[EXO] Douleur เธอได้ยินไหม? <3 2HK ฟิึึค #อัพในทู้
กดชอบจัง ให้ฟิคลํ้าหน่อยนะ
Douleur ในภาษาฝรั่งเศส....มันคือความเจ็บปวด...
ความเจ็บปวดที่เห็นคนที่เรารักทั้งสองคนอยู่ด้วยกันรักกัน
มันเจ็บปวดเหมือนมีกระแสไฟฟ้าหลายล้านโวลต์ กำลังช๊อตตัวอยู่ตลอดเวลา....
แนะนำตัวละคร
เซฮุน :: ขอโทษ..ผมมันคนเห็นแก่ตัวรักแฟนเพื่อนของตัวเอง แทงข้างหลังเพื่อนตัวเอง...ผมขอโทษ...
ลูฮาน :: บอกผมที่นี่มันคือความฝัน มันไม่ใช่ความจริง ไคยังไม่ตาย....ไคยังอยู่ข้างๆผมเสมอ...
ไค :: พี่จะเป็นคนที่ผมรักที่สุดตลอดไป....แม้ผมจะตายแล้วก็ตาม
คำเตือนก่อนอ่าน
1.ไม่ชอบตัวเรื่อง หรือ ตัวผู้เขียนอย่ากดแจ้งลบขอแค่นี้ครับ
2. ฟิค ช รัก ช ชัดเจนที่สุดแล้วครับ ไม่ชอบกดปิดเลย
3.เม้นโปรดเม้นมีคุณภาพ...เม้นที่มีคุณภาพคือไม่ใช่เม้นสั้นๆแบบ อีโมชั่น กับ
สนุกจังเลย...ไม่ใช้เทเลทับบี้ที่มีสนุกจังเลย ได้เวลาแล้วซิ
4. เรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่งไม่มีมวลความจริงแต่อย่างใด
5. ฮุนฮาน และ ไค....ไม่ชอบหรือไม่ซัพพอร์ตคู่นี้อย่ามาอินดี้แถวนี้นะครับ
6. ขอขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านนะครับ
7.มีอะไรติเตือนกันได้่ครับ ลํ้าไม่เก่งภาษาไทยอาจมีผิดบ้างเล็กน้อยถึงมาก
8. กดชอบจังถ้า FIC เรื่องนี้ดี กดไลค์ลงเฟส แชร์ลงทวิตได้นะลํ้าไม่หวง * จุ๊บ
9. เรื่องนี้ค่อนข้างจะ โอเวอร์ เล็กน้อยเพราะมี 13 ด้วย..แต่ 13 มีจริงหรือไม่มีเราไม่ควรลบหลู่นะแจ๊ะ
10. มีคำหยาบ และ คำวิบัติเพียงเสียงเล็กน้อย โปรดทำความเข้าใจลํ้าไม่ได้วิบัติ
บทนำ
' นี่ไคนายจะไปจริงๆอ่อ ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอออ ~ ' ร่างเล็กที่กำลังกอดกันกลมกับหนุ่มร่างสูงหน้าบ้านของเขากำลังอ้อนแฟนของเขา...
' ไม่ได้นะพี่ไม่สบาย ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ ผมจะไปกับพวก เซฮุน จะโทรหานะ ' จุ๊บ ไค..แฟนของลูฮานจุ๊บที่หน้าผากของร่างเล็กเบาๆไคกำลังจะไปเที่ยวเขากับเพื่อนๆฉลองที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันได้..เซฮุนที่ยืนพิงกำแพงหันมองเพื่อนของเขาและแฟนของเพื่อนด้วยสายตาว่างเปล่า..
' ก็ได้ -3- นี่ฮุนพี่ฝากไคด้วยนะ : ) ' ลูฮานผละจากอ้อมกอดของไคแล้วหันมากุมมือเซฮุนเบาๆเซฮุนก้มหน้างุดด้วยความเขินอายก่อนจะพยักหน้าเป็นการตอบตกลงเบาๆ ลูฮานยกยิ้มก่อนจะลูบหัวของเซฮุนพร้อมเดินเข้าไปในบ้าน...
' เราจะไปกันเลยไหมเพื่อน..' เซฮุนถามด้วยเสียงหยีย้วนพร้อมสตาร์ทรถมอเตอร์ไซต์คู่ใจของเขาพร้อมใส่หมวกกันน็อคอย่างดี..
' แน่นอนอยู่แล้วซิ่งเลย..! ' ไคบิดมอเตอร์ไซต์เสียงคำรามของมอเตอร์ยังคงทำงานดี ไคขับนำหน้าก่อนที่เซฮุนจะขับตามไป...เขาทั้ง สองคนกับเพื่อนอีก กลุ่มหนึ่งกำลังเดินหน้าไปที่ภูเขากูจัง..เพื่อไปซื่งระบายความเครียดที่ต้องอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อสอบเข้ามหาลัยที่ชื่อดัีง และพวกเขาัทั้ง 5 คนก็ทำได้ ...
ไม่นานนักเซฮุน ไค คริส ชานยอล เทาก็ขับรถมอเตอร์ไซต์มาเกือบถึงบ้านพักแต่ตอนนี้ก็คํ่ามากแล้ว แสงไฟระหว่างทางก็มองไม่ค่อยเห็นแล้วระหว่างขอบทางก็ไม่มีอะไรกั้นเป็นเหวลึกลงไป...พวกเขาต้องรีบขับให้ถึงบ้านพักก่อน 4 ทุ่มเพราะถ้ามืดกว่านี้มันจะอันตราย..
' เห๊ยยย ไคนี่มันจะ4ทุ่มแล้วนะเว้ย มึ.งโทรไปบอกพี่ลูฮานหน่อยไหม ' เซฮุนที่กำลังขับมอไซต์เปิดหมวกกันน็อคที่กันลมของเขาพร้อมตะโกนให้เพื่อนของเขาได้ยิน
' เออว่.ะแต่ใกล้ถึงแล้วนี่หว่า ค่อยก็ได้มั้ง '
' เอ.อๆแล้วแต่มึ.งเหอะระวังคนสวยงอนนะเว้ย 5555 ' เซฮุนพูดด้วยเสียงติดตลก ก่อนที่เซฮุนบิดเต็มกำลังก่อนที่คริส ชานยอล เทาเพื่อนของเขาจะขับตาม ไคหน้าซีดเผือกเล็กน้อยหลังจากได้ยินว่า ลูฮานจะงอน โลกแตกแน่ๆ แต่ให้หยุดขับก็ตามเพื่อนไม่ทันอีก...
' เอาวะโทรไปบอกหน่อยดีกว่า...' ไคจอดรถเพื่อถอดหมวกกันน็อคไคหยิบมือถือของเขาขึ้นมาพร้อมกดเบอร์ที่คุ้นเคยและโทรออกเมื่อได้ยินเสียงเพลงรอสายของแฟนเขา ไคก็รีบออกสตาร์รถเพื่อตามเพื่อนของเขาให้ทันเพราะตอนที่เขาหยุดพวกเพื่อนของเขาก็ขับไปไกลแล้ว ไคขับรถด้วยมือข้างที่ถนัดข้างเดียว
ตู๊ด
ตู๊ด
' ฮัลโหลไคฉันเป็นห่วงนายแทบแย่แนะ...' เสียงหวานส่งเสียงออกจากโทรศัพท์นั่นก็ทำให้ไคยิ้มออกได้แล้ว
' แปปหนึ่งนะพี่ เห๊ยพวกมึ.งรอกูด้วยดิ ' ไคตะโกนเรียกพรรคเพื่อนที่ขับรถแข่งซิ่งกันอยู่ไม่ห่างตัวเองนัก..
' ครับ ผมกำลังจะถึงบ้านพัก ไม่ต้องห่วงนะครับ'
' พี่คิดถึงนายนะ '
'ผมก็คิดถึงพี่ครับ แต่ไ.อ้พวกเห้นั่นขับโคตรเร็วเลยผมจะตามไม่ทันอยู่ละ' ไคสบทเล็กน้อยเมื่อมองเพื่อนสามคันข้างหน้าบิดแข่งกันไคจริงบิดตามเพื่อนบ้างด้วยมือข้างเดียวที่ถนัดของเขา..
' เห๊ยพวกมึ.งรอกู อ๊ากกกกกกกกก ตู๊ดๆ...'สิ้นเสียงร้องของไคโทรศัพท์ของพวกเขาทั้งสองก็ตัดสัญญาณกัน..
' ไค ไค ไค ' ลูฮานก้มมองมือถือของตนพบว่าได้จบการสนทนาไปแล้ว...ลูฮานได้แต่คิดในใจสงสัยแบตของไคคงจะหมด..ลูฮานคิดได้แบบนั้นก็ล้มตัวนอนลงกับเตียงนุ่มทันที...
' ไคมึ.งอย่าปล่อยมือนะ' เซฮุนที่ย้อนรถกลับมาเพราะเห็นว่าไคไม่ได้ตามมา เมื่อเห็นไคเพื่อนของเขารถล้มและเสียหลักไปทางหน้าผาไคกำลังจับขอบหน้าผา เซฮุนมองลงไปพบว่ามันลึกมาก..ถ้าตกลงไปไคไม่รอดแน่..เซฮุนดึงมือของเพื่อนเขาเอาไว้แต่ไคตัวใหญ่ไปสำหรับเขา...เขามีแรงไม่พอที่จะดึงไคขึ้นมา
' ไ.อ้พวกเหี้.ยมึ.งขับมาเร็วๆดิว.ะกูจะไม่ไหวแล้ว...' เซฮุนหันไปตะโกนเพื่อนทั้งสามของเขาที่กำลังบิดมอเตอร์ไซต์มาทางนี้ด้วยความเร็ว...แต่มันก็ไกลเกินไปที่เพื่อนทั้งสามคนจะได้ยิน และมันก็คงไม่ทันเวลาเพราะตอนนี้เซฮุนก็ทำท่าจะีร่วงลงไปกับไคอยู่แล้ว
' มึ.งดึงกูขึ้นไปไม่ได้หรอก ไ.อ้แรงน้อย...555 มึ.งปล่อยกู...ไม่งั้นมึ.งจะตกลงมาด้วย ' ไคพูดด้วยเสียงราบเฉย...มืออีกข้างของเขาก็โดนถนนขูดเป็นเลือดและอาจจะกระดูกหัก หัวแตกรู้สึกมึนหัวมาก ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย...ไม่มีแรงที่จะพยุงตัวเองขึ้นไป..
' ไม่...!! ' เซฮุนปฏิเสธจนคำสุดท้าย...แต่แรงของเขาก็ไม่พอที่จะดึงไคขึ้นมา...มือของเซฮุนค่อยๆคลายมือของไคก่อนที่จะไร้วี่แววของเพื่อนที่ลงดิ่งสู่หน้าผา...
' ไม่ !!! ไค !!! ' เซฮุนตะโกนทั้งนํ้าตาพร้อมมองลงไปที่หน้าผาที่ไม่เห็นวี่แววของไคแล้ว...
' เซฮุน มึ.งใจเย็น หยุดร้องเด๊๋ยวหอบขึ้นหยุด ! ' คริสที่ขับรถตามมาเห็นเหตุการ์ณตอนหลังแต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้วเขามาไม่ทัน....เพื่อนทั้งสองคนที่ยืนอึ้งอยู่กับเหตุการ์ณนํ้าตาไหลโดยไม่รู้ตัว คริสกอดเซฮุนเอาไว้ให้เซฮุนหยุดร้ิองไม่อย่างนั้นเซฮุนจะเกิดอาการหอบและชัก..
' ไค...ไม่นะไค !!! กูเป็นคนทำให้มันตาย กูบอกให้มันโทรหาพี่ลูฮาน..กู กู ฮึก..เฮ้อ... 'เซฮุนหายใจเร็วขึ้นเมื่ออาการหอบของเขาเริ่มออก เซฮุนร้องจนนํ้าตาจะออกมาเป็นสายเลือดคริสลูบหัวของเซฮุนเบาๆเป็นการปลอบ...ถ้าคริสร้องไห้ไปอีกคน...สามคนนี้จะทำอะไรไม่ถูก ห้ามร้องนะคริส...
' คริส... ฉันจะลงไปช่วยไค ' เทาทำท่าจะกระโดดลงไปในหน้าผา
' มึ.งบ้าไง !!!! โดดลงไปมึ.งก็ตาย หยุดร้องไห้แล้วโทรหาตำรวจรถพยาบาล เซฮุนไหล่หลุด !!! ' เพียงแค่คำสั่งคริสคำเีดียว ชานยอลรีบกดโทรศัพท์ติดต่อรถพยาบาลและตำรวจ ส่วนเทาก็ได้แต่นั่งลงพร้อมร้องไห้อย่างเอาเป้นเอาตาย..
คริสดึงมือถือของตนเองออกมาพร้อมโทรไปที่บ้านของไค...แต่มันก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้...แม่ของไคเป็นคนรับเมื่อคริสบอกว่าไคเสียหลักรถล้มตกหน้าผาไป แม่ของไคก็ร้องไห้หนักบอกลูกเธอยังไม่ตาย และบอกจะรีบมาที่นี่
' ฉันโทรไปบอกแม่ไคแล้ว...แล้วลูฮานเราจะโทรบอกเขาไหม..' คริสถามด้วยเสียงเรียบเฉยตอนนี้เซฮุนที่มีอาการหอบก็ทุเลาลงไปบ้างแล้ว..
' กูไม่รู้...' เซฮุนตอบพร้อมใช้หลังมือเช็ดนํ้าตาของเขา...คริสกดเบอร์โทรออกหาลูฮานทันที...ถ้าลูฮานมารู้ที่หลัง...สู้ให้ลูฮานรู้ตอนนี้เลยดีกว่า
ตู๊ด
ตู๊ด
' ฮาโหล ~ คริสอ่อ ฉันง่วงนะ งึม' เสียงงัวเงียของลูฮานบอกได้อย่างดีว่าเขาหลับและพึ่งตื่น...
' คือไ.อ้ไค....ลูฮานทำใจดีๆนะ ไครถล้มเสียหลักตกลงไปที่หน้าผา...' เพียงได้ยินคำพูดนั้นโทรศัพท์ของลูฮานก็ตกลงไปที่พื้น...นํ้าตาของลูฮานเอ่อล้นตาคู่สวย...ไค..ไม่นะ..
*พล๊อตเรื่องนี้ได้กำลังใจจาก i miss you รักฉันอย่าคิดถึงฉัน
ไม่เหมือนเป๊ะได้ได้กำลังใจจากเรื่องนี้...
เรื่องนี้จะเปิดโรงตอน 1 เมื่อเรื่อง
My love color สีแห่งความรัก 'ฟิค
จบบริบูรณ์มาลงนํ้าจิ้มให้เฉยๆ
บอกตรงๆนะตอนลํ้าแต่งแล้วฟังเพลงไปด้วยแอบขนลุกอ่ะ
แนวนี้เป็นเรื่องแรกที่ลํ้าเขียน หวังว่ามันคงจะไม่งง
ช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้ลํ้าด้วยนะครับ
อัพพาร์ท 1 ที่ คห.27-28
อัพพาร์ท 2 ที่ คห.60
อัพพาร์ท 3 ที่คห.80-81 [END]
Special KD คห.81
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
เปิดมาไคก็ตายเลยรึ
รูปอิเมจ ไคน่ากลัวมากกกกกกกก
อืม มาลงน้ำจิ้มให้แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะเม้นอะรเหมือนกันนะ
รู้แต่ว่า หนูล้ำต้องรีบๆอัพ เพื่อที่เราจะได้สามารถคอมเม้น
ว้ากๆๆๆๆๆๆๆๆ บ้า
ปล.ฮุนเอ้ย แกไม่ผิด เรื่องความรักไม่มีใครถูกใครผิดเว้ย
อ่านแล้วเปิดเพลง "ฉันอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอ - Klear" ไปด้วย
เข้ามาก อินมาก น้ำตาไหลตาม เข้าใจความรู้สึกลู่กับฮุนเลย ใจจะขาด...~
เฮียคริสเลิศมาก! เข้มแข็ง กล้าคิด กล้าตัดสินใจ เด็ดเดี่ยว เป๊ะมาก สมอิมเมจท่านลีด>///<
รอเรื่องนี้ต่อจากสีแห่งความรักใช่ไหม><? รอๆจ้า
ขอบคุณสำหรับฟิคนะหนูล้ำ^^
คิมจงอิน แกหายตัวขึ้นมาเซ่! ฉันไม่ให้แกตาย!
(ได้ข่าวว่ามีพลังหายตัวได้ไม่ใช่หรอเสี่ย )
#พี่ล้ำอย่าดราม่าเยอะน้า แค่เสี่ยตายคนเดียวก็จะร้องไห้แล้วอ่า
คง งง กันไหนบอก เรื่อง my color love จบก่อนแล้วจะมาอัพ
แต่ช่วงนี้ ลํ้า ดราม่ากับตัวเองบ่อย เลยแวะมาหาฟิค มาม่ากันบ้าง
อาจจะหายไปนาน ส่วนใครที่รอเรื่อง my color love อาจจะอัพพาร์ทช้านะครับ
เอาคอมไปซ่อม จะเอาไว้เล่น The Sim 3 เอาคอมไปอัพ 555
เวิ่นมาพอแล้วพบกับตอนที่ 1 ได้เลย...
พาร์ท 1
' ไม่ลูกชายฉันยังไม่ตาย ฮึก.. ' ผู้เป็นแม่ร้องไห้ในอ้อมกอดของพ่อเมื่อตำรวจมาถึงก็ส่งหน่วยตามหาไคที่หน้าผาเหวทันที...แต่มันช่างโชคร้าย...เขาพบไค...แต่ในสภาพที่หมดลมหายใจแล้ว..
' กูขอโทษ กูขอโทษ ฮึกไค...' เซฮุนที่พึ่งได้รับการปฐมพยาบาลแบบชั่วคราว คลานร่างของเขา ไปหาร่างเพื่อนที่ไร้วิญญาณ พร้อมกอด...ร่างของไคที่จำสภาพก่อนแทบไม่ได้...ร่างที่ถูกไม้เสียบเป็นรูพรุนทั่วร่างกาย...แขนขาคอที่หักงอจนไม่เหลือสภาพไคในตอนแรก.. เลือดที่เลอะเปอะทั่วไปทั่วเสื้อของไค...ชานยอลและเทาที่มองร่างไร้วิญญาณของเพื่อนนํ้าตาของเขาทั้งคู่ก็รินไหลอีกครั้ง..คริสเอียงหน้าหลบน้าตากำลังเอ่อล้นที่ตาของเขา…มันเป็นภาพที่โหดร้ายไปสำหรับทุกๆคน
' ...ไค...' ลูฮานที่ตามมาที่หลังเมื่อเห็นร่างคนรักของเขาที่เซฮุนกำลังกอดก็พาลหมดสติไป เซฮุนที่ตั้งตัวทันรีบวิ่งไปรับลูฮานที่กำลังล้มอย่างพอดิบพอดี...
' หลับตาซะมึ.ง ขอให้ไปสบายนะ...' คริสที่มองสภาพร่างไร้วิญญาณของเพื่อนก็ใช้มือของเขาปิดตาของไคที่ไม่ได้หลับตามร่างของเขา แต่พยายามแค่ไหน...ตาของไคก็ไม่ปิดให้คริส...คริสถอนหายใจเบาๆ...
' ถ้ามึ.งยังห่วงแบบนี้...พวกกูไม่สบายใจนะไค..' คริสกระซิบข้างหูร่างที่ไร้วิญญาณของเพื่อนก่อนที่จะเอื้อมมือปิดตาของไคอีกครั้ง แต่คราวนี้ตาของไคกลับปิดสนิท....
ตั้งแต่เหตุการ์ณครั้งนั้น...ก็ผ่านมาได้ 1 ปีแล้วสินะที่ไคหายไปจากชีวิตทุกๆคน...บางคนก็เริ่มจำไคเป็นแค่ภาพทรงจำที่สวยงาม...แต่บางคน..ก็เลือกที่จะจดจำและจำมันไปจนวันที่เขาหมดลมหายใจ...
' เสี่ยวลู่นั่นลูกจะไปไหนนี่พึ่ง 6 โมงเช้าเองนะ ' แม่ทักลูกของเขาเมื่อเห็นลูฮานกำลังเดินตรงไปที่หน้าประตู ลูฮานนั่งลงใส่รองเท้าก่อนที่จะมองหน้าแม่ของตนพร้อมยกยิ้มอย่างฝืนใจ..
' วันนี้วันครบรอบที่ผมรักกับไค 4 ปีครับแม่...' ลูฮานลุกขึ้นก่อนที่จะหยิบ กุหลาบตูมที่ริดใบทิ้งทั้งหมดขึ้นมาด้วย แม่ของลูฮานถอนหายใจเบาๆแต่ไม่ได้ห้ามลูกของเธอแต่อย่างใด...ลูฮานมักจะซื้อดอกไม้และไปที่โบสต์ที่หลุมศพของไคเสมอ...และติดต่อกันมาโดยตลอดตั้งแต่การจากไปของไคเมื่อปีที่แล้ว
' ไค...นี่ก็ 4 ปีแล้วนะที่เราคบกันมา ฉันรักนายมากนะ ' ลูฮานพูดระหว่างทางที่เขากำลังจะไปโบสต์...แม้ทุกคนจะบอกเขาบ้าที่ยังไม่ลืมไคและมีรักใหม่ซะที....แต่เขาก็จะยอมเป็นไ.อ้บ้าที่คนว่าไปตลอด ไคไม่เคยจากเขาไปไหน ไคอยู่ในนี้...ลูฮานใช้มือกุมที่หัวใจของเขาเบาๆ...
' นี่ ผมฝากหัวใจผมไว้ที่นี่นะ ' ไคพูดพร้อมทำท่าแหวกหัวใจเขาเขาและวางลงบนหน้าอกข้างซ้ายของลูฮานอย่างเบามือ....
' ฉันขอรับฝากมัน...ฉันรักนายนะไค ' ลูฮานสวมกอดไค
' ผมจะรักพี่ตลอดไป....' ไคสวมกอดลูฮานกลับ....
ภาพทรงจำในอดีตของลูฮานเริ่มทยอยมาเต็มสมองของเขา...นํ้าตาของลูฮานรินไหลช้าๆ...เขาไม่สามารถลืมไคได้...และไม่สามารถเลิกรักไคได้...กุหลาบตูมที่รีดใบทิ้ง...ความหมายของมันคือ ความกลัว...ลูฮานกลัวไปทุกอย่างตั้งแต่ไม่มีไคคอยอยู่เคียงข้างทุกอย่างรอบตัวเขาเหมือนสิ่งที่ไม่คุ้นเคยและความน่ากลัว...
' ไค...กูขอโทษ..ผ่านมา 1 ปีแล้วกูก็ยังทำใจอภัยให้ตัวเองไม่ได้จริงๆ ทำไมตอนนั้นกูถึงช่วยมึ.งไม่ได้ ทำไมกูถึงบอกให้มึ.งโทรหาพี่ลูฮาน ทำไมพวกกูต้องขับรถเร็วแล้วไม่รอมึ.ง กูขอโทษ...' ทันทีที่ลูฮานมาถึงหลุมศพของไคก็พบเห็นหนุ่มที่หน้าตาคุ้นเคยกำลังนั่งอยู่ที่หน้าป้ายหลุมศพของไค...พร้อมดอกแดฟโฟดิล ความหมายคือเพือนที่แสนดี…วางอยู่ที่ป้ายหลุมศพของไค...
' เซฮุน....' ลูฮานเอ่ยปากเรียกชื่อที่เขาุคุ้นเคยช้าๆตั้งแต่เหตุการ์ณที่ไคเสียชีวิต...ในงานศพของไคเซฮุนเอาแต่โทษตัวเองว่าเขาเป็นคนทำให้ไคตาย เขาเป็สสาเหตุที่ทำให้ไคตาย.....แต่ไม่มีใครคิดแบบนั้นไม่มีใครกล่าวโทษเซฮุน และไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเช่นกัน...ไม่นานนักเซฮุนก็ย้ายไปต่างประเทศ...แต่ทุกครั้งที่ลูฮานมาที่หลุมศพของไคเขามักจะเห็นดอกแดฟโฟดิล เสมอ...เซฮุนเป็นคนส่งให้ไคสินะ..
' .......... ' เซฮุนหันมามองเสียงที่เขาคุ้นเคย...มันคือเสียงคนรักของเพื่อนเขา และเป็นคนที่เขารักมากเช่นกัน...จริงๆแล้วที่เซฮุนย้ายไปต่างประเทศไม่ใช่เพราะเขารู้สึกผิดเรื่องไคอย่างเดียว..แต่เขากลับมีความคิดชั่.วๆเล.วๆว่า ใช้โอกาศนี้เข้าหาลูฮานดีไหม...แต่เขาก็ทำไม่ลงเพราะลูฮานคือคนที่ไครักมากที่สุด...
' ไม่เจอกันนานเลยนะ. ' ลูฮานเดินเข้ามาใกล้เซฮุนก่อนที่จะวางดอกไม้บนหลุมศพของไค..
' ผ่านมา 1 ปีแล้วที่สินะ ไม่มีไคอยู่ข้างๆ ' ลูฮานพูดขึ้นมาลอยๆ...
' พี่...ฮึก..ตั้งแต่นายไม่อยู่พี่คิดถึงนายมากรู้ไหม...พี่ยังรู้สึกเหมือนมีนายนอนกอดพี่อยู่ทุกๆคืน.. ' ลูฮานใช้มือของเขาปิดที่ใบหน้า นํ้าตาลที่ไหลอาบแก้มยิ่งทำให้เซฮุนที่กำลังมองรู้สึกผิด...ผิดไปทุกอย่าง..
' พี่ลูฮานอย่าร้องนะครับ... ' เซฮุนพูดพร้อมก้มหน้า ลูฮานมองเซฮุนก่อนที่จะสวมกอดเซฮุน..
' พี่ลูฮาน ' เซฮุนมีท่าทีตกใจเล็กน้อยที่ร่างบางกำลังกอดเขา..เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหมลูฮานกำลังกอดเขาอยู่...
' พี่ขออยู่แบบนี้ซัก 1 นาทีนะเซฮุน..พี่ิคิดถึงไคมากจริงๆ ฮึก..' เซฮุนกอดลูฮานกลับมือของเขากดผมของลูฮานเข้าที่อกของเขาเพราะตอนนี้ลูฮานกำลังร้องไห้...
' อย่ายุ่งกับแฟนกู !!! ' ทันใดที่เซฮุนได้ยินเสียงนั้นเสียงที่เขาคุ้นเคยเหลือเกิน ลมก็พัดแรงขึ้นและกระนั่มใส่เซฮุน ใบไม้ที่ผ่านตัวของเซฮุนไป...แต่ลูฮานยังคงอยู่ในอ้อมกอดเขาเหมือนไม่รับรู้ถึงแรงลมเมื่อกี้เลย เซฮุนรู้สึกได้กลิ่นคาวเลือด เซฮุนก้มหน้ามองแขนตัวเองก่อนที่จะพบว่ามีรอยเหมือนถูกอะไรข่วนเป็นรอยแผลลากยาว..
' เซฮุนแขนนายเลือดออก นายเป็นอะไร ' ลูฮานที่ผละออกจากอ้อมกอดเซฮุนเมื่อพบแผลลากยาวที่แขนทั้งสองข้างของเซฮุน เซฮุนส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เซฮุนหยิบใบไม้ที่พึ่งผ่านตัวเขาไปก่อนที่จะพบว่า มันแหลมคม...
' พี่หิวไหม...' ลูฮานพยักหน้าเล็กน้อย เซฮุนคลี่ยิ้มก่อนที่จะจูงมือลูฮานให้เดินตามเขา ระหว่างทางที่เซฮุนพาไคเดินไป แผลของเขาก็รู้สึกเจ็บมากกว่าเดิม..ลูฮานก้มหน้าหงุดด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเขาไม่เคยถูกใครจับมือนอกจากไคมานานแล้ว...
' นายจะพาพี่ไปไหน ? อีกอย่างนายควรทำแผลซะก่อน... '
' แถวนี้...มีร้านประจำผมอยู่ วันนี้ผมจะเลี้ยงพี่เอง ^^ ส่วนเรื่องแผลไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมไม่เจ็บแล้ว..' เซฮุนยกยิ้มขึ้นเขาโกหก...เขายังคงรู้สึกเจ็บแผลและเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ...มันเหมือนมียาพิษเึครือบอยู่ที่แผลของเขา...ลูฮานไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะยังคงตามสถานการ์ณตอนนี้ไม่ทัน...เมื่อก่อนน้องชายคนนี้แทบนับคำที่พูดคุยกับเขาได้เลยแต่ตอนนี้กลับพูดเป็นกันเองกับเขา...
เซฮุนพาลูฮานเดินไม่ใกล้ไม่ไกลนักก่อนที่จะพบกับร้านที่อยู่ห่างจากถนนมันเหมือนไม่ใช่ร้านมันเหมือนบ้านแนววินเทจที่มีผู้คนอยู่กันไม่เยอะ...ชื่อร้าน.FLY..ลูฮานฉุกคิดในใจไคเคยบอกว่าเป็นร้านประจำของเขา ตอนนี้เขาจีบกับไคตอนแรกๆ...
ใครจะเชื่อว่าไคกับลูฮานรักกันได้เพราะอินเตอร์เน๊ต...ไคแอดเมลของลูฮานมาและเขาพูดคุยกันตอนแรกเลือกที่จะไม่บอกชื่อของกันและกัน...แต่อยู่มาวันหนึ่ง..ไคก็บอกว่าเขาจะเปลี่ยนเมลแล้วเมลของเขาถูกแฮ็คให้บล็อคได้เลย...แล้วเราก็นัดเจอกันจนกลายเป็นความรัก...
Most-SHLLH :: สวัสดีครับ พี่ลูลู่....
LuLuHAN :: ทำไมวันนี้ออนช้าจังอ่า โมสต์
Most-SHLLH :: ขอโทษครับบ บบ ผมไปกินกาแฟที่ร้านประจำมานะ
LuLuHAN :: *0* เหรอๆร้านไหนอ่ะ พาพี่ไปกินบ้างสิ 5555
Most-SHLLH :: ได้สิ ร้าน FLY นะผมชอบกินลาเต้กับเค้กนมสดที่ร้านนั้นที่สุดเลย
LuLuHAN :: นายต้องพาฉันไปกินนะ เลี้ยงฉันด้วยละฉันจะกิน ชานมปั่น กับเค้กช็อกโกแล๊ต ห้ามลืมนะ สัญญานะ ><
Most-SHLLH :: ได้สิครับ : )) ผมจะเลี้ยงพี่เอง พี่เองก็ต้องกินเยอะๆนะ ><
' พี่ลูฮาน พี่ลูฮานครับ ' เซฮุนเรียกลูฮาน ลูฮานสะดุ้งเล็กน้อยนี่เขาเหม่อจนไม่ได้ยินเสียงเรียกของเซฮุนเลยเหรอนี่....
' ห๊ะๆ มีอะไรเหรอจ๊ะ '
' อ่อ พี่จะกินอะไรเหรอครับ..'
' พี่กินอะไรก็ได้นะนายสั่งให้พี่เลยก็ได้พี่ไม่เคยมาที่นี่นะ..' เซฮุนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่เคาร์เตอร์
' พี่คยูผมครับเอาเหมือนเดิมนะครับ แล้วก็เพิ่มตามใบที่ผมเขียนเลยครับ ' เซฮุนพูดคุยกับเจ้าของร้านอย่างสนิทสนมเซฮุนคงมาที่กับไคบ่อยแน่ๆเลย...
' รอแปปเดียวเด๊่ยวก็ได้แล้วนะครับร้านนี้เขาทำไว 555 '
' จ๊ะ นายกับไคชอบมากินที่ร้านนี้เหรอ..'
' ป่าวนี่ครับ ไคไม่ชอบร้านนี้ไคบอกของที่นี่มันรสชาติขมเกินไปสำหรับเขา ไคมันชอบกินที่ร้าน พัตเตอร์มากกว่า ผมมักจะชอบมากินคนเดียวเวลาว่างๆนะครับ ^^ ' ลูฮานอึ้งกับคำตอบเล็กน้อย...แล้วทำไมตอนแรกที่คุยกันไคบอก FLY เป็นร้านโปรดของเขา..แต่ก่อนที่ลูฮานจะคิดคำตอบออก ของที่เซฮุนเป็นคนสั่งก็มาเสริฟที่โต๊ะ...
' ลาเต้ เค้กนมสดของนายนะเซฮุน แล้วก็ชานมปั่น เค้กช็อคโกแล๊ตของคุณ ของที่สั่งได้ครบแล้วนะครับ กินให้อร่อยนะเซฮุน และคุณ..คุณคงจะเป็นลูฮานสินะ..ขอให้อร่อยนะครับ ^^ ' ชายหนุ่มเจ้าของร้านเดินมาเสริฟพร้อมทิ้งปริศนาไว้ให้ลูฮาน..เขารู้ได้ไงว่าเขาคือลูฮาน..แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นก็คือเมนูที่เซฮุนสั่งมา...
Most-SHLLH :: ได้สิ ร้าน FLY นะผมชอบกินลาเต้กับเค้กนมสดที่ร้านนั้นที่สุดเลย
LuLuHAN :: นายต้องพาฉันไปกินนะ เลี้ยงฉันด้วยละฉันจะกิน ชานมปั่น กับเค้กช็อกโกแล๊ต ห้ามลืมนะ สัญญานะ ><
Most-SHLLH :: ได้สิครับ : )) ผมจะเลี้ยงพี่เอง พี่เองก็ต้องกินเยอะๆนะ ><
มันคือเมนูที่เขาและไคเคยคุยกัน..แล้วเซฮุนรู้ไ้ดยังไงหรือเซฮุนแค่เดาส่งๆแล้วสั่งไป...ลูฮานไม่รอช้าถามเซฮุนทันที..
' นายชอบกินลาเต้ กับ เค้กนมสดเหรอ ? '
' ครับ ผมว่ามันเข้ากันดี...แล้วที่ผมสั่งให้พี่ พี่กินได้ใช่ไหม...' เซฮุนเอ่ยถามลูฮาน...ทั้งที่เขารู้อยู่แล้วว่าลูฮานชอบกิน ชานมปั่น และ เค้กช็อกโกแล๊ต...เขารู้ รู้มาตั้งนานแล้ว
' อื้ม...ฉันชอบชานมปั่น กับเค้กช็อกโกแล๊ต...นายกับไคเหมือนกันหลายอย่างนะ ทั้งของที่ชอบกิน..'
' หืม? อย่างไคนะเหรอชอบลาเต้ 555 ไ.อ้ไคมันชอบ..โอ๊ย ย' ก่อนที่เซฮุนจะพูดจบเขาก็รู้สึกเหมือนถูกนํ้ากรดสาดเข้าที่แผลที่แขนข้างเขา...และรู้สึกเหมือนมีคนกำลังบีบแขนของเขา...
' นายเป็นอะไร เจ็บแผลเหรอ...' เซฮุนพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ใช่แค่เจ็บ.แต่เขารู้สึกปวดจนแขนแทบจะขยับไม่ได้...
' นายอยากไปหาหมอไหม กินเสร็จพี่จะพาไป ' เซฮุนส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะลงมือกินของที่เขาสั่งมา...แม้เขาจะสงสัยเกี่ยวกับเรื่องใบไม้ที่เหมือนมีด หรือแม้กระทั่งเสียงปริศนาที่เขาได้ยิน...และรอยแผลที่เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาจับต้องตัวลูฮาน..
' อ่า..อร่อยจัง..' เซฮุนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับท่าทางของผู้ที่ไ้ด้ชื่อว่าอายุมากกว่า เซฮุนเอื้อมมือไปเช็ดครีมที่เลอะมุมปากของลูฮาน ชักมือของเขากลับและเลียครีมสีช็อกโกแล๊ตที่ปลายนิ้วของเขา
'-/////- อ่อ...ขอบคุณนะ '
' อื้ม..ช็อกโกแล๊ตก็อร่อยดีนะครับ แต่ผมว่านมสดผมอร่อยกว่า ' เซฮุนพูดพลางตักช้อนของเขายื่นที่ปากของลูฮาน ลูฮานกะอักกะอ่วนเล็กน้อยก่อนที่จะอ้าปากรับเค้กที่หนุ่มร่างสูงป้อน
' อร่อยจริงๆด้วย >///< ' ลูฮานยิ้มออกมา นั่นก็ทำให้เซฮุนสบายใจเพราะตั้งแต่ไคจากไป...รอยยิ้มของลูฮานก็หายไปเช่นกัน...
เพล้ง !
อยู่ๆลาเต้ร้อนในมือของเซฮุนก็แตกคล้ายเหมือนถูกใครบีบ...นํ้าร้อนลวกที่มือของเซฮุนเซฮุนสะบัดมือเล็กน้อยก่อนที่จะใช้ทิชชู่เช็ดที่มือของเขา...เหตุการ์ณแปลกประหลาดอีกแล้ว...
' แก้วแตก นายเลือดออกรึป่าว!!...' ลูฮานรีบวิ่งไปหยิบนํ้าเปล่ามาแล้วใช้ทิชชู่เช็ดมือเซฮุนอย่างเบามือ...ไม่มีรอยเลือดแต่มือของเซฮุนก็แดงไปหมดเพราะความร้อนของลาเต้
' ย่า..นายเนี่ยนะทำอีท่าไหนให้แก้วแตกในมือห๊ะ 55 5 ' ลูฮานคลี่ยิ้ม...เอ๊ะลูฮานกำลังยิ้มเหรอ...รอยยิ้มของลูฮานมันน่าจะหายไปตั้งแต่ไคจากไปแล้ว..
' มึ.งอยากตายใช่ไหม...' เซฮุนเหงยหน้ามองตามเสียงก่อนที่จะพบ ไค...เขาไม่ได้ตาฝาดไคนั่งอยู่ข้างลูฮาน มีรอยเลือดตามใบหน้า...ตาแดงกํ่านํ้าตาลที่ไหลจากตาเป็นสีเลือด...กำลังมองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้น...
' ลูฮานเป็นของกู....'
' ใครยุ่งกับลูฮานมันผู้นั้นต้องตายไม่มีข้อยกเว้น !! ' เสียงตะคอกของไคทำให้เซฮุนผละหน้าเล็กน้อย...ไคเหรอ...ทำไมไม่เหมือนเพื่อนของเขาเลย..เหมือนคนที่มีแต่ความชั่.วอยู่ในสมอง..มีแต่ความอาฆาตแค้น...เซฮุนหลับตาลืมตาก็พบว่าไค..หายไปจากตรงนั้นแล้ว..
เอ๊ะ แต่งเอง งงเอง อะไรฟ.่ะ 555
ศัพท์คงไม่แปลกไปนะ แนวนี้ครั้งแรกจริงจัง
ช่วยกันเม้นเป็นกำลังใจให้ลํ้าหน่อยนะ ><
ถ้าตอนนี้ดี กดชอบจัง ให้ลํ้าหน่อยนะครับ
*ปุงอิงปุงอิง รักนะ >///<
อย่าอาฆาตแค้นนะ คิมจงอิน ชั้นว่าแกไปหักคอลู่เถอะ แย่งอิเน่ไปอ่ะ #โดนถีบออกนอกกระทู้ 55555555
เฮ้ยยย อิไก่แกทำอย่างนี้กับเพื่อนแกเหรอ
ตอนแรกก็สงสารเสี่ยนะ ตอนนี้ของสงสารเน่แทนล่ะกัน
เน่มันดีกับแกขนาดนี้ แต่แกนี่แบบ ฮึ้ยยย - .. -
เข้าใจนะว่าหวงเสี่ยวลู่แต่แกก็รุนแรงกับเน่มันเกินไป
ไม่ได้ๆ จงอินอย่ารุนแรง ไม่เอานะดำ ไม่ดีๆ
#พอล้ะ อินเกินไป 5555555
ว้ากกกก
ไคเฮี้ยนได้อีก น่ากลัวอ่ะ
เมื่อไหร นางฟ้าโด้จะมารับวิญญาณไปน้อ
คู่รักที่มีชีวิตและตัวตนอย่างฮุนฮานจะได้สมหวัง
อิเสี่ยหลอนไปนะ
ถึงจะเมนหรือหล่อแค่ไหน เจอแบบนี้หนูก็กลัวอ่ะ
เราพอเดาเรื่องออกละ 55555
คนที่คุยกับลู่คือเน่ช้ะ?
# มั่วผิดขออภัย
เฮ้ยยย มันเกิดอะไรขึ้นกับเอ็มเอสเอ็นนน ?
เเสดงว่าเซฮุนเป็นคนที่คุยกับลูฮันก่อนหน้านี้หรออ?!!!
จขกท.มาอัพเร็วๆนะ ติดตามๆๆ ค่้างมาก
ไม่ค่อยได้อ่านฟิคแนวนี้เท่าไหร่เลยอ่ะ 5555
ไคน่ากลัวมาก
ปล่อยเรื่องนี้ ใยแมงมุมไต่เต็มเลย *ปัดฝุ่นๆ
กลับมาแล้ว
จากเรื่อง my color love มีคนถามว่าทำไมจบเร็วจัง ??
หนูลํ้าเป็นพวกแต่งอะไรคือ...ชอบรัดรวบแต่ไม่เร็วจนเรื่องเพี้ยน ' คิดเองเออเอง
อ่า...เรื่องนี้ก็กะจะให้เป็น กลางฟิคอีก * โดนโดดถีบ
ช๊อตฟิค 1-3 ตอนจบ
ฟิคจะค่อนข้าง ยาว 10-....
แต่กลางของลํ้าคือ แ.ม่งเลย 3 ตอนแต่ดันไม่ยาว
ลํ้าไม่โหดอย่างที่คิดนะ น่ารักใสๆเลย * สองนิ้ว
เรื่องนี้จบมีโปรเจค แนวแฟนตาซี อยู่ครับ แต่ใช้เวลาแต่ง 1 เดือน
คิดว่า เรื่องใหม่นี้จะแต่งใน dek-d เพราะแต่ง สยามโซนเสี่ยงพี่เว็บ *พี่เว็บรักลํ้าชิมิ
ใครมีแนวคิดอะไรบอกลํ้าได้นะ แบบมันจะแต่งดีเหรอ สยามโซนดีไหม
พาร์ท 2
' ยังเจ็บแผลอยู่ไหม...' เสียงหวานของร่างบางถามร่างสูงที่นั่งให้อาหารนกข้างๆตนเซฮุนส่ายหัวเล็กน้อยก่อนที่ยกยิ้มมือหนาโยนอาหารให้นกพิราบที่พื้นกินต่อ
' พี่รีบกลับบ้านไหมครับ..'
' ไม่หรอก..กลับไปพี่ก็ไม่ได้ทำอะไร '
' ผมมีหนังที่อยากให้พี่ดู มันอยู่ที่บ้านผม พี่สนใจดูไหม ^^ ' เซฮุนหันมองในตาคู่สวยของลูฮาน ลูฮานทำท่าฉุกคิดเล็กน้อยถึงเขากลับบ้านไปก็ไม่ได้ทำอะไรไปดูหนังกับน้องชายตัวเองก็น่าจะไม่เสียหาย
' เอาสิ ' ลูฮานพยักหน้าเล็กน้อยเซฮุนกุมมือสวยของลูฮานเดินตามเขาลูฮานก้มหน้างุดด้วยความเขินอายก่อนที่ตาของลูฮานจะเหลือเห็นเท้าของใครซักคนที่ยืนอยู่ด้านข้างของแก้มเขา...ไม่ใกล้และไม่ไกลตามาก
' ไค ! ' ลูฮานสะบัดมือของเซฮุนก่อนที่จะวกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่เขามองเห็นเท้าของไค...เขาจำไม่ผิดแน่ๆรองเท้าคู่นั้นไคชอบใส่...แต่เมื่อลืมตามองอีกครั้งลูฮานก็ไม่เห็นอะไรอีกแล้ว..เห็นเพียงเด็กที่วิ่งเล่นกันอยู่
' พี่ลูฮาน....' เซฮุนวิ่งตามมาติดๆ
' อ๊ะ...โทษนะพี่ตาฝาดไปหน่อย..ไปกันเถอะ ' ลูฮานเดินนำหน้าเซฮุน เซฮุนหันมองทางด้านที่ลูฮานหันไปมอง...ภาพที่เขาพบเห็นเซฮุนไม่ได้ตกใจแต่อย่างใดเขาเดินตามร่างบางไป...ไคยืนอยู่หลังต้นไม้พร้อมจ้องมองทั้งสองคนเดินไปอย่างไม่ร้อนใจ...ก่อนที่ร่างสูงจะสลายไปในอากาศ
' พี่รอในห้องก่อนแล้วกันนะครับ ผมจะลงไปทำของว่างขึ้นมาให้ ตามสบายเลยนะครับ ' เซฮุนเดินผละออกจากห้องลงไป ลูฮานเดินวนอยู่รอบห้องสมเป็นห้องเซฮุนไม่ถึงกับระเบียบมากแต่ก็ไม่เละเทะเกินไป ของถูกจัดตามความสะดวกของเซฮุน
' คอมไม่ปิดนิ เปลืองไฟแย่เลย ' ลูฮานเดินไปที่คอมของเซฮุนที่ไฟกระพริบยังคงกระพริบที่ตัว CPU และเม้าส์ทันทีที่ลูฮานแตะเมาส์ กล่อง msn ของเซฮุนก็เด้งขึ้นมาลูฮานมองชื่อเอ็มของเซฮุนมันทำให้ดวงตาของโตขึ้นโดยไม่รู้ตัว...
Most-SHLLH
' มันชื่อเอ็มไคไม่ใช่เหรอ....' ลูฮานเปิดดูประวัติการคุยของเซฮุนก่อนที่เขาจะเจอเซฮุนใช้เมลนี้คุยครั้งล่าสุดคือเมื่อ 4 ปีที่แล้ว...ลูฮานไม่รอช้าเคลื่อนเม้าส์คลิกทันที ปรากฏชื่อที่เซฮุนเคยคุยด้วยคือ
Kriskiss
Chanyeol^_^
PandaTao
KAI'KImLu
LuLuHAN
' นี่มัน...ชื่อของเรานี่...' ลูฮานคลิ๊กเข้าประวัติของตัวเองอย่างไว..ข้อความทั้งหมดที่เขาเคยคุยกับโมสต์อยู่ในคอมของเซฮุนทุกอย่าง...มันถูกเซฟและแปลงไฟล์เก็บไว้อย่างดี
' พี่ทำอะไรนะ !! ' เซฮุนตกใจมากที่เห็นลูฮานนั่งเล่นกำลังดู msn ของเขามือทั้งสองข้างปล่อยขนมลงกระทบกับพื้นก่อนที่จะวิ่งดึงปลั๊กคอมของเขาออก...หน้าจอคอมดับสนิทเป้นสีดำ...
' เซฮุนคือโมสต์เหรอ...' ลูฮานถามเสียงเบาก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแรงเขย่าที่แขนของเซฮุนแทน เซฮุนก้มหน้าลง ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเพียงเล็กน้อย...
' แล้วไค...พี่งงไปหมดแล้วนะ '
' ผมสิต้อง งง !! อยู่ๆพี่ก็ลบผมออกจากเพื่อนบล็อคผม แล้วอยู่ดีๆพี่ก็คบกับไ.อ้ไค ผมสิต้องงง !! ' เซฮุนหอบเล็กน้อยหลังจากที่เขาสารภาพความในใจที่เขามีมาตลอด...เขาแอบแอดเมลของลูฮานเขาหลงรักลูฮานมานานแล้ว...เขาคิดว่าลูฮานรักเขาแล้วจนวันที่เขาจะบอกความจริง ลูฮานกลับลบเขาออกจากเมล....แล้วไม่นานต่อมาไคก็ประกาศว่าเป้นแฟนกับลูฮาน...
' ก็ไค..บอกให้ลบเมล Most-SHLLH ออกเลย..เมลโมสต์ถูกแฮ็คเขาเลยใช่เมล KAI'KImLu แอดพี่มา...'
' พี่จำวันนั้นได้ไหม...'
' อ่อ...น่าจะ 12 เมษายนนะ ' ลูฮานพูดเสียงกระอักกระอ่วนเซฮุนได้ยินเสียงที่ออกจากปากร่างบางร่างกายของเขาก็สูดฉีด มือหนาต่อยที่กำแพงเป็นการระบายอารมณ์ 12 เมษายน...วันเกิดของเขา...ไคขึ้นมาบนห้องของเขาตอนเพื่อนๆกำลังสนุกกันอยู่...แล้วหลังวันเกิดของเซฮุน ลูฮานก็ลบเมลเขาออก...
' เห๊ย ไคมึ.งทำไรอยู่ว.ะไม่ลงไปกินกับพวกมันละ ' เซฮุนเดินขึ้นมา ไคลุกลี้ลุนลนหันมายิ้มให้เซฮุนก่อนที่จะปิดหน้าจอคอมของเซฮุนไป ยัดกระดาษใส่ในกระเป๋าหลังกางเกงของเขา
' อ่อ...สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อน กูขอให้มึ.งมีความสุขมากๆ ไปลงไปแด.กกัน 555 5' ไคเอนเอียงความสนใจของเซฮุนกอดคอเพื่อนรักของเขาลงไปด้านล่างเซฮุนไม่ได้เอะใจอะไรเขายังฉลองวันเกิดของเขาอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆของเขา
' เป็นอะไรเซฮุน...'
' ไ.อ้เหี้.ยไค !!! กูรู้ว่ามึ.งอยู่แถวนี้ ไ.อ้เพื่อนเลว !! ออกมาสิว.ะ !! ไ.อ้หม.าขี้แพ้ ' เซฮุนยืนขึ้นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง...ทำไมเขาต้องรู้สึกผิดมาตลอด 1 ปีที่ไคจากไป...มันทำลายชีวิตเขาทั้งชีวิต....
' มึ.งหุบปากไปเลย....' เลือดหยดลงกระทบกับหน้าขาวของเซฮุน...เซฮุนเหงยมองเพดานก่อนจะพบไคที่ยืนห้อยหัวลงมาเลือดจากตาของไคไหลกระทบกับหน้าเซฮุน เซฮุนกัดฟันเล็กน้อย...ลูฮานที่ได้แต่ยืนงง เมื่อเห็นเซฮุนหันขึ้นไปมอง..ลูฮานเลยมองบ้างแต่เขากลับไม่พบอะไรเลย...
' ไ.อ้เหี้.ยไคมึ.งทำแบบนี้กับกูได้ยังไง!! '
' กูจะบอกอะไรให้นะเด็กน้อย...วันนั้นกูตัดเบรกของมึ.งด้วยซํ้า...กูต้องการจะฆ่ามึ.งยังไงละ ' ไคเอ่ยเสียงเฉยเมยเลือดไหลเป็นทางตาของไคเริ่มแดงกลํ่าขึ้นเรื่อยๆ....
' ทำไมมึ.งต้องทำแบบนี้ !! ' ลูฮานที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่อย่างใดนั่งฟังเซฮุนพูด...เขารู้ว่าเซฮุนเห็นไค..เพราะตั้งแต่ไคจากไป...คนที่เข้ามาข้องเกี่ยวกับลูฮาน...ก็บาดเจ็บกันถ้วนหน้า...เขาต้องอยู่ตัวคนเดียว..
' กูรักพี่ลูฮานไงละ !! และพี่ลูฮานก็รักกู !! กูจะฆ่ามึ.ง ' ทันทีที่ไคพูดจบร่างของไคก็ล่วงลงมากับพื้น เซฮุนก้าวถอยหลังไป ก่อนที่ไคจะลุกขึ้นมาเสียงกระดูกหันเป็นท่อนๆไคบีบเข้าที่คอของเซฮุนอย่างแรง
' ฮึก..หยุด..'
' เซฮุน!! ไคหยุดเด๊๋ยวนี้นะ !! ' ลูฮานตกโกนอย่างดังเมื่อเห็นร่างของเซฮุนขาไม่ติดพื้นแต่มันลอยขึ้น ไคหันมองลูฮานด้วยสายตาอาฆาต..
' ทำไมผมต้องปล่อยมัน...มันจะแย่งพี่ไปจากผม !! ' ไคตะโกนอย่างเหลืออด ลูฮานผงะเล็กน้อยเมื่อเห้นร่างคนรักของเขา...น่ากลัว...ตาสีแดงกลํ่าเลือดที่ไหลเป้นทางแขนขาลำตัวที่เหมือนกระดูกจะบิดเบี้ยวไปทั้งตัวออร่าสีดำที่แสดงถึงความชั่วร้าย
' ปล่อยพี่ไปเถอะไค....พี่จะเริ่มชีวืตใหม่ที่ไม่มีนาย...'
' ไม่ !!!!!!!!! ' ไคตะโกนเสียงดังมือของเขาพ้นพันธะเสียงของไคทำให้ของที่เป็นแก้วของห้องของเซฮุนแตกเป็นเสี่ยงๆ เซฮุนทรุดตัวลงกับพื้น ลูฮานรีบวิ่งเข้ามาดูเซฮุนทันที
' แค่กๆ...' ลูฮานลูบหลังของเซฮุนเบาๆ
' ถ้าผมไม่ได้พี่ !! มันผู้ไหนก็อย่าหวังจะได้พี่ !! เซฮุนมึ.งคอยดูเถอะ คนที่มึ.งรัก..จะสลายหายไปที่ละคน !! ไ.อ้เพื่อนเลวแย่งแฟนกูมึ.งจะเป้นคนสุดท้ายที่กูจะทรมาณให้เกินกว่าคำว่าตาย... ' สิ้นเสียงร่างของไคก็หายไปในพริบตา...
' เมี๊ยววว ว ' แมวของเซฮุนที่ได้ยินเสียงเหตุการ์ณทั้งหมดจากสัญชาตญาณของมันมันรีบวิ่งขึ้นมาดูเจ้านายของมันทันทีทันใด
' ลูน่า...ออกไป...' เซฮุนกวักมือไล่แมวของเขาออกไป...แต่แมวสีขาวกลับเข้าใกล้เจ้านายของมันเรื่อยๆ
' เอี๊ยว เมี๊ยว !! ' อยู่ๆแมวของเซฮุนก็ล้มลงนอนกับพื้นและชัก ลูฮานรีบวิ่งไปอุ้มแมวของเซฮุน..เซฮุนที่นั่งอยู่กับพื้นห้องเขาคิดอะไรไม่ออกแล้วแมวของเขาที่เปรียบสเหมือนพี่น้องของเขากำลังชักด้วยความเจ็บปวด...
' เซฮุน ลุก !! ' สิ้นเสียงของลูฮานเซฮุนก็กระตุกตัวขึ้นยืนและรีบวิ่งตามลูฮานลงไป...เขาตกใจกับเหตุการ์ณเมื่อกี้นี้....
' ดีนะครับที่คุณพามันมาทัน มันเป็นลมชักครับ แต่ดูจากประวัติลูน่าแล้วมันแข็งแรงดีทำไมมันถึงชักได้ละครับ ' เซฮุนส่ายหน้าลูฮานโค้งให้คุณหมอก่อนที่จะนั่งลงข้างๆเซฮุน
' ลูน่า...ผมรักมันมาก ไม่ฮึก..' นํ้าตาของเซฮุนไหลรินลงลูฮานกดหัวของผู้เป้นน้องกับไหล่ของตนพร้อมลูบที่หัวเบาๆ
' มันถึงมือหมอแล้ว...นายไม่ต้องกลัวนะเซฮุน...'
' กูบอกแล้ว..คนที่มึ.งรักจะสลายไปที่ละคน...' ลมที่พัดมาเคลือบไปด้วยเสียงของไค...ลูฮานและเซฮุนกุมมือกันโดยไม่ได้นัดหมาย...
' ผมรักพี่...ผมไม่กลัวไ.อ้ไคหรอก...ตอนที่มันอยู่มันแพ้ผมทุกอย่าง...มึ.งไม่มีวันชนะกู..'
' พี่...รักไค..ถึงพี่จะรู้ว่านายคือโมสต์ แต่พี่กับไค..เราผูกผันกัน แต่คนที่เขาจากไปแล้ว...พี่จะจมอยู่กับอดีตไม่ได้ใช่่ไหมเซฮุน... ' ลูฮานมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเซฮุน ก่อนที่ทั้งสองคนจะโน้มตัวเข้าหากัน....โหยหา..ปากเรียวสวยของร่างบางเผยอรับปากของร่างสูงโดยไม่รู้ตัวลิ้นหน้าตะหวัดไปทั่วโพรงหวานเสียงอื้ออี้งครางของร่างบางยิ่งกระตุ้นต่อมความอยากของร่างสูง...ทั้งสองคนมอบความหวานของรีมฝีปากราวกับมันคือยาเสพติด...
' อื้อ.... ' เซฮุนถอนริมรสจูบที่หอมหวานออกก่อนที่สวมกอดร่างบางลูฮานสวมกอดเซฮุน..มันได้เวลาที่เขาจะเริ่มชีวิตใหม่กับใครซักคนที่รักเขาซะที่....
ตะล๊าน นน ตอนนี้ไม่โหดเลย (?) เอ๊ะ ซาดิสอีกละ
กด ชอบจัง ให้ลํ้าหน่อยนะ
เม้น & วิวสำคัญกับ คนเขียนนิยายทุกคน
อาจจะสั้นไปหน่อย แต่ยังรับรองความเจ๋ง
#มีคนเดาแนวเรื่องถูกด้วย 555
ไค!! นายร้ายกาจเกินไปแล้วน้าาาาาา กล้าทำกับเน่ขนาดนี้เลยหรอ
หนูล้ำอัพต่อไวๆเน้อกำลังอินเลย 5555
ไค น่า กลัว มาก
กัมจงเอย ตัวเองเป็นคนผิดแท้ๆ แทนที่จะสำนึก
ยังจะมาราวีคนอื่นอีก กล้าพูดเนอะว่าเซฮุนแย่งลูฮาน
แล้วทีตัวเองอ่ะ แย่งลูฮานไปจากเซฮุนแบบ หน้า.ด้านๆ
ไม่เป็นไร ฮุนฮาน เราเชื่อว่า ความรักเอาชนะทุกอย่างและจิตใจคน(รวมถึงวิญญาณ) ไม่สามารถต้านทานได้ #พาดพิงเบาๆ
I'm Wait Angel D.O
บรึ้ย หลอนเบาๆ หนูล้ำรีบมาต่อนะ
อัพไวๆ
ทำไมอิเมนโหดจัง
อารมณ์ประมาณดูหนังผออีในโรง บรื๋อออ~
หลอนง้ะ
# #มีคนเดาแนวเรื่องถูกด้วย 555
พี่ล้ำหมายถึงเรารึเปล่า ไม่ใช่หรอกม้างงง
555555555 พอดีเราชอบเดาาเรื่องฟิคน่ะ
เสี่ยร้ายมากเลยอ่าา !!!! >0<
อ่าา อย่าทำอะไรเน่ฮุนของลูลู่นะ! เค้าไม่ยอม!!
ไคน่ากลัวมากเลยอ่าา สยองแทน - -*
ฮุนเอ้ย แม่เอาใจช่วยลูกนะ ขอให้ลูกปลอดภัยนะลูกเอ้ย
กรี๊ดๆๆๆ จูบกันแล้ว อร๊ายย ย ย
รีบๆมาต่อนะค่ะคุณหนูล้ำ ^_____^
กดชอบจัง ให้หนูลํ้าหน่อยนะไม่เม้นแต่กดให้หน่อยนะ
รู้สึกเหมือนตัวเองลืมเรื่องนี้ไปเลย *โดดเตะ 5555
กะจะกลับมาแต่งที่ siamzone เต็มรูปแบบแล้วครับ : )
ตอนนี้มีเรื่องใหม่ที่ตามติดคือ
[EXO] โรงเรียนนี้...จุดจุดจุด... <3 2H ฟิค #อัพในทู้
ฝากด้วยนะครับ ^_^
หนูลํ้าจะไม่ซีเรียสเรื่องเม้นมากแล้วนะ แค่มีคนเข้ามาอ่านวิวเพิ่มเรื่อยๆ
หนูลํ้าก็อมยิ้มแล้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ
หนูลํ้าไม่รีแล้วนะครับ ลบที่รีออกหมดแล้ว
ขอบคุณที่เฟสมาบอกว่ารำคา.ญครับ : )
พาร์ท 3 [END]
' อื้อ... ' ร่างบางขี้ที่ตาคู่สวยของตนเองเมื่อลืมตาขึ้นมาท่ามกลางแสงสว่างลมเย็นของแอร์ที่เป่าไปทั่วห้อง ร่างบางเหงยหน้ามองก่อนที่จะพบ เซฮุน นอนกอดเขาอยู่ไม่ห่าง..ร่างบางก้มหน้าซุกกับอกแกร่งของร่างสูงมือสวมกอดเอวของร่างสูงให้เข้าหาตัวเองมากขึน
' ตื่นแล้วเหรอครับ...จะกินอะไรไหม ? ' ร่างสูงลืมตาพร้อมก้มถามร่างบาง ร่างบางส่ายหน้าเล็กน้อยซุกเข้าที่อกแกร่งอีกครั้ง
' ผมรักพี่มากนะ...' มือหนาลูบที่ผมสวยของร่างบาง ร่างบางก็ได้แต่พยักหน้าไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ...
ย่า !! นี่โอเซฮุน เพื่อนนายหนีฉันไปเที่ยวไหนไม่รู้ นายต้องมาตอบเด๊่ยวนี้ !!
โทรศัพท์ราคาแพงสั่นและส่งเสียงร้องเป้นในๆว่ามีคนโทรมาเซฮุนขยี้หัวตัวเองเล็กน้อยเพราะคนที่โทรมาคือ แบคฮยอน แฟนสุดโหดของชานยอล เห้อ..ชานยอลคงแอบไปเที่ยวที่ไหนแล้วปิดมือถืออีกเป็นแน่ ร่างสูงบ่นอุบอิบในใจก่อนที่จะเอือมมือหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง
' ฮัลโหล..'
' เซฮุน ฮึก...นายช่วยฉันด้วยฮึก...' เสียงร่างบางสะอื้นจนผิดปกติ..
' แบคใจเย็นๆเกิดอะไรขึ้น '
' ชานยอลอ่ะ..ฮึก...ชานยอลรถควํ่าตอนนี้อยู่ห้อง ICU เซฮุนฮึก..ฮือ..ฉันจะทำยังไงดี...' เสียงของร่างบางสั่นเทาจนเซฮุนอยู่นิ่งไม่ได้เซฮุนรีบยืนลูฮานมองเซฮุนงงๆแต่ก็เดินตามร่างสูงไปที่ห้องรับแขก
' ฉันจะไปเด๊๋ยวนี้ละที่ไหน ' เซฮุนพูดพร้อมใส่เสื้อของเขาไปด้วย เซฮุนพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์ของเขาเข้ากระเป๋ากางเกง
' เกิดอะไรขึ้นเหรอเซฮุน ? '
' ชานยอลรถควํ่าอยู่ที่ห้อง ICU ผมต้องรีบไป...'
' เห๊ย ไ.อ้ฮุน ตำรวจบอกว่ารถไ.อ้ยอลมันถูกตัดเบรก ' เสียงทรงเสน่ห์ของคริสบอกทันทีที่เซฮุนมาถึงหน้าห้อง ICU เซฮูนพบเพื่อนของเขา เถา คริส และ แบคฮยอนแฟนของชานยอลที่กำลังนั่งร้องไห้และมี เลย์ กับ ซูโฮคอยปลอบใจอยู่ไม่ห่าง
' เหี้.ยไ.อ้ยอลมันเลิกนิสัยไปมั่วกับของคนอื่นแล้วใครจะมาทำร้ายมันอีกวะ ' เถาสบทออกมาทั้งนํ้าตา มือขยี้ไปที่ผมสวยของตนเองเหมือนต้องการที่ระบายอารมณ์
' กูบอกแล้ว..คนที่มึ.งรักจะสลายไปที่ละคน...'
' ไค... ' เซฮุนและลูฮานพูดขี้นมาพร้อมกันเมื่อนึกถึงคำสุดท้ายที่ไคบอกได้...ก่อนที่ทั้งสองจะมองกันและกัน.
' มึ.งว่าไงนะ ไ.อ้ไคเหรอ ? ' คริสถามขึ้นมา.เซฮุนพยักหน้าเล็กน้อยเพราะเขาได้เล่าเรื่องเหตุการ์ณแปลกๆให้เพื่อนของเขาฟังกันหมดแล้ว...
' ไ.อ้คริสมันมานั่งปลอบแบคฮยอนนานมากเลย มึ.งเหนื่อยไหม มึ.งนอนก่อนได้นะเดี๋ยวกูปลุก ' เถาพูดขึ้นก่อนที่คริสจะพยักหน้าเล็กน้อยเดินไปที่โซฟาและล้มตัวนอนที่ตักของคนรักของตน
เวลาผ่านไปยืดยาวเกือบถึงสองชั่วโมงแบคฮยอนก็ยังคงสะอื้นไม่หยุดเถาเดินไปเดินมาจนซูโฮสั่งให้มานั่งหลายครั้งคริสอยู่ในห้วงราตรีเพราะเขาเหนื่อยมากเกินไป....
' กูจำเป้นต้องทำแบบนี้...มึ.งจะเจ็บแค่แปปเดียวไ.อ้คริส 'เสียงที่คุ้นเคยกระซิบที่ข้างหูของร่างสูงก่อนที่คริสจะเกิดอาการชัก
' คริสนายเป็นอะไร !! ' เสียงหวานของเลย์ถามทันทีที่เห็นคริสชักขึ้นมา
' อึก....ไค...' สิ้นเสียงคริสคริสลงดิ้นที่พื้นจนสลบไป..ทุกคนที่อยู่ในเหตุการ์ณต่างตกใจต่างจากเลย์ที่มีนํ้าตาไหลจากตาคู่สวยมือบางเขย่าแขนหนาของคริสและตะโกนให้คริสตื่น เซฮุนรีบวิ่งไปเรียกหมอมาก่อนที่คริสจะถูกนำเข้าห้องฉุกเฉิน..
' เมื้อกี้...คริสบอกว่าไคใช่ไหม....เหี้.ยฮุนไ.อ้ไคมันต้องโกรธแน่เลยที่พวกเราไม่รอมันทำให้มันตายต่อไปต้องเป็นกูแน่เลย กูไม่อยู่แล้ว !! ' เถาร้องขึ้นมาอย่างดังก่อนที่เขาจะวิ่งไปทางประตูหนีฉุกเฉิน เซฮุนและซูโฮรีบวิ่งตามไปเพราะตอนนี้ทุกคนกำลังระแวง...
' เถา !!!!!!!!! ' เซฮูนตะโกนไหลหลังเถาเมื่อเห้นว่าไค..ยืนตามหลังเถาที่กำลังวิ่งลงทางบันไดหนีไฟซูโฮทรุกดลงกับพื้นเมื่อเห็นไค ไคยกยิ้มเล็กน้อย...เถาหันหน้ามามองทั้งที่ตนเองยังวิ่งต่อ..จนกระทั่ง....
ปลั่ก...
'เถาอย่าเป็นอะไรนะ ฮึก...' เสียงสะอื้นของซูโฮ เลย์ แบคฮยอนประสานเสียงกันเมื่อคนรักของเขาเข้าห้อง ฉุกเฉิน..
' ทำไมคุณเถาถึงตกบันไดครับ..' คุณหมอถามอย่างสงสัยเพราะเวลาไล่เลี่ยกันญาติของผู้ป่วยทั้งสองคนก็เข้าห้องฉุกเฉินพร้อมกัน
' เขาทะเลาะกับผมครับฮึก...เขาก็เลยวิ่งหนีผม...ฮึกฮือ..' ซูโฮพูดขึ้นมาเพราะถึงเขาจะบอกไปว่าเขาเจอไค...คนที่้เสียชีวิตไปแล้วเป็นคนผลักเถาก็คงจะไม่มีใครเชื่อถ้าไม่เห็นด้วยตาของตัวเอง คุณหมอก้มหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน
' ฮึก..เซฮุน..ถ้านายตายพี่จะตายตามนายรู้ไหมนายห้ามเป็นอะไร..' ลูฮานพูดพร้อมสวมกอดร่างสูง เซฮุนลูบที่หัวของลูฮานเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา..
' กูยอมแล้ว...มึ.งอย่าทำอะไรอีกเลย กูยอมตายแล้ว...' เซฮูนพูดขึ้นในห้องนํ้าทึบ...เขาไม่อยากเห็นใครเสียใจอีกแล้ว..เขายอมเป็นฝ่ายไปแล้วยื้อชีวิตทุกคนไว้..
' หึหึ นิสัยมึ.งแบบนี้ละกูถึงแย่งพี่ลูฮานมาได้...' เสียงที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหูของเซฮุน อากาศเย็นยะเยือกพัดไปทั่วห้องนํ้า...เซฮุนทำใจดีสู้เสือหันหน้าปะทะกับไคตรงๆ..แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นไค...ดูเหมือนคนปกติไม่มีแม้กะทั่งรอยแผลหรือเลือดเหมือนดั่งตอนแรก
' กูมีเกมมาเสนอมึ.งสนใจเล่นไหม....' เสียงของไคเบาจนเซฮุนใจหายแต่ก็พยักหน้า...
' เกมของกูง่ายมาก...กูขอให้มึ.งกลับบ้านในตอนนี้...'
' แล้วถ้ามึ.งฆ่ากูกลางทางละ....'
' กูจะไม่ทำอะไรมึ.งแต่ถ้าภายในอื้ม.....2 ชั่วโมงมึ.งยังไม่ไปให้ถึงบ้าน...กูจะฆ่าทุกคนที่มึ.งรัก...' ไคยกข้อมือดูนาฬิกาของเขาและบอกเสียงเฉยเมย
' กูถามมึ.งจริงเถอะไค...มึ.งทำแบบนี้ทำไม..'
' เหลือเวลา 1 ชม. 58 นาที 43วินาที...' เซฮุนไม่รอช้าเปิดประตูออกจกาห้องนํ้าทั้งที่ยัง งงงวยเล็กน้อยแต่เวลามันกำลังเดินไม่มีหยุด...
' กูรักมึ.ง...' เสียงของไคดังขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะดับสลายไป...
' ทำไมเราต้องรีบขนาดนี้ด้วยละเซฮุน พวกเพื่อนนายยังอยู่ในโรงพยาบาลอยู่เลยนะ ' ลูฮานกอดที่เอวหนาของเซฮุนอย่างแน่นด้วยความกลัวเพราะร่างสูงตอนนี้บิดคันเร่งความเร็วจนเลยที่กฏหมายตั้งจนลูฮานกลัว
' เรามีเวลาไม่มากแล้วครับพี่...' เซฮุนเหงยหน้ามองนาฬิกาที่ข้อมือของเขานาฬิกากำลังเดินและเหลือเวลาอีกเพียง 1 ชม.
' แม่.งเอ้ยมาติดไฟแดงอะไรตอนนี้วะ !!! '
' 10 '
' 9 '
' 8 '
' 7 '
' 6 '
' 5 '
' 4 '
' 3 '
' 2 '
ปรี๊ดดดดดดดดด
' 1...Just in time ohsehun ' เสียงของร่างบางดังขึ้นเมื่อเห็นรถมอเตอร์ไซต์ราคาแพงจอดอยู่ตรงหน้าของเขา... * ทันเวลาพอดี โอเซฮุน
' ไค....' ลูฮานพูดพร้อมคล้องแขนของเซฮุนอย่างรวดเร็ว...เหมือนไคมาก...แต่ไม่ใช่ไค..
' I do not kai ' *ฉันไม่ใช่ไค
' My name is Taemin I am a twin kai but i love kai affair Parents caught me. I had se.x with kai I moved my father lived abroad as a child. Deposit kai for you. He told me that the next four years, I bring to you You do not need it about me.' ร่างบางพูดออกมาพร้อมยื่นของในกล่องให้เซฮุน เซฮุนก้มหัวขอบคุณร่างบางเล็กน้อยก่อนที่ร่างบางจะเดินขึ้นรถและจากไป...* ฉันชื่อแทมิน ฉันเป็นฝาแฝดกับไค แต่ฉันัรกไคแบบคนรักกัน พ่อกับแม่ของฉันจับได้ว่าฉันมีอะไรกับไค จึงจับฉันไปอยู่ต่างประเทศ ไคฝากนี่ให้คุณ เขาฝากบอกผมว่าอีก 4 ปีให้นำมาให้คุณ คุณไม่ต้อง งง เกี่ยวกับตัวฉัน
ร่างสูงไม่รอช้าเสียบเฟรดไดร์เข้ากับคอมทันทีก่อนที่ฟอเดอร์ทั้งหมดเปิดมาจะเป็นรูปของ....โอเซฮูน เสี่ยวลู่ฮาน มีฟอเดอร์ของทั้งสองแบ่งอย่างชัดเจนและวิดีโอที่อยู่นอดตัวฟอเดอร์ เซฮุนกดเปิดทันที
' เอิ่ม...หวัดดี กูไคมึ.งรู้จักกูใช่ไหม 5555 กูรักมึ.งนะเซฮุนไม่ใช่แบบเพื่อน มึ.งคงจะขยะแขยงใช่ไหมที่เพื่อนรักของมึ.งกลับมารักมึ.งเอง กูขอโทษกูหวงกูหึงมึ.งตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้...แต่กูรู้สึกรักมึ.ง กูขอโทษเรื่องพี่ลูฮาน..ตอนแรกกูกะจะฟันพี่เขาแล้วทิ้ง..แต่พี่เขาสะอาดเกินไปสำหรับคนแบบกู กูก็รักพี่ลูฮาน กูเลือกระหว่างมึ.งกับพี่เขาไม่ได้ จนกระทั่งกูมีอาการผิดปกติกับร่างกาย กูไปโรงพยาบาล หมอบอกกูเป็นเอดส์ 555 มันคงตลกสินะ กูอยากรู้ว่ากูเป็นเกย์จริงไหม...กูเลยไปนอนกับผู้ชายขายบริการ...กูรู้สึกดี..กูมีความสุขทุกที่ที่กูนอนกับผู้ชาย จนกูมีอะไรกับน้องตัวเอง...กูติดเป้นนิสัยต้องนอนทุกคืน..จนกูติดโรคที่สกปรกมา..ตั้งแต่นั้นมึ.งไม่ต้องห่วงกูไม่เคยจูบหรือมีอะไรกับพี่ลูฮานเลยซักครั้ง...กูขอโทษ...อีกไม่นานกูก็คงจะตายกูรักมึ.งมากนะ...รักแรกของกู....'
' เซฮุน.. ' ลูฮานจับที่หัวไหล่หนาของร่างสูงเบาๆ เซฮุนกอดเข้าที่เอวของลูฮานพร้อมร้องไห้ไปด้วยทำไมเขาถึงไม่รู้เลยว่าเพื่อนเขาทนทุกข์ทรมาณแค่ไหน...ทำไมเขาถึงไม่รู้เลย...
' ผมไปเกิดไม่ได้...เพราะทุกคนยื้อผมเอาไว้ ' เสียงคุ้นเคยดังข้างหูของทั้งสอง
' พี่ลูฮานไม่ยอมลืมผมและรักผม..ผมเลยหึงทุกคนที่มายุ่งกับพี่เหมือนตอนที่ผมยังมีชีวิตอยู่....เซฮุนยังคิดว่าตัวเองผิด..ที่ทำให้ผมตายผมไม่สามารถไปเกิดได้..แต่ตอนนี้ผมไปก่อนนะครับพี่ลูฮาน...เหี้.ยฮุนมึ.งไม่ต้องมาพิศวาทกูเลยนะ กูขนลุก 5 5 55 ' เสียงของร่างสูงเบาไปเรื่อยๆจนกลายเป็นลมที่พัดผ่านไป..
' เหี้.ยทำไมมึ.งแม่.งไม่ตายๆไปวะ มาสวีทให้กูอายเนี่ย พี่ซูโฮผมจะเอาแบบนี้อ่ะ โอ๊ยเจ็บนะครับ ' เถาพูดเพราะเห็นชานยอลกับแบคฮยอนสวีทกันอย่างออกหน้าออกตา
' นี่คุณพวกมึ.งครับงานมงคลสำคัญแบบนี้ยังมาสวีทกันได้นะ ' คริสพูดเสียงเรียบก่อนที่ทุกคนจะหัวเระาออกมาอย่างดัง
' เอาละครับ แหมๆโต๊ะนั้นนะครับ เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว เจ้าสาวเสียงดังเลยนะครับ 555 ' พิธีกรพูดหยอกล้อก่อนที่ทุกคนจะยิ้มและพูดคุุยเสียงเบาเมื่อ ร่างสูงในชุดทักสิโด้สีดำและร่างบางในชุดทักสิโด้สีขาวพร้อมดอกไม้ในมือใช่แล้ว..งานแต่งงานของทั้งคู่
' เจ้าบ่าวจะพูดอะไรซักหน่อยไหมครับ ขอแบบหวานน น น นน เลยนะ 555 'พิธีกรยังคงทำหน้าที่ชงให้ทั้งสองคนผู้คนในงานก็ยกยิ้มกันอย่างมีความสุข
' ผมจะดูแลพี่ตลอดไป...ผมรักพี่นะครับ...'
' จ๊ะ พี่รักนายนะเซฮุน ' ก่อนที่ร่างของทั้งสองจะถูกแรงโน้มถ่วงของโลก ริมฝีปากบิดเบียนกันลิ้นร้อนไล้ไปทั่วโพลงหวาน จนทุกคนในงานฮิ้วขึ้นมากันเสียงดัง เซฮุนผละริมฝีปากก่อนที่จะยกยิ้มด้วยความเขินอาย
' ยินดีกับงานแต่งงาน ' เสียงคุ้นเคยพูดเบาๆที่ประตูงานพร้อมยกไวน์ขึ้นเพื่อแสดงความยินดีกับคนที่เขารักทั้งคู่...
' นี่...นายเวลาบนหัวนายนะมันไปเกิดได้แล้วนะ ' ร่างบางในชุดสีขาวพูดพร้อมสะกิดร่างหนาข้างๆตน และชี้ไปบนนาฬิกาทรายบนหัวที่ไหลจนหมดเป็นสัญลักษณ์ว่าสามารถไปเกิดได้แล้ว...
' อ่อครับ..ขอบคุณครับ ผมยังไม่อยากไปเท่าไรนะ '
' ง่า..ฉันชื่อคยองซู ^^ ไปเกิดพร้อมกันนะ '
' ผมไม่อยากไปจริงๆ ไปก่อนเถอะ '
' งั้นฉันไม่ไปด้วย....นายชื่ออะไรตายได้ยังไง ?? ' ร่างบางนั่งข้างๆร่างสูงและยังคงถามคำถามต่อไปเรื่อยๆ
' ผมชื่อไค...ผมเป็นเอดส์จริงๆผมต้องตายเพราเอดส์แต่ผมชิงตายรถล้มซะก่อน ' ร่างสูงพูดเสียงหน่ายๆเพราะเขาอยากอยู่เงียบๆใช่ความคิดคนเดียวเลยพูดแบบปกติถ้าเป็นคนอื่นที่มาทักเขาคงจะเดินหนีกันไปหมดแต่ไม่ใช่กับร่างบางคนนี้แน่นอน...
' เอ๊ะ..นายคล้ายๆฉันเลย ฉันนะโดนเพื่อนในห้องรุมข่มขืนแบล็คเมล์ลไว้ ฉันก็เลยเป็นเด็กเก็บกดไม่ออกจากห้อง พ่อกับแม่ฉันที่รักกันมากก็หย่ากันเพราะเถียงเรื่องฉัน แล้วนั่นเห็นเด็กคนนั้นไหมน้องชายฉันเอง เพราะฉันไม่ยอมไปโรงเรียน พวกเพือนในห้องฉันเลยข่มขืนน้องฉันแทน ฉันกับน้องเลยตรอมใจตายด้วยยานอนหลับพร้อมกัน : ) ' ร่างบางพูดเฉยไคหันมองอย่างอึ้งว่าร่างบางตรงนี้ที่ยิ้มอยู่จะเจอเรื่องที่เล.วร้ายมาได้ขนาดนี้...ยังยิ้มออกได้ยังไง..
' แล้ว..เอิ่ม...พี่ยังยิ้มได้ยังไง ' ไคมองที่าฬิกาทรายบนหัวของร่างบางก่อนที่จะบอกว่าร่างบางข้างหน้าอายุมากกว่าเขา
' ก็ถ้าเราไม่ยิ้ม..เราจะเดินต่อไปในวันข้างหน้าได้ยังไงจริงไหม ^^ ' ร่างสูงยกยิ้มเล็กน้อย
' งั้นผมไปเกิดดีกว่าเนอะ ไปกันเถอะครับพี่คยองซูเกิดเป้นพีน้องกันดีไหม ' ไคทำท่าจะเดินดีโอจับที่ข้อมือของไคเบาๆ
' เอิ่ม..พี่อยากเกิดพร้อมนายนะแต่ไม่เอาแบบพี่น้องได้ไหม.////. ' ร่างบางพูดเบาๆออกมาไคยกยิ้มเล็กน้อย
' อื้ม...งั้นผมไปทางนั้น พี่ไปทางนั้นไว้เจอกันนะครับ : ) ' ร่างสูงชี้ไปที่ประตูที่ 1 และประตูที่ 2
' พี่จองนายแล้วรุ้ไหม...ถ้าเกิดมาเจอกันนายต้องเป้นแฟนพี่นะ ^^ ' ร่างสูงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่ประตูที่ 1 ซึ่งคนละประตูกับร่างบาง
' อื้ม..พี่ลูฮานครับ..เห็นไคไหมครับ ไม่รู้วิ่งไปไหนแล้วนิ ' ร่างสูงแม้เวลาจะเปลี่ยนไปโครงสร้างของเด็กหนุ่มย่นไปตามระยะเวลาแต่ก็ยังคงความหล่อและดูดีเสมอ...
' เอ๊ะ...นั่นรึป่าวเล่นกับนักเรียนสองคนอยู่ตรงนั้น ' ลูฮานชี้ไปทางนํ้าพุที่เด็กหนุ่มสองคนกำลังเล่นอยู่กับ หมาโกลเด้นนามว่า ไค ของทั้งคู่
' เอ๊ะ แกนี่น่ารักจังนะ ชื่ออะไรเอ่ย..' ร่างบางถามหมาพร้อมลูบที่หัวของมันเบาๆ
' นี่พี่ดีโอ หยุดเลยนะเมื่อกี้มันจะปลํ้าพี่อยู่แล้วนะ ' ไคพูดเสียงเบาๆเพราะหมาตัวนี้พุ่งชาร์ตแฟนของเขาเฉยเลยไม่กระทืบหมาตายก็บุญแล้ว
' มันชื่อ ไคนะครับ ' ร่างสูงของเซฮุนพูดระหว่างที่เห็นเด็กนักเรียนเล่นกับหมาของเขา
' เอ๊ะชื่อเหมือนนายเลยอ่ะ 55555 '
' โธ่พี่อ่ะ ' ไคลุกขี้นยืนพร้อมกับลูฮานและเซฮุนที่ตกใจที่พบไค..
' สวัสดีครับ ^^ หมาน่ารักมากๆเลยครับ ชื่อเหมือนแฟนผมด้วย 555 ' ดีโอพูดพร้อมเขกหัวของไคเบาๆ ไคมองหนุ่มทั้งสองด้วยสายตาเฉยๆ...แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความทรงจำ
' ผมชื่อไค ชื่อเจ้าตัวนี้เหมือนผมเลยครับ อื้ม..ผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ ' ร่างสูงเดินออกไปพร้อมกับดีโอที่สวัสดีลูฮานและเซฮุน
' เราเคยพบกันที่ไหนรึป่าว !! ' เซฮุนหันไปพร้อมตะโกนถามร่างสูงกับร่างบางที่เดินออกไปห่างไม่มาก ไคหันกลับมาหาเซฮุนกับลูฮาน
' ถึงจะเคยแต่ปล่อยมันไปเถอะครับ ' เซฮุนกับลูฮานยกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะจูงหมาของทั้งคู่เดินเที่ยวเล่น...แม้เวลาจะผ่านไปแค่ไหน...เราสองคนก็จะรักกันตลอดไป
จบแล้วกับเรื่องนี้ ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอด : )
หนูลํ้าไม่ใช่คนที่แต่งภาษาได้สวยหรือแต่งได้่ดี แต่งทุกคนก็ยังให้กำลังใจหนูลํ้า
ขอบคุณจากใจจริงๆครับ : )
เรื่องนี้จะไม่ขอเม้น จะไม่บังคับ ในตอนจบเพราะตัวเองมาช้าเอง
ขอแค่ทุกคนชอบ...หนูลํ้าก็ดีใจมากๆแล้วครับ
ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะครับ : )
http://www.siamzone.com/board/view.php?sid=3414536
[EXO] โรงเรียนนี้...จุดจุดจุด... <3 2H ฟิค #อัพในทู้
Special KD.
' เห้ย ไค กูหิวข้าวว.ะวันนี้เล่นเกมกันอีกป่าว ใครแพ้เลี้ยงข้าว ' เสียงของชายหนุ่มในกลุ่มแย้งขึ้นมา ไคฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่ายหน้าเขาเหนื่อยมากเมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะดื่มหนักไปหน่อย
' เอาละนักเรียนเงียบๆหน่อนจ๊ะ...วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา ' เสียงทุกคนในห้องเริ่มกระซิบกระซาบกันขึ้นมาทันที เพราะว่านี้่เป็นกลางเทอมย้ายมาได้ต้องเจ๋งแน่นอน ไคไม่ได้สนใจฟุบหน้าลงกับโต๊ะหวังจะนอนแต่เพียงอย่างเดียว
' สวัสดีครับ : ) ผมชื่อคยองซู เรียกดีโอก็ได้ ผมไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กจริงๆผมต้องเรียนมหาลัยแล้วแต่ผมไปอยู่ต่างประเทศก็เลยต้องเรียนม.5อีกคร้้ง 55 อ่อ..ผมเรียนอังกฤษได้ดีเลยนะแต่สังคมผมห่ว.ยมากอ่ะถ้าใครให้ผมลอกนะเด๊่ยวผมให้ลอกอังกฤษ 555 ' เสียงหวานแนะนำตัวขึ้นมาเพื่อนในห้องหัวเราะกับคำแนะนำตัวของเพื่อนใหม่
' เธออยากนั่งตรงไหน คยองซู ' ครูสาวถามขึ้นมาอีกครั้งคยองซูไม่ได้ตอบอะไรนอกจากเดินตรงไปที่ด้านหลังห้องที่มีร่างสูงฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
' ฉันขอนั่งด้วยนะ : ) ' ร่างบางสะกิดร่างสูงที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ไคขยี้หัวด้วยความหงุดหงิดใครกล้ามาปลุกเขาเพื่อนๆในห้องก็พาลกลัวไปด้วยเพราะไม่มีใครกล้าปลุกไคเวลานอนแม่แต่อาจาร์ยก็ตาม
' เห๊ย นี่พี่ !! ' ไคตกใจจนร่วงไปนั่งที่พื้นเพราะเขาจำได้...คนนี้ในความทรงจำเขามันช่างชัดเจน
' พี่มาทวงคำสัญญาแล้วนะ...ฝากตัวด้วยนะ ^^ ' ร่างบางกระซิบที่ข้างหูของไคก่อนที่จะยืนมองไคพลางยกยิ้มไปด้วย ไคจับที่หูของตัวเองที่กำลังขึ้นสีและหน้าที่ขึ้ยเลือดสีฝาดไปทั่ว
'เห๊ยไ.อ้ไคมึ.งรู้จักเขาเหรอ ' เพื่อนที่นั่งข้างไคถามขึ้นมาอย่างอึ้งๆที่ไคไม่อาละวาด
' เ.ออนี่แฟนกู !! มึ.งไปนั่งนู่นไปให้พี่เขานั่งกับกู '
น่ารักมากๆเลย อ่านตอนแรกหลอนนิดๆ แต่พอฮุนฮานเขารักกันก็น่ารักดี
หนูล้ำแต่งเก่งมากๆเลย แต่งอีกนะ เราเมน2H
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google