ใส่ใจกันก่อนจะไม่มีโอกาสให้ใส่ใจ

บางทีเรามักจะเห็นคุณค่าของคนที่เรารัก
ตอนที่เราต้องสูญเสียเธอหรือเขาไป... ทั้งการสูญเสียแบบที่เรายังเห็นกันอยู่
กับความสูญเสียแบบที่เราไม่มีวันจะได้พบกันอีก...

ถ้าเป็นเรื่องราวที่ผ่านๆมาแล้ว...
การยอมรับความจริงที่ว่า
"เราย้อนกลับไปทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว"

จะช่วยให้เราเปิดใจกว้างพอ...
ที่จะยกโทษให้กับตัวเราเอง

เปิดใจกว้างพอ...
ที่จะให้อภัยให้กับตัวเราเอง...

...ที่เราไม่ได้ดูแล
ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูด
ไม่ได้ใส่ใจการกระทำของเรา...
หรือการละเลยไม่ให้เวลากัน

รวมทั้งอีกหลายเรื่องราว...
ที่เราทำไม่ดีต่อเธอหรือเขา...

ทั้งที่เราตั้งใจ หรือไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้เจตนาก็ตาม

......

แทนการเสียใจกับอดีตที่ผ่านมา...
วันนี้ เรามามองคนที่เรารัก มองคนรอบข้าง มองคนอื่นๆ...

แล้วเริ่มลงมือทำบางสิ่ง บางอย่าง...

เริ่มพูด เริ่มบอก เริ่มทำบางสิ่งบางอย่าง
... เราเริ่มได้ที่นี่.... เราเริ่มได้เดี๋ยวนี้เลย...

พูด บอก หรือทำบางสิ่งบางอย่างนั้น
ราวกับว่า วันนี่เป็นวันสุดท้ายสำหรับเรา

เพราะเราไม่มีวันรู้เลยได้ว่า...
เราจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันพรุ่งนี้หรือไม่..

เราไม่มีวันรู้เลยได้ว่า...
เธอหรือเขาจะจากเราไปในวันใด...

เพื่อว่า เมื่อถึงเวลาที่เราต้องจากกัน...
เราจะบอกตัวเราเอง...
เราจะบอกคนที่เรารักได้ว่า...

ในช่วงเวลาที่เราพบกัน... ในช่วงเวลาใช้ชีวิตร่วมกัน
เราได้พูด เราได้ทำสิ่งต่างๆ เท่าที่เราจะทำได้แล้ว...
และเราไม่เสียใจเลย...กับวันเวลาที่ผ่านมา...

จากบันทึกการเดินทางของลุงริศ (นริศ มณีขาว)