Once upon a time .
1 พ.ค. 56 16:53 น. /
ดู 536 ครั้ง /
0 ความเห็น /
3 ชอบจัง
/
แชร์
หลายคนคงจะคุ้นหูกับคำว่า.. " แล้วเจ้าชายกับเจ้าหญิง ก็ครองรักกันตลอดไป " ใช่มั้ย ... ใช่ ครั้งนึงผมเคยคิดแบบนั้นเคยคิดว่าผลสุดท้ายแล้วคนที่มีรักจริงจะได้รักแท้เป็นการตอบแทน จนกระทั่งเมื่อหลายเดือนก่อน มุมมองความรักดีๆของผมถูกทำลายหายไปอย่างสิ้นเชิง ...
ความรักของผมเกิดขึ้นในโลกของยูโฟ่ จากผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง ผมตกหลุมรักเขาเร็วมากๆจนน่าตกใจ รักมากพอที่จะมองข้ามความผิดถูกไปเลย เขามีแฟนอยู่แล้ว อะไรประมาณนี้ (หัวเีราะ) เขาเป็นคนที่ทำให้ผมร้องไห้ ทำร้ายผมตั้งมากมาย แต่ในอีกทาง เขาเองก็เป็นคนที่เช็ดน้ำตาให้และยืนข้างๆผมมาตลอด ผมรักคนที่ไม่เคยพูดคำว่า คิดถึง หรือบอกรักผมเลยซักครั้ง เราคุยกันทุกวัน จนมันกลายเป็นกิจวัตรหนึ่งของเราไปเลย ตอนนั้นผมเป็นคนโลกสวยมาก คิดไปว่า ถ้าผมรักเขามากๆ ยืนข้างๆเขาทุกวัน เขาจะ้ต้องทิ้งคนที่ตัวเองรักและหันกลับมาหาผมอย่างแน่นอน ผมเลยอดทนรอมาตลอดเจ็ดเดือน ไม่ใช่ว่าผมไม่มองใครนะ ผมก็พยายามที่จะเปิดใจให้กับใครหลายๆคน แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล ความคิดของผมตอกย้ำทุกวันว่าผมเป็นของเขาแค่คนเดียว เขาชอบหึงเวลาที่ผมคุยกับคนอื่น พูดเป็นเด็กหวงของเล่นประมาณว่า "ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ถ้ามึ.งเป็นคนของกู มึ.งก็ต้องมีกูแค่คนเดียว" ถ้าเป็นคนอื่นก็ต้องมองว่ามันเป็นประโยคที่โคตรจะเห็นแก่ตัว แต่สำหรับผม ผมคิดว่ามันน่ารักมาก (หัวเราะ) ตั้งแต่ตกหลุมรักวันแรก ผมก็นั่งบันทึกไดอารี่ทุกวัน ไม่ใช่เพราะโรแมนติก แต่เพราะผมขี้ลืม -_- มันก็เป็นความรู้สึกประมาณ... อยากจะจำเรื่องราวของทุกวันไว้ จะดีหรือจะร้าย ผมก็ไม่อยากทิ้งมันไป จนมันกลายเป็นความเคยชินไปเลย ผมนิสัยเสียอยู่อย่าง.. เวลาที่ดราม่า ผมก็จะชอบพูดกับเขาว่าผมจะตัดใจ แต่ผลสุดท้ายมันก็ไม่เคยทำได้ เป็นแบบนี้หลายครั้งมาก เขามองว่าผมโลเล ใช่นะ ผมโลเล (หัวเราะ) แต่ไม่รู้ดิ ทุกครั้งที่คิดจะไป ไอไดอารี่เนี่ยแหละ ที่ทำให้ผมคิดถึงวันดีๆแล้วก็อยากจะกอดเขาเอาไว้ให้แน่นๆ เขาไม่เคยไล่ผม แต่ก็ไม่เคยขอให้ผมอยู่ มันทรมานมากที่เขาเอาแต่พูดว่า กูไม่มีสิทธิ์ขอให้มึ.งอยู่ ผมเคยถามเขาว่า เสียใจมั้ยที่ผมจะไป เขาตอบว่า มึ.งจะอยู่หรือมึ.งจะไป กูก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว ครั้งแรกๆที่มึ.งพูดว่าจะตัดใจ กูเสียใจ แต่พอมาหลังๆ กูชินว.ะ เขาเป็นคนที่คอยปกป้องผมจากทุกๆคน แต่เขาไม่เคยมองมุมกลับ ว่าทำไมผมถึงย้อนกลับมาทุกครั้งที่ผมเดินห่างออกจากเขา.. ทุกครั้งที่ผมมีเรื่อง เขาก็จะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนทุกอย่าง คอยอยู่ข้างๆผมเวลาที่ผมไม่มีใคร เขาเคยตัดพ้อผมเรื่องที่ผมอยากจะไปเล่นโฮสต์ "กูอุตส่าห์ถนุถนอมมึ.งมาตั้งนานนะ" เท่านั้นแหละ ผมเลยไม่กล้าเล่นเลย -_- ....... จนถึงทุกวันนี้ ผมยังไม่เคยบอกเขาเรื่องที่แฟนของเขามาระบายกับผม คืิอ..แฟนเขาไม่ีรู้ว่าผมคิดไม่ซื่อน่ะ -_- เรื่องที่ผู้หญิงคนนี้มาระบาย มันเป็นอะไรที่โคตรจะทำร้ายจิตใจผมเลย เขาบอกว่า อยากเลิกกับคนที่ผมชอบ เพราะว่าคนที่ผมชอบมีแฟนอยู่แล้วนอกยู เขาบอกว่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมือที่สาม ผมก็คิดนะ...ถ้าไอนี่มือที่สามแล้วกูมือที่เท่าไหร่ว.ะ (หัวเราะ) แต่ก็นั่นแหละ เขาก็ยังรักกันดี ช่วงหลังๆมา ที่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขามันเริ่มเข้าสู่จุดที่เกือบจะแตกหัก ผมนั่งรอโทรศัพท์จากเขาทุกวันเหมือนวันแรกๆจนเผลอหลับไป พอตื่นเช้ามาก็รีบคว้าโทรศัพท์ตัวเองมาดู โคตรจะหดหู่เลยที่มันว่างเปล่า ผมคิดถึงเขาแทบตาย อยากจะอยู่ใกล้ๆ อยากจะคุยเหมือนเมื่อก่อน แต่ยิ่งเข้าใกล้ ผมก็ยิ่งเจ็บ ผมเลยตัดบทใส่เขาทุกครั้งที่เขาเข้ามาทัก มันเป็นอะไรที่โ.ง่มากถ้าเทียบกับความคิดถึงของผมที่อยากจะอยู่ใกล้ๆเขา ผ่านมาครึ่งปีที่ผมอยู่ในมุมมืด ผมตัดสินใจถามเขาตรงๆว่า สรุปแล้ว ... เขารักผมบ้างรึเปล่า คำตอบที่ได้รับมันทำให้โลกของผมแทบจะหยุดหมุน " มันไม่ใช่ความรัก .... แค่อารมณ์ชั่ววูบ .... แค่หวั่นไหว .... กูไม่ได้รักมึ.ง " ผมช็อกมากกับคำตอบของเขา ไม่รู้จะพูดยังไงนะ เลยหัวเราะใส่เขาแทน แล้วก็บอกว่าขอบคุณ แปปนึงเขาก็วางสาย หลังจากนั้นก็ไม่ต้องพูดถึง ผมปล่อยโฮออกมาลั่นห้องเลย (หัวเราะ) ตลอดเวลาที่ผ่านมามันสำหรับเขามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ? ทั้งๆที่ผมรักเขามากจนยอมให้ได้ทุกอย่้างที่ตัวเองมี ทั้งๆที่ผมรักเขามากจนคิดว่าจะอยู่กับเขาตลอดไปเนี่ยนะ? ด้วยความแค้น ผมก็เอาบทสนทนาของเขากับผมที่ปริ๊นท์มาทั้งหมดซึ่งมีเกือบร้อยแผ่น ฉีกเป็นชิ้นๆ -_- ผมคิดได้เลย ... รักแล้วไง? รักแล้วช่วยอะไรได้?? ไม่ต้องพูดถึง ผมร้องไห้ทุกวัน จนตื่นเช้ามานี่ตาบวมตลอด ได้อารี่ที่ผมรักนักรักหนาคอยตอกย้ำผมถึงสิ่งที่ผ่านมาจนผมต้องร้องไห้ออกมาทุกครั้ง หนึ่งสัปดา์ห์หลังจากวันนั้น ผมเริ่มจะทำใจได้และตัดสินใจว่าจะรักเขาตลอดไป โดยที่ไม่ต้องคุยไม่ต้องใกล้ก็ได้ ผมทำใจไม่ได้จริงๆ ทำแบบนี้ได้อาทิตย์กว่าๆมั้ง ดันไปค้นเจอรูปที่ เขากับแฟนเขาถ่้ายกัน ... แก้มแนบแก้ม ใกล้จนแทบจะร่วมร่างกันได้ ผมเลยคิดว่าตัวเองโ.ง่มากๆที่คิดจะไปแย่งความรักของเขาสองคน ผมนับถือความรักของเขาจริงๆ ....
สองเดือนที่ผมหายไปจากโลกยูเพื่ออยู่คนเดียว ทุกๆวันผมจะเอาแต่นั่งร้องไห้กับคิดซ้ำไปซ้ำมา สำหรับเขาที่ผ่านมามันไม่ใช่ความรัก? ความรักของผมมันไม่ีมีค่าเหรอ มันน้อยไปเหรอไง? หรือผมทำอะไรพลาดไป ... มีอยู่หนึ่งความคิดที่ทำให้ผมผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ "ไม่มีใครจะสั่งหรือบังคับให้ผมหยุดเสียใจได้ ไม่มีใครช่วยให้ผมลืม ไม่มีใครจะคอยช่วยผมได้ตลอดไป ผมต้องช่วยตัวเอง " ผมกลายเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่อยากเปิดใจให้ใคร ผมกลัวการเริ่มต้นและเกลียดการสูญเสีย กังวลถึงความไม่แน่นอน ผมเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว จนถึงตอนนี้ผมก็ยังพูดไม่ได้เต็มปากว่าเปิดใจให้ใครจริงๆ ผมรักใครมากๆแบบนั้นไม่ได้แล้ว หลายคนหาว่าผมรักใครไม่เป็น ไม่มีหัวใจ ผมเถียงไม่ออกนะ ... อาจจะจริงอย่างที่เขาว่าก็ได้ เพราะทุกครั้งที่ผมเสียใจ ผมไม่เคยได้ร้องไห้ออกมาเลย แต่ก่อนผมขี้แยมาก เจออะไรก็ร้องไห้ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่น้ำตาแห้งไป แต่ตอนนี้... ไม่มีน้ำตาซักหยดจะให้ไหล ผมเลยได้แต่หัวเราะให้ตัวเองแบบปลงๆ ผมชินกับการสูญเสีย การหักหลัง หลายๆอย่าง ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้นะ ที่ต้องเอาแต่พูดว่าไม่เป็นไร ผมอดทนได้กับคนอื่น ทั้งๆที่มันร้าวไปหมด ทั้งๆที่อยากจะโผกอดใครซักคนแล้วก็บอกเขาว่า ผมทนไม่ไหวนะ แต่ผมคงหยิ่งเกินไป อายเกินไปที่จะร้องไห้ออกมาให้ใครเห็น มันทรมานมากๆที่เป็นแบบนี้ ผมจะกลายเป็นคนรักใครไม่เป็นจริงๆอย่างที่คนอื่นเขาพูดกันเหรอ? ยิ่งโตขึ้น ผมก็ยิ่งเชื่อว่าความรักมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ไอประโยคที่ว่า แล้วทั้งคู่ก็ครองรักกันตลอดไป มันก็เป็นแค่นิทานน่ะ สุดท้ายแล้วมันก็ต้องแยกจากกันทั้งนั้น มนุษย์ไม่ได้บริสุทธิ์ขนาดที่ว่า... จะรักคนคนนึงได้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ที่ทำไปทั้งหมดก็ต้องการผลทั้งนั้น ผมรู้สึกเสียใจมากถ้ามองย้อนกลับไปในอดีต ผมในวันนั้น กับผม ณ ตอนนี้ โลกที่เคยสวย กับโลกสีเทาที่ผมชินชาต่อทุกสิ่ง แต่มันก็คงดีละมั้ง ที่ผมจะได้โตมากขึ้น เรียนรู้กับอะไรมากขึ้นแล้วก็ไม่ติดอยู่ในโลกของความฝัน ความจริงน่ะ.. ถึงมันจะโหดร้าย แต่มันก็คือความจริง มีคนบอกผมแบบนั้นน่ะนะ... หวังว่า ถ้ามีใครซักคนมาเห็นกระทู้นี้ เขาอาจจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงได้เป็นแบบนี้ ผมเองก็เคยรักใครแบบทุ่มทั้งใจเหมือนกันนะ แต่มันแค่นานมาแล้วแค่นั้นเอง ต่อไปนี้ก็อย่าตัดสินใคร ถ้าคุณยังไม่รู้จักเขาดีพอ มันก็เป็นแค่อดีต น่ะ ผมฝังมันกลบดินไปแล้วด้วยซ้ำ เพียงแต่คำบางคำจากคนบางคน มันสะกิดแผลในใจของผม อย่าพูดอีกว่าผมไม่มีความรู้สึก เพราะจริงๆแล้ว ผมไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณคิด .
สองเดือนที่ผมหายไปจากโลกยูเพื่ออยู่คนเดียว ทุกๆวันผมจะเอาแต่นั่งร้องไห้กับคิดซ้ำไปซ้ำมา สำหรับเขาที่ผ่านมามันไม่ใช่ความรัก? ความรักของผมมันไม่ีมีค่าเหรอ มันน้อยไปเหรอไง? หรือผมทำอะไรพลาดไป ... มีอยู่หนึ่งความคิดที่ทำให้ผมผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ "ไม่มีใครจะสั่งหรือบังคับให้ผมหยุดเสียใจได้ ไม่มีใครช่วยให้ผมลืม ไม่มีใครจะคอยช่วยผมได้ตลอดไป ผมต้องช่วยตัวเอง " ผมกลายเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ไม่อยากเปิดใจให้ใคร ผมกลัวการเริ่มต้นและเกลียดการสูญเสีย กังวลถึงความไม่แน่นอน ผมเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว จนถึงตอนนี้ผมก็ยังพูดไม่ได้เต็มปากว่าเปิดใจให้ใครจริงๆ ผมรักใครมากๆแบบนั้นไม่ได้แล้ว หลายคนหาว่าผมรักใครไม่เป็น ไม่มีหัวใจ ผมเถียงไม่ออกนะ ... อาจจะจริงอย่างที่เขาว่าก็ได้ เพราะทุกครั้งที่ผมเสียใจ ผมไม่เคยได้ร้องไห้ออกมาเลย แต่ก่อนผมขี้แยมาก เจออะไรก็ร้องไห้ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่น้ำตาแห้งไป แต่ตอนนี้... ไม่มีน้ำตาซักหยดจะให้ไหล ผมเลยได้แต่หัวเราะให้ตัวเองแบบปลงๆ ผมชินกับการสูญเสีย การหักหลัง หลายๆอย่าง ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้นะ ที่ต้องเอาแต่พูดว่าไม่เป็นไร ผมอดทนได้กับคนอื่น ทั้งๆที่มันร้าวไปหมด ทั้งๆที่อยากจะโผกอดใครซักคนแล้วก็บอกเขาว่า ผมทนไม่ไหวนะ แต่ผมคงหยิ่งเกินไป อายเกินไปที่จะร้องไห้ออกมาให้ใครเห็น มันทรมานมากๆที่เป็นแบบนี้ ผมจะกลายเป็นคนรักใครไม่เป็นจริงๆอย่างที่คนอื่นเขาพูดกันเหรอ? ยิ่งโตขึ้น ผมก็ยิ่งเชื่อว่าความรักมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ไอประโยคที่ว่า แล้วทั้งคู่ก็ครองรักกันตลอดไป มันก็เป็นแค่นิทานน่ะ สุดท้ายแล้วมันก็ต้องแยกจากกันทั้งนั้น มนุษย์ไม่ได้บริสุทธิ์ขนาดที่ว่า... จะรักคนคนนึงได้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ที่ทำไปทั้งหมดก็ต้องการผลทั้งนั้น ผมรู้สึกเสียใจมากถ้ามองย้อนกลับไปในอดีต ผมในวันนั้น กับผม ณ ตอนนี้ โลกที่เคยสวย กับโลกสีเทาที่ผมชินชาต่อทุกสิ่ง แต่มันก็คงดีละมั้ง ที่ผมจะได้โตมากขึ้น เรียนรู้กับอะไรมากขึ้นแล้วก็ไม่ติดอยู่ในโลกของความฝัน ความจริงน่ะ.. ถึงมันจะโหดร้าย แต่มันก็คือความจริง มีคนบอกผมแบบนั้นน่ะนะ... หวังว่า ถ้ามีใครซักคนมาเห็นกระทู้นี้ เขาอาจจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงได้เป็นแบบนี้ ผมเองก็เคยรักใครแบบทุ่มทั้งใจเหมือนกันนะ แต่มันแค่นานมาแล้วแค่นั้นเอง ต่อไปนี้ก็อย่าตัดสินใคร ถ้าคุณยังไม่รู้จักเขาดีพอ มันก็เป็นแค่อดีต น่ะ ผมฝังมันกลบดินไปแล้วด้วยซ้ำ เพียงแต่คำบางคำจากคนบางคน มันสะกิดแผลในใจของผม อย่าพูดอีกว่าผมไม่มีความรู้สึก เพราะจริงๆแล้ว ผมไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณคิด .
แก้ไขล่าสุด 1 พ.ค. 56 18:28 |
เลขไอพี : ไม่แสดง
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
ยังไม่มีความคิดเห็น
จะต้องเป็นสมาชิกจึงจะแสดงความคิดเห็นได้
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google