มหัศจรรย์..ฉันกับภูตน้อยไอโฟน

ฮัลโหลทุกคน บางคนเห็นชื่อหัวข้อแล้วอาจจะงงๆกันไปบ้างแบบมันคืออะไร** 555555 มหัศจรรย์..ฉันกับภูตน้อยไอโฟน จริงๆมันคือชื่อเรื่องสั้นของเราค่ะ อยากฝากทุกคนช่วยอ่านและติ-ชมด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆเลย         มหัศจรรย์..ฉันกับภูตน้อยไอโฟน

        รำจวรเป็นเด็กต่างจังหวัด เธอเพิ่งย้ายเข้ามาในกรุงเทพฯเพื่อศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา ก่อนเดินทางมาผู้เป็นแม่ก็ได้ให้โทรศัพท์ไอโฟนแก่เธอเพื่อเป็นของขวัญ
        หลังจากจัดห้องในหอพักของเธอเสร็จ รำจวรก็เปิดโทรศัพท์เครื่องใหม่ของเธอออกมาทดลองเล่น แต่แล้วอยู่ดีๆก็มีแสงวาบขึ้นมา แสงสีขาวจ้าเกินที่ม่านตาจะรับได้ เธอรีบเอามือขึ้นมาบังตา เพียงเสี้ยววินาทีทุกอย่างก็กลับมาปกติ ยกเว้นเสียแต่ อยู่ดีๆในห้องที่ตอนแรกมีเพียงรำจวรแค่เพียงคนเดียว ตอนนี้กลับมีสมาชิกเพิ่มมา1คนเสียแล้ว นั่นก็คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อายุราวๆ7ขวบ นั่งจ้องมองเธอและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
        “สวัสดีพี่รำจวร” เด็กหญิงที่โผล่หลังจากแสงจ้าหายไปกล่าวขึ้น
        “เธอ! เธอเป็นใครกัน อะไรนะ รำจวรงั้นหรอ เธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไงกัน” เขาพยายามเก็บอาการ ข่มความรู้สึกว่าไม่กลัว แต่เสียงที่เธอพูดไปมันสั่นเกินกว่าจะยับยั้งได้
“อย่ากลัวฉันไปเลยพี่สาว ฉันมาดีจริงๆนะ” เด็กหญิงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
        “เธอต้องการอะไรกันแน่”
        “ฉันก็แค่ต้องการให้พี่ถือศีล5 ถ้าพี่ทำตามนั้นจริงๆ พี่ต้องการอะไร ฉันจะหามาให้หมดเลย”
        “นี่เธอพูดจริงหรือพูดเล่นกันน่ะ” รำจวรถามเด็กหญิงอย่างแปลกใจ ความกลัวที่มีก็ค่อยๆลดลง อาจจะเป็นเพราะสายตาและรอยยิ้มของเด็กหญิงวิเศษณ์คนนั้นที่ดูอบอุ่นเหลือเกินก็เป็นได้
        “พี่รู้สึกดีกับฉันแล้วล่ะสิ ฉันพูดจริงๆนะ แค่เพียงรักษาศีล5เอง” น้ำเสียงของเด็กหญิงดูคล้ายจะเป็นการอ้อนเสียมากกว่า
        รำจวรคิดหนักมาก อยากจะนำโทรศัพท์เครื่องนี้ไปขาย เพราะเด็กหญิงวิเศษนั้นมาจากโทรศัพท์ ถ้าขายไป เด็กคนนี้ก็คงหายไปด้วย ชีวิตของเธอก็คงกลับมาเหมือนเดิม แต่อย่างไรก็ตาม โทรศัพท์เครื่องนี้ แม่ของเธอนั้นเป็นคนซื้อให้ มันเลยมีความหมายมาก
        “ฉันตกลง!” เธอตอบตกลงในที่สุด
        “ดีใจจัง แล้วพี่ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาดีจริงๆ เออพี่ สัญญาสิ ว่าจะรักษาศีล5” เด็กหญิงวิเศษยิ้มอย่างมีความสุข
        “ฉันสัญญา ฉันจะรักษาศีล5” รำจวรสัญญากับเด็กหญิงวิเศษในที่สุด
        หลังจากนั้น รำจวรก็เหมือนมีน้องสาว น้องสาวที่คอยดูแลรำจวรตลอดเวลา มีการบ้านหรืองานอะไร เด็กหญิงวิเศษก็เป็นคนคอยชั่วเหลือตลอด ความผูกพันธ์ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
        “วิเศษ นี่ก็พึ่งต้นเดือนอยู่เลย เงินไม่พอใช้ถึงสิ้นเดือนแน่ๆ ไม่กล้าโทรไปรบกวนแม่ด้วย เดือนนี้ใช้เงินไปเยอะมาก ทำไมกิจกรรมมันถึงมากมายขนาดนี้เนอะ” รำจวรบ่นกับเด็กหญิงวิเศษแบบเหนื่อยใจ
        “พี่รำจวรเล่นเกมส์นี้ก่อน” หลังพูดจบ เด็กหญิงก็ยื่นโทรศัพท์ไอโฟนให้กับรำจวร พร้อมเปิดเกมส์ปลูกผัก-เลี้ยงหมูรอรำจวร
        “แก้เครียดงั้นหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ” รำจวรรับมา หวังจะเล่นเพียงแก้เครียด
        “เดี๋ยวพี่ก็รู้เอง”
        เล่นไปได้สักพัก อยู่ดีๆธนบัตรแบงค์พันก็ปลิวลอยมาตกที่หน้าของรำจวร รำจวรตกใจที่เงินปลิวมา เลยรีบเก็บใส่กระเป๋า กลัวเงินจะหาย แต่พอเปิดกระเป๋า กลับกลายเป็นว่าจากที่มีแบงค์พันอยู่2-3ใบ ตอนนี้ได้เพิ่มมามากมายจนล้นกระเป๋า รำจวรตกใจมาก
        “วิเศษ! เงินมันมาจากไหนกัน” รำจวรตะโกน
        “ก็จากที่พี่เล่นเกมไง” เด็กหญิงวิเศษหัวเราะชอบใจ
        “นี่ฉันสามารถเอาไปใช้ได้จริงได้ไหมเนี่ย โห ขอบคุณมากเลยนะวิเศษ” เธอรู้สึกดีใจและแปลกใจมาก แต่ก็ขอบคุณเด็กวิเศษมากจริงๆกับการช่วยเหลือครั้งนี้
        “ก็ฉันบอกแล้วว่าพี่ต้องการอะไร ฉันจะหามาให้หมด”
        แล้วอยู่ดีๆวันที่ไม่น่าจะเกิดก็เกิดขึ้น รำจวรชวนเพื่อนๆมางานฉลองวันเกิดของตัวเองที่ห้อง ด้วยอารมณ์และอะไรหลายๆอย่าง เพื่อนก็ได้คะยั้นคะยอให้รำจวรลองดื่มเบียร์ เธอตอบตกลงปัดความรำคาญ แต่แล้วจาก1แก้วก็ค่อยๆเพิ่มเป็น2แก้ว 3แก้ว และ4แก้ว
        รำจวรวางแก้วที่4ลง หลังจากรู้สึกถึงอะไรสั่นๆที่ต้นขา เธอล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากระโปรงขึ้นมาดู มันเป็นข้อความพร้อมแนบรูปภาพ เธอเปิดขึ้นมาดูแล้วถึงกับผงะ ในรูปเป็นเด็กหญิงวิเศษกำลังนั่งร้องไห้ สายตาของเด็กหญิงนั้นแตกต่างจากวันแรกที่เจอกันมาก มันดูเศร้าหมองและผิดหวัง เธอรีบเปิดอ่านข้อความพร้อมกับน้ำตาที่คลอเต็มเบ้าตาทั้งสอง
        ‘พี่รู้ไหม ว่าฉันมีพี่ชายและพี่สาวมามากมาย ฉันคอยดูแลพวกเขาอยู่ตลอด เพียงหวังแค่ให้พวกเขารักษาศีล5 แต่แล้วสัญญาก็ต้องเป็นโมฆะอยู่ตลอด เพราะพวกเขาไม่รักษาศีล5และไม่รักษาศีลที่ให้ไว้กับหนู จนหนูได้เจอพี่ หนูเคยคิดว่าจะได้ดูแลพี่ไปนานแสนนาน แต่แล้ววันนี้ก็ต้องเป็นวันที่หนูต้องไป จากนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ ตอนนอนก็ใส่เสื้อหนาๆ ห่มผ้าห่มด้วยนะพี่รำจวร…’
        รำจวรอ่านข้อความไป สะอื้นไป จนเพื่อนๆต่างตกใจแล้วเข้ามาปลอบเธอ เธอไม่ตอบคำถามใครทั้งสิ้น ทำได้เพียงร้องไห้กับความผิดของตนเอง
        หลังจากนั้น รำจวรได้ใช้ชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป เธอไม่มีผู้ช่วยหรือมนต์วิเศษใดๆอีกแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยเสียดายกับการเสียสิ่งวิเศษไป แต่เธอเสียใจที่ได้ผิดสัญญากับคนๆหนึ่งไว้  อีกทั้งยังทำให้คนๆนั้นผิดหวัง และไม่มีสติในการทำอะไรต่างๆ เธอคิดและเตือนใจตัวเองหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นเสมอว่า ไม่ว่าจะทำอะไร เธอจะใช้ชีวิตอย่างมีสติเสมอ