ระบายเกี่ยวกับเพื่อน

เรามีเพื่อนที่สนิทกันอยู่ 2 คน แต่มีคนนึงที่ชอบพูดขัดคอเราตลอด มันขัดจริงๆ จนเราคิดว่าเราไม่มีความคิดเป็นของตัวเองเลย ทำอะไรก็ต้องพูดขัดจนเรารู้สึกอึดอัดต้องเถียงกันตลอด แล้วเราเป็นพวกเครียดง่าย บางทีก็ทำหน้าเครียดใส่เพื่อนโดยไม่รู้ตัว บางครั้งเราก็ไม่ได้เครียดจริงๆหรอก แต่หน้ามันไปเอง เพราะที่มันขัดเราบ่อยเนี่ยแหละ เราก็เลยเผลอทำหน้าเครียดใส่มันบ่อยๆ แล้วมันก็บอกว่าเราเครียดๆๆๆๆๆ เครียดอย่างนี้เดี๋ยวก็เป็นบ้าตาย (น้ำเสียงจริงจัง) แล้วที่เราเครียดไม่ใช่เพราะมันรึไง มันก็รู้ว่าเรามีปัญหาครอบครัว พ่อกับแม่เราทะเลาะกันบ่อย พ่อก็ทำงานอยู่ต่างจังหวัด เราก็อยู่กับแม่กับน้อง เวลาจะไปไหนมาไหนก็ลำบากเพราะบ้านเราอยู่ลึก ก็เลยติดรถไปเรียนพิเศษกับมันบ่อยๆ บ้านมันอยู่ใกล้ทางเข้า แต่บ้านเรากว่าจะเดินเข้าไปมันก็ไกล มันไม่เคยเข้าใจความรู้สึกเรา เราติดรถพ่อมันไปมันบอกให้พ่อมันส่งเราที่หน้าบ้านมัน แล้วเราก็ต้องเดินเข้าไปคนเดียว แต่ในขณะที่มันติดรถพ่อเรา พ่อเราอ้อมไปส่งมันถึงหน้าบ้าน เราก็อยากให้มันรู้ความรู้สึกเราบ้างที่ต้องถูกทิ้งให้เดินคนเดียว ครอบครัวมันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ไม่เคยทะเลาะกัน อบอุ่นซะไม่มี ครอบครัวเราพ่อก็ไม่อยู่ แม่ก็ไปทำงานนอกบ้าน ทะเลาะกันอีก มันจะไปไหนมาไหนก็สะดวกเพราะพ่อไปส่งตลอด แต่เราต้องไปเอง ถ้าจะติดรถมันไปก็ต้องเดินไปไกล เวลานัดกันไปเรียนเราต้องตื่นแต่เช้า เดินออกจากบ้านคนเดียวมืดๆไปมัน มันน่ะไม่เคยรู้หรอกว่ามันสบายขนาดไหน คงคิดแต่ว่าคนอื่นคงสบายเหมือนมัน เราก็มีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน ก็ไม่อยากเสียมันไป แต่มันก็คิดถึงตัวเองมากเกินไปนะ แล้วเราก็โดนทิ้ง... ปล.1 ยาวไปขออภัย
ปล.2 ถ้าสับสนบ้างโปรดเข้าใจ อารมณ์ล้วนๆ ไม่ได้ตรองกินพิมพ์
ปล.3 หนูระบายเท่านั้นนะคะ ถ้าเห็นว่ามันไร้สาระหรือรก หนูก็ขอโทษไว้ ณ ที่นี้ 


.... กระทู้นี้ย้ายมาจากห้องสุขภาพและความงาม ...