[ต่อเเล้วคห.9] พรมลิขิตบันดาลชักพา 8?
ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ~
เล่าเลยนะ
ปกติเราเป็นคนที่ชอบใส่กำไลนาฬิกากระเป๋าก็ต้องมีอะไรห้อยเต็มไปหมด ถ้าไม่ห้อยแล้วมันแปลกอะ 555555555 >< แล้วอีกอย่างที่เยอะมากเหมือนกันคือ ... " สายห้อยโทรศัพท์ " มันก็เยอะนะ แล้วเวลาเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากระโปรงมันจะตุงๆ เราเลยเอาโทรศัพไว้ในกระเป๋ากระโปรงแต่เอาสายห้อยอะไรเยอะแยะไว้ข้างนอกอะ (คิดภาพตามจะดีมาก)
ตอนเที่ยง
เราเดินไปกินข้าวกับเพื่อนตอนเที่ยงที่โรงอาหาร คือคนเยอะมาก เราก็ค่อยๆ เดินขยับ ๆไปๆ (คนมันเยอะจริงๆ - -) แล้วอยู่ดีดีเราก็รู้สึกว่าตัวเราเอนไปด้านหลัง เหมือนมีอะไรมาเกาะๆ มาดึงอยู่แถวๆ กระโปรงอะ
เรา : " เฮ้ย! อะไรเนี้ย (คือตอนนั้นคิดว่าใครล่วงกระเป๋าตูฟะ) "
เราตกใจหันหน้าไปด้านหลัง เห็นพี่คนนึง นาฬิกาพี่เขาติดกับสายห้อยโทรศัพเรา อ้ะ ง้ากกก พี่เขาดึงเราติดไปด้วย . นี่พี่เขาไม่รู้จริงๆ หรอเนี้ยว่าลากเราไปด้วยอยู่แล้วกระโปรงมันจะเปิดโชวเขาอ่อนอยู่แล้วนะ! . ไม่กี่อึดใจ ประมาณ 5 วิ (มั้งนะ) เราคิดว่ามันนานมากเพราะ หวิวขาอ่อนเหลือเกินน 555555555 ตอนนั้นมันหลุดออกไปพอดีอ้ะ เรารีบหันไปดูหน้าพี่เขาให้ชัด ๆ
พี่เขาเเบบ... คือ... เหมือนเราต้องมนต์อะไรซักอย่าง (เวอร์)
เเล้วพี่เขาก็หันหน้ากลับมา แล้วก็ก้มหัวนิดหน่อย แล้วยิ้มด้วยนะ เเบบว่า...น่ารักอะ
พี่เขาก็พูดขอโทษเราอ่ะ พี่เขาน่ารักมาก หล่อ และแลดูสูงกว่าเราเยอะ! (คือเราเตี้ยอ่ะ
) เเล้วเหมือนเราอยู่โรงเรียนมาตั้งนานยังไม่เคยเห็นหน้าพี่เขาเลย เพื่งจะเห็นตอนนี้เเหละ 5555 
ตอนนั้นคือพี่เขาก็เดินไปกับเพื่อนเเล้ว แต่เรายัง งงๆอยู่นะ เพื่อนเลยสะกิดว่าเป็นอะไร สงสัยจะโดนมนต์สะกด 555555555
จากนั้นก็ได้แต่ขอให้ได้เจอพี่เขาอีก หึ้ย! น่ารักอะ >//////<
ขอสักห้าเม้นเดี่ยวต่อ คิกคิก (เยอะไปป่าว)
ปล.แป้กลบ
ต่อเเล้ว คห.9
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
ฝนก็เทหัวใจ ก็เซ เหว่หว้านะเออ
ฟ้าฝนแกล้งกันอย่างนี้เสมอ รังแกคนเหงาทำไม
ต่อต่อต่อ
วันนี้เราจำได้ว่าเป็นวันจันทร์ ฝนมันตกเเรงมาก ฝนตกได้เเบบ น่ารำคาญ มากอะ
เราก็เลยต้องพกร่มไปโรงเรียนด้วย
เรื่องมีอยู่ว่า...
เราเพิ่งเรียนวิทยาศาสตร์อยู่อาคารวิทย์ พอหมดคาบเราต้องไปเรียนต่อที่อาคารภาษาไทยอีก เรากำลังจะเดินไปทางอาคารภาษาไทย คนมันเยอะจริงๆ ประมาณสี่เเยกไฟเเดงอะ ต่างคนต่างวิ่งหลบฝน แต่เรามีร่มไง เราก็ยืนตากฝนโชว์ร่มซะเลย คิคิ พอคนเริ่มน้อยลง เราก็เลยกะว่าจะไปเเล้วเเหละนะ เเต่ก็มีพี่กลุ่มนึงวิ่งมา เราก็เลยหยุด เเล้วพี่เขาไม่มีร่มอะ
พี่เขาเอาสมุดปิดหน้ามั้ง เรามองไม่ค่อยเห็นเพราะร่มก็บังเราเหมือนกัน พี่เขาวิ่งมาชนร่มเราเเล้วปากกาพี่เขาก็ตก เราเห็นปากกาตกไง เราเลยเรียกพี่เขา พี่ค้าาาาาาาาา ปากกาตกค่ะ! พี่เขาก็วิ่งมาจะเก็บปากกา พี่เขาก้มลงหยิบปากกา เราเลยเอียงร่มไปกางให้พี่เขานิดๆ กลัวว่าจะเปียกเอา (เเต่พี่เขาเปียกเเล้วแหละนะ - -) พอพี่เขาเงยหน้าขึ้นมา อื้อหือ... นี่มันพี่ล้วงกระเป๋าเรานี่น่า 
คือตอนนั้นเราทำหน้าเอ๋อมาก (หรือเอ๋ออยู่เเล้วว่.ะ) พี่เขาก็อยู่ในร่มเดียวกันกับเรา เเล้วมองหน้าเราเเล้วหัวเราะด้วยอะ โหย เขินมาก 555555555
พี่เขาก็รีบวิ่งไปหลบฝน แต่ก่อนจะวิ่งไปพี่เขายังไม่ลืมจะหันหน้ามายิ้มให้เราอีก
อ้ากกกกกกกกก บอกได้เลยว่าตอนนี้ เราละลายเเล้ว หลงหลงหลงพี่เขา :$
ยิ้มค่อยค่อย แค่เธอยิ้มค่อยค่อย หัวใจก็ลอยไปแสนไกล
ยิ้มค่อยค่อย ตอนฉันยิ้มค่อยค่อย ตอบไป เธอจะรู้สึกอย่างฉันไหมนะ
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google