เคยรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว เหมือนไม่มีใครรักบ้างหรือเปล่า ??

เคยรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว เหมือนไม่มีใครรักบ้างหรือเปล่า ?
    เราคือหนึ่งในนั้น รู้สึกเหมือนพ่อแม่ไม่รัก เหมือนกับเค้ารังเกียดยังไงก็ไม่รู้
หรือเราโรคจิตคิดไปเองก็ไม่รู้นะ 

เค้าส่งเรามาอยู่กับยายที่ต่างจังหวัดอ่ะ เราขอเค้ากลับไปอยู่ด้วยเค้าก็ไม่ให้เรากลับ เหตุผลง่ายๆ อยู่กับยายที่นี่อ่ะดีแล้ว เรารู้สึน้อยใจนะ ก็เข้าใจว่าแต่ก่อนเราเกเร นิสัยไม่ดี อันนี้ก็รู้ แต่เค้าเหมือนไม่รักเราเลย

มาอยู่นี่ก็ทะเราะกับยายเป็นบางครั้ง ไม่ได้เรื่องอะไรมากหรอก ก็แค่เรื่องไปเที่ยว
ตอนนี้เราอยู่กลุ่มเด็กเรียน อยู่กลุ่มกับหัวหน้าห้อง วันๆก็เรียนๆเย็นมาก็กลับบ้าน แน่นอนว่าไม่เคยนอกรู่นอกทางเลย อยู่ในกรอบตลอด

ปัญหาก็คือ เราอยากบอกไปเที่ยว อยากออกไปเล่นกับเพื่อน

วันนี้เพื่อนเราก็โทรมาชวนไปว่ายน้ำ มันก็แค่ไปว่ายน้ำธรรมดาตามภาษาอย่างเราๆ

แต่ยายแกหาแต่ว่าไปอวดหุ่นไปโชว์หุ่นแต่งตัวโป๊โชว์กัน หาว่าไปนัดเจอกับผู้ชายไปกอดจูบกัน

ซึ้งมันไม่ใช่ เราไม่ใช่คนแบบนั้น มาอยู่กับยายที่นี่เราไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำ แต่ดูที่แกพูดแกหาแต่เราเราเหลวแหลกมั่วอะไรขนาดนั้น

อย่างครั้งที่แ้ล้วเราไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อน ยายก็หาว่าไปร้องทำไม ยายนี่ยังไม่เคยไปร้องเลยนะ จะลาออกจากเรียนแล้วไปเป็นนักร้องอย่างนั้นหรือ

เข้าใจนะ ความหมายของแกก็คือ แกคิดว่าเราจะไปเป็นนักร้องอย่างว่า แต่เราก็แค่ไปร้องแบบเฮฮาธรรมดาเองนี่ ทำไมต้องคิดหาว่าเราเป็นคนแบบนั้น




    เราไม่ใช่เด็กเที่ยวนะ y.y คืออยู่กับแม่ที่นู้น พ่อกับแม่ก็ไม่ปล่อยเราเลย ไม่เคยให้ไปไหน จะไปไหนก็ต้องไปกับพวกเขา ไปดูหนังกับเพื่อนก็ไม่ค่อยปล่อยแม่พาไปแทบทุกครั้ง พอมาอยู่กับยายที่นี่ ยายก็ให้แต่อยู่บ้าน ไ่ม่ปล่อยให้เราไปเฮฮาบ้างเลย เราเก็บกดอ่ะ


ถ้าไปอยู่มหาลัยเค้าก็คงจะปล่อยเราเอง แต่มันก็คงอีกนาน แล้วนี่เราก็อยู่ ม.ปลายแล้วด้วยอายุไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ เค้าหวงเกินไปหรือเปล่า แล้วเค้าไม่เคยเข้าใจอะไรเลย


    บางทีก็อยากมีที่ปรึกษาอยากมีที่ระบาย แต่เราไม่รู้จะพูดจะปรึกษาใครดี
เคยไหมบางทีมันดูอ้างว้่างไปหมด มันดูโดดเดี่ยวยังไงไม่รู้แห๊ะ

        มีใครเคยเป็นแบบเราบ้าง หรือเราโรคจิต งี่ เง่าไปเอง 


.... กระทู้นี้ย้ายมาจากห้องเบ็ดเตล็ด ...