว่ากำลังหลงอยู่ในภาพจินตนาการของตนเอง

#เป็นเรื่องที่เข้าใจได้