ญ-ญ : แอบชอบมาราธอน 3 ปี (Part2 ทำร้ายคนดี)

Part 2
ระยะเวลาผ่านมา1ปี เข้าปีที2
เรา เอ และ พี ยังคงรู้จักแต่อยู่กันแบบห่างๆ
เรายังคงแอบรักเอ อยู่ทุกวัน และเปลี่ยนจากโลก Hi5 มาเป็น Facebook
( วิวัฒนาการเริ่มทันสมัยมากขึ้น)
เรายังคงติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ สามคน แต่ห่างกันมากขึ้นแล้วจริงๆจนน่าใจหาย
แต่เราก็ยังคงแอบตามดู (เหมือนโรคจิต) กับชีวิตเอตลอด
เวลาเอไปโคฟเวอร์ เราจะแอบตามไปดู บางทีก็แอบอยู่ในซอก (เพื่อ?)
เราทำแบบนั้น แอบทุกข์ใจนะที่บอกเขาไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง แต่มันก็ยังดีกว่าบอกไปแล้วโดนเขาเกลียดล่ะจริงไหม จนเราได้เจอกับรุ่นน้องคนนึง แทนน้องคนนึ้ว่า เจ ละกันเนอะ
น้องเจ เป็นดี้ น่ารัก แบ๊วๆ ตัวเล็กๆ เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเราเองแหละ
น้องเจเขาไม่ได้รับรู้อะไรด้วยเลยกับเรื่องดราม่าที่เกิดขึ้นก่อนน้อเขาจะเข้ามา

คือเราเป็นพวกปลวก แต่เฟรนลี่มากไปหน่อย
เลยได้น้องเจเป็นแฟน น้องเขามาชอบเราตรงไหนไม่รู้อ่ะ555
ตอนน้องเขามาสารภาพรัก ขอคบเรา เราก็งงๆ แต่พอจะเดาความรู้สึกน้องเขาออกนานแล้ว แล้วตอนนั้น เราเหวงจากเอมาก เราคิดแค่ว่า ในเมื่อคนที่รักมันไม่รัก
แล้วจะรออะไรล่ะ จะโสดอยู่ใย น้องเจก็นิสัยดี น่ารักมาก คบไปเลย

แต่เราก็ยังดีนะ บอกน้องเจเขา ว่าเรามีคนที่ชอบอยู่แล้ว
(โห **นี่ หน้าตาไม่ดี ยังจะทำตัวเลือกได้ น่าเตะX)
น้องเจเขาบอกว่า เขายอมได้ เขาให้เวลาตัดใจลืมเอ เขาจะทำให้เราลืมเอ
เราก็โอเคเบตง คบกัน ท่ามกลางสายตาคนทั้งโรงเรียน ว่า "ไม่เหมาะกันเลย"

แล้วด้วยความที่เรารักเอแบบตัดบัวแล้วเหลือใย เป็นเหตุให้น้องเจเดือด
คือ เจกับเรา ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก เจร้องไห้บ่อยเป็นเขื่อนแตก
เราก็หน้าหนามากนะ ถึงขั้นที่ว่า วันครบรอบรู้จักเอ1ปี เราขอไปเจอเอได้ไหม
เราขอกับน้องเจ น้องเจนี่แทบจะวีนแตก เพราะมันตรงกับวันครบรอบคบกัน3เดือนของเรากับเจ แต่เจก็ยอม แต่กว่าจะยอมนี่ "อาการหนักมาก"

เจต้องเจอเราเขียนนู่นนั่นนี่หาเอ คุยกับเอ เมมเบอร์เอในโทรศัพท์ รูปเอในโทรศัพท์ นู่นนั่นนี่ ที่มีแต่ เอ เอ เอ เอ เอ เอเต็มไปหมด
เจวีนแตก หัวเสีย เสียใจ ร้องไห้ ถามเรา เมื่อไหร่เราจะลืมซักที
ทั้งๆที่เจก็เป็นคนดีและน่ารักมาก เราห่างกับเจอยู่ซักพัก เรามาอยู่ที่กรุงเทพระยะนึง ห่างจากเจ แล้วเพราะมาอยู่ที่กรุงเทพ เราเจอเอ แน่นอนว่าเจ แทบไม่อยากให้เรามา
แต่เราก็ดื้อแพ่งมาอยู่ดี

ระหว่างที่เราอยู่กรุงเทพ เรากับเจ ทะเลาะกัน ร้องไห้กันเป็นรายวัน
จนถึงช่วงที่เรากลับไปอยู่ที่บ้าน เรากับเจก็เจอกันที่โรงเรียน เจรู้ทันทีว่าเราเปลี่ยนไป
เพราะตอนนั้น เราอยู่ มอห้าแล้ว มันลำบากนะ เพราะช่วงมอห้า เราเรียนหนัก เพราะมอหกเราต้องเตรียมเข้ามหาวิทยาลัย สอบเยอะ เวลาเรียนจึงเทมาที่มอห้า
เราห่างเหินเจกว่าเดิม พูดน้อยลง (ก็ตูเครียด) แล้วที่ไปเจอเอ เราก็ยิ่งรู้สึกดีกับเอ เหมือนที่เจทำดีต่อเรามากมาย มันโดนกลบ เพราะเราไปเจอเอ
แต่ใจเราอ่ะ รักเจนะ แต่มันยังเหลือให้เออยู่มาก ยังตัดไม่ขาด

แต่ความอดทนคนเรามันก็คงมีขีดจำกัด
เราห่างเหินเจ เราเงียบ เราเครียด เรามีเรื่องหนักหัวเต็มไปหมด
แต่เราเห็นว่าเจยังเด็ก (คือเด็กกว่าหน่อยเดียวเอง) แต่เจยังไม่ได้มาเจออะไรอย่างเรา
ไม่ได้ต้องมาเลือกรับรู้ว่าเรียนหนักๆ ต้องสอบมหาลัย ต้องเรียนต่อมันวุ่นวายเคร่งเครียดขนาดไหน
จนวันแตกหักมาถึง วันนั้น เจยืมแฟลซไดรฟ์เรา ไปทำอะไรซักอย่าง แต่ก่อนที่เราจะเอาให้เจ เราพิมพ์ข้อความใส่เวิร์ดเป็นข้อความที่เขียนให้เจนั่นแหละ เซฟลงในแฟลซไดรฟ์
ข้อความมันเขียนประมาณว่า "เจเหนื่อยมากไหม เสียใจมากไหม พี่ผิดเอง เจทนไหวไหม พี่ไม่อยากให้เจเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เจร้องไห้อีก เจอยากปล่อยมือจากพี่ไปไหม"
เราเมาแมวหรืออะไรไม่รู้ ถึงพิมพ์แบบนั้นไป อาจเพราะตัวเองเครียดจนบ้า
แต่มันก็ทำอะไรไม่ทัน แก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว เพราะแฟลซไดรฟ์อยู่ที่เจ
เย็นวันนั้น เจก็เอาแฟลซไดรฟ์มาคืนเราโดยไม่พูดอะไร ทำตัวปกติ
แต่พอเราเปิดแฟลซ์ไดรฟ์ก็เจอจดหมายกลับมาจากเจว่าเราอยากเลิกับเจเหรอ เจพูดความในใจกับเราผ่านทางนั้น เราร้อนใจมาก เลยเปิดแชทเฟสคุยกัน เจออนอยู่พอดี เราคุยกันว่า "แล้วเราจะเอายังไงดี จะปล่อยมือกันหรือจับมือกันไว้"
สุดท้ายไม่รู้อะไรดลใจ คำพูดของเจ...เราเสียใจจนจำไม่ได้ แต่คำที่เราจำได้คือ

"เราเลิกกันเถอะ"

ตอนที่1
http://www.siamzone.com/board/view.php?sid=3493193

ตอนที่3 (จบ)
http://www.siamzone.com/board/view.php?sid=3493198