"ระบาย/////ช่องว่างระหว่างเรากับพ่อมันเริ่มกว้างออกไปมากขึ้น
ตั้งแต่ตอนที่พ่อกับแม่หย่ากัน?
หรือตั้งแต่ตอนที่พ่อมีเมียใหม่?
เมื่อตอนปีที่แล้ว พ่อรับเอาเราเข้ามาอยู่ด้วย เพราะเราสอบได้โรงเรียนในกรุงเทพ พ่อดูแลเราดีมากๆ รวมถึงแม่เลี้ยง เรารู้สึกมีความสุขมากๆ เลยในตอนนั้น แต่นานวันลายมักจะออกจริงมั้ย? แม่เลี้ยงเริ่มพูดจาไม่ดีกับเรา กัดจิกเราตลอด ส่วนพ่อนั้นก็ยังดูแลเราดี
ต่อมาเราไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้สึกเหมือนพ่อจะไม่ได้สนใจเราเหมือนเมื่อก่อน เราเป็นคนไม่ค่อยพูดอยู่แล้วไง เราเป็นคนเงียบๆ ยิ่งพ่อไม่คุยกับเรา เราเลยไม่พูดอะไรไปทั้งวัน นอกจากคุยกับลูกค้าที่ร้าน เวลาออกไปที่ร้านพ่อเราจะออกไปทีหลัง ส่วนเราปั่นจักรยานไป พวกลูกน้องออกไปเปิดร้านก่อน พ่อมาถึงที่ร้านพ่อก็ไม่คุยกับเรา ทั้งๆที่เรานั่งอยู่ เขาเดินผ่านเราไปเฉยๆเหมือนไม่มีคนนั่งอยู่ ไม่คิดจะถามว่า "ลูกกินข้าวหรือยัง""เปิดบิลหรือยัง" อะไรยังงี้ ทำเหมือนเราเป็นอากาศ เป็นกันไปหมดทั้งร้านอ่ะ ทั้งพวกลูกน้อง พ่อ แม่เลี้ยงไม่ต้องพูดถึง ไม่คุยกันนานแล้ว เราทำอะไรผิด? เรานั่งตาแดงอยู่ก็มีบางวัน เราเศร้ามากอ่ะ ความรู้สึกเหมือนเป็นอากาศที่พวกเขามองไม่เห็น ตอนกินข้าว พ่อเรียกพวกลูกน้องกินด้วย แต่ไม่เรียกเราตอนแรกเราแทบจะร้องไห้ให้ได้ ตอนนี้เราเริ่มชิน แล้วพ่อเราเลี้ยงหมาไว้ตัวหนึ่ง พ่อเราก็จะชอบให้เราให้ไปซื้อไก่ให้หมากิน! แล้วเราอ่ะ บางวันเราไม่ได้กินข้าวทั้งวันก็มี เพราะเราไม่มีเงินติดตัวซักกะบาทเดียว เขาก็ไม่เคยถาม เราก็ได้แต่พึ่งเงินจากแม่ตลอด กลับมาที่บ้านตอนปิดร้าน เขาก็ทำกับข้าวกินกัน แต่ไม่เรียกเรา ไม่ตามเรา เขากินกันอยู่แค่นั้น ไม่เคยนึกถึงอีกคนที่อยู่บนห้อง จานชามที่พวกเขากินกันแล้ว เราก็ล้างให้นะ ก่อนออกไปร้านทุกวัน เราน้อยใจมากอ่ะ ที่พ่อไม่ยอมคุยกับเรา เหมือนคนไม่รู้จักกันที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกัน เราไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้พ่อเปลี่ยนไปได้เท่านี้ ตอนนี้พวกเขาก็นั่งปาร์ตี้กันอยู่ที่ชั้นล่าง เราออกไปอาบน้ำมาเมื่อกี๊เสียงมีความสุขกันมากอ่ะ เรากำลังนั่งร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียวในห้อง ไม่มีใครคิดจะมาถาม จะมาตาม วันเกิดของเราพ่อก็ลืม เขาไม่สนใจด้วยซ้ำ! เราขอไปดูหนังในวันเกิดก็ยังโดนแหนบแหนมเลย เราไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิด เราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เราอยากย้ายโรงเรียนมากเลย แต่เราก็รักเพื่อนๆที่โรงเรียนนี้ เราไม่รู้จะทำยังไงดี เรารู้สึกว่าเรากับพ่อเริ่มมีช่องว่างมากขึ้นเรื่อยๆ จนไกลลิบตา เราเหงา เราน้อยใจ เราท้อ เราต้องการคนที่คุยเรื่องต่างๆกับเราได้ คนนั้นก็คือพ่อ พ่อคนเดิมของเรา
.... กระทู้นี้ย้ายมาจากห้องเบ็ดเตล็ด ...
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
เราว่าเธอลองเปิดใจพูดไปตรงๆกับพ่อเลยดีมั้ย ?
ถามให้มันรู้เรื่องชัดๆเลยว่าทำไมพ่อถึงเปลี่ยนไป
คุยให้รู้เรื่อง พูดให้เขาได้ยิน แล้วเขาจะรู้สึกตัว
ลองดูนะ สู้สู้ 
หัวอกเดียวกันเลยจขกท. 
พ่อไม่สนใจเราเหมือนเมื่อก่อน
ตั้งแต่มีเมียใหม่? 
เวลาพูดกับเราก็พูดกระแทก
ไม่ก็ด่าคำแรงๆ(ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย) ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินเลยสักครั้งเดียว ? 
จขกท.ก็สู้ๆนะ ลองแบบคห.1 ถามพ่อไปเลย คุยกันให้เข้าใจ
เราก็เกือบๆเหมือน กขจท นะ แต่ว่าแค่พ่อกับแม่เรายังไม่เลิกกัน
พ่อแอบไปมีเมียน้อยแล้วก็ไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่
คุยกันบางทีก็เฉพาะเรื่องเงินที่เราจะได้ก็เท่านั้น(เราต้องขอเงินพ่อแบบรายเดือนใช้น่ะ )
ยังไง จขกทก็ลองคุยๆอย่างที่ คห 1 2 บอกอ่ะนะ
เรา่ว่าลองเปิดใจคุยดูนะ
ไม่งั้นเรื่องมันอาจจะเลวร้ายกว่านี้
บางทีแม่เลี้ยงอาจจะเป่าหูพ่อ จขกท.
ลองเปิดใจคุยดูนะ สู้ๆ
อย่าเพิ่งท้อ
เราเคยนะ .. แต่แม่เราไม่ค่อยสนใจเราสนใจแต่ชายเพราะพี่เป็นโรค
พ่อเราก็เคยแบบนี้ แม่เราบอกว่า ผู้ชายก็เป็นแบบนี้แหละ 55555 เราร้องไห้ไปเปิดใจกับพ่อพ่อบอกว่า ลูกเป็นคนเดียวที่ร้องไห้แล้วพ่อใจอ่อนเลย สู้ๆนะจขกท 
สงสารจขกท.มาก เราก็เคยเจอคนที่เป็นยิ่งกว่าจขกท.อีกนะ
เขาเล่าให้ฟังว่า พ่อกับแม่เลิกกัน พ่อเอามาอยู่ด้วยเพราะบอกว่าจะส่งให้เรียนต่อ
พอมาอยู่จริงๆเขาก็ให้เรียนต่อจริงๆนั่นแหล่ะแต่โรงเรียนไม่ดีอย่างที่เขาบอกหรอก
พอไปอยู่ด้วยแล้ว เหมือนเขาต้องการคนเลี้ยงลูกๆของเขาทั้งสามคนมากกว่า
ต้องทำนู่นทำนี่ให้เขาทุกอย่าง แถมพ่อตัวเองก็ยังมาพูดประมาณว่า
แม่ที่ให้กำเนิดมา เป็นคนไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้(แล้วใครจะไปทนฟังได้)
ส่งเรียนไปเทอมเดียว แม่เลี้ยงก็เรียกมาคุยว่าจะไม่ส่งให้เรียนแล้วนะ
ประมาณว่ามีปัญญาก็หาเงินเรียนเอาเอง แต่ก็ไม่เท่ากับ พอเค้าขึ้นไปบนห้อง
เพื่อเก็บของแต่ห้องดันล็อกเอาไว้ หมายความว่าไล่ออกจากบ้านแบบอ้อมๆอ่าแหล่ะ
โดยที่ก่อนออกไป คนเป็นพ่อแท้ๆทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่มองไม่แม้แต่จะทัก
ยามที่ลูกลำบากที่สุดโทรไปขอยืมเงินแค่สองร้อย เขายังตัดสายทิ้งเลย!
ดูคนที่เค้าเป็นหนักกว่าเราแล้วสู้ๆเค้าไว้นะ อย่าท้อถอย
ลองเปิดใจคุยกันแล้วอะไรๆก็คงจะดีขึ้นเอง
เราก็แบบคห.3เลย
คิดไว้ว่าไม่ใช่เราคนเดียวที่ืโดนแบบนี้ เรื่องกินข้าวเราโดนมาเดือนนึงแล้วแหละเรียกคนอื่นกินแต่ไม่เรียกเราโชคดีเรายัีงมีแม่อะนะ 
แต่ !เราก้เรียกพ่อทุกครั้งแล้วดูแม่มสิ 
พูดแล้วก็ขึ้นแล้วก็เหมือนคห.2ตรง "ไม่ก็ด่าคำแรงๆ(ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย) ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยได้ยินเลยสักครั้งเดียว ?" นี่ละน้อ 
ขอบคุณที่ให้ร่วมระบาย
เราอยากจะเป็นกำลังใจให้นะคะ
เราไม่ได้เป็นแบบเธอตอนนี้ แต่เราก็ไม่รู้อนาคตของเราหรอก ..
เราอยากให้เธอโทรหาแม่ เพื่อแก้เหงาส่วนเรื่องที่จะทำยังไงต่อไปดี
เราอยากให้เธอปรึกษาพ่อถามพ่อ ว่าอะไรเป็นยังไง
ทำไมถึงเมิน ไม่ก็ทักทายบ้าง
* แต่ถ้าเป็นเรา เราจะเมินใส่ เราจะไม่ทัก เราจะใช้เงินแม่นี้หละ เก็บออมเอา
เวลากินข้าวเราจะซื้อจากข้างนอกมากินในห้องตัวเอง
แลดูเหมือนพวกประชด แต่ถ้าเป็นเรา เราจะทำ ถ้าเห็นเมียใหม่ดีกว่าลูกในไ้ส้ !
จขกท.ใจเย็นๆนะ ลองเอาความรู้สึกตรงนี้ ไปคุยกับคุณพ่อตรงๆนะคะ จะได้เข้าใจกัน กล้าๆพูดออกไปเลย ดีกว่ามานั่งเครียดอยู่คนเดียว ยังไงก็เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆ 
พูดตรงๆไปเลยค่ะ 
สู้ๆนะคะเจ้าของกระทู้
ปล.จะเหมือนละครป่าวแบบแม่เลี้ยงไปใส่ไฟให้พ่อฟัง 555555555
แม่เลี้ยงเราก็เริ่มออกลาย สนใจแต่ลูกของตัวเอง แต่ก็จริงนะ
เราไม่ใช่ลูกจริงๆหนิ ยังไงก็ต้องสนลูกตัวเองก่อนอยู่แล้วแหละ
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google