[B.A.P.]SF Take me to your home <ลงในทู้> แป้กลบ

อันนี้คือเพื่อน จขกท แต่ง แล้วคือแบบ จขกท อ่านแล้วชอบเลยขอมาลง  เป็นฟิคชายหญิง(รึเปล่า) ไม่รู้จะไปในทิศทางใหนเหมือนกัน เพราะยังแต่งไม่เสร็จ ฮ่าๆๆๆ ไม่รู้คนอื่นจะชอบกันป่าว (แต่เราชอบไง ฮ่า!)

xxxปล้ำโล่ ตัวละครผู้หญิงนี่เป็นตัวละครสมมตินะคะ ไม่มีตัวตนอยู่จริงxxx








|||||||||





“ก็ชั้นเป็นแม่บ้านไง แม่บ้านอ่ะแม่บ้าน ทำไมพวกนายไม่เข้าใจซักทีฮะ?”ชั้นอธิบายเป็นรอบที่ล้าน แต่ดูเหมือนพวกผู้ชายหน้าบื้อ 6 คนนี่จะยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“เฮอะ! เชื่อเธอก็บ้าแล้ว นี่เธอเป็นซาแซงแฟนใช่มะ รีบๆออกไปเลยไป”บังยงกุก นายคนที่หน้าตาดูป่าเถื่อนที่สุดในกลุ่มเดินเข้ามาแล้วพยายามจะจับตัวชั้นโยนออกไปข้างนอก

“ย้า! อย่ามาจับตัวฉันนะ ชั้นก็บอกแล้วไงว่า ชั้น-เป็น-แม่-บ้าน พวกนายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงกันน่ะฮะ **พวกเอเลี่ยน”ชั้นผลักเขาออกไปก่อนจะรัวใส่อีกช็อต

“หอเราไม่จำเป็นต้องมีแม่บ้านหรอก แค่จุนฮงคนเดียวก็พอแล้ว”นายคนที่หล่อๆ เอ่อ ชั้นคิดว่าน่าจะชื่อฮิมชานหรืออะไรสักอย่างพูดพลางบุ้ยหน้าไปทางเจ้าเด็กหน้าขาวตัวโตนั่น เซโล่หรือจุนฮงได้ยินดังนั้นจึงทำหน้ามุ่ยทันที

“ฮยอง ก็พวกฮยองอ่ะ ไม่ยอมช่วยผมทำความสะอาดหอเลย แล้วผมก็เป็นเด็กกำลังโตนะครับ ไม่ใช่พ่อบ้าน จริงๆแล้วพวกฮยองควรจะทำตัวให้เป็นประโยชน์กว่านี้โดยการทำงานบ้านนะครับ”เซโล่พูดพลางทำหน้าตาใสซื่อ

“นายหมายความว่าไงฮะ! นายจะให้สุดหล่ออย่างชั้นไปทำงานบ้านงกๆเหรอ ไม่มีทาง ไม่มีทางซะหรอกที่สุดหล่อคิมฮิมชานจะลดตัวไปทำอะไรแบบนั้น นายจำไว้นะเซโล่”ฮิมชานพุ่งตรงดิ่งไปที่เซโล่อย่างน่ากลัวก่อนที่จะพ่นคำพูดที่ฟังดูหลงตัวเองอย่างสุดๆนั่นออกมา =_=^

“เอาจริงๆนะ ชั้นว่าหอของพวกเรามันก็เล็กเกินกว่าที่จะต้องจ้างแม่บ้านด้วย”ยองแจ อ่า เท่าที่ชั้นทำการบ้านมา เค้าเป็นคนที่ฉลาดที่สุดใช่มั้ย เค้าหันมาพูดกับชั้นด้วยท่าทีนิ่งๆ แต่แววตาเค้า...มันไม่น่าไว้วางใจที่สุดเลย “นายว่าไง”เขาหันไปถามอีกสองคนที่เหลือ

“ก็ดีนะ^^ เจลโล่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง”จงออบ

“ถ้าเธอทำกับข้าวอร่อย ชั้นก็ไม่คัดค้าน”แดฮยอน

“นายหยุดคิดถึงเรื่องกินบ้างไม่ได้รึยังไง”ยองแจบ่นพึมพำก่อนจะหันมาใช้สายตาจิกชั้นต่อ

“นี่=_= อย่าบอกนะว่านายเองก็คิดว่าชั้นเป็นซาแซงแฟนปลอมตัวมาน่ะ”ชั้นถาม

“ใช่”

“ถ้าไม่เชื่อนะ นายโทรถามผู้จัดการคังได้เลย เค้าเป็นคนติดต่อให้ชั้นมาเอง”

“พี่ยงกุก โทรหาผู้จัดการคังซิ”ยองแจหันไปสั่ง

“นี่นายกล้าสั่งชั้นเหรอยองแจ=*=”ตีสีหน้าไม่พอใจ

“ผมไม่ได้สั่ง พี่ใช้สมองส่วนใหนคิดเนี่ย”

“โทรศัพท์อยู่ไหน?”ยงกุกหันไปถามสมาชิกที่เหลือ

“เจลโล่ใช้เป็นคนสุดท้าย”แดฮยอน

“ไม่ใช่นะ ฮิมชานฮยองมาโฉบไปต่อตะหากล่ะ”เซโล่รีบแก้ตัว

“จงออบบี้ นายมาขอมันจากชั้นไม่ใช่เหรอ”ฮิมชาน

“อ๋อ...ยองแจเค้าให้ผมไปเอามาให้น่ะครับ”

(-_-;)<<<<<<<<<(-*-)(-*-)(-*-)(-*-)(-*-)

“เออๆ โทรเองก็ได้วะ”แล้วเค้าก็ควักโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่สวมอยู่ =_=; ถ้าการใช้โทรศัพท์เครื่องเดียวกันจะทำให้พวกนายยุ่งยากกันขนาดนี้ ชั้นว่าพวกนายน่าจะซื้อเพิ่มอีกสักเครื่องไว้ก็ดีนะ

“ฮะ ผู้จัดการครับ มีผู้หญิงบุกเข้ามาในหอเรา ใช่ๆ เค้าบอกว่าเป็นแม่บ้าน ห๊ะ อะไรนะ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ เฮ้ยยยยย” ยองแจมองโทรศัพท์อย่างงงๆ

“ผู้จัดการว่าไง”ยงกุกถาม

“เขาบอกว่ายัยนี่เป็นแม่บ้านที่จ้างมาจริงๆแล้วก็วางสายไปเลย”

“เหรอ มันแปลกๆนะว่ามั้ย อีกอย่างงงงง”ฮิมชานพูดก่อนจะหันมามองชั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า “ยัยนี่ก็ดูดีเกินกว่าที่จะเป็นแม่บ้านด้วย ดูสิ หน้าตาก็น่ารักอย่างกับกระต่ายน้อย”

หมั่บ! แล้วเค้าก็จับแก้มชั้นยืดไปมาอย่างสนุกสนาน

“อ่า อื้ดดดดด (อย่ายืด)”ชั้นมองเค้าตาเขียว แต่ให้ตายเถอะ เค้าหล่อจริงๆ หน้าตาดูดีกว่าในทีวีล้านเท่าเลย คนที่จะเป็นไอดอลได้นี่ต้องหน้าตาดีจริงๆสินะ

“นี่ๆ เธอทำกับข้าวได้จริงเหรอ แล้วเธอทำอะไรเป็นมั่งล่ะ ทำสปาเกตตี้ได้มั้ย?”จองแดฮยอนหันมาถามชั้นอย่างสนอกสนใจ=_=ท่าทางเขาจะชอบกินมากจริงๆสินะ

“ได้สิ หมูๆเลย ชั้นทำได้ตั้งหลายอย่างเลยนะ ทั้งอาหารเกาหลี อาหารญี่ปุ่น อาหารจีน เยอะแยะไปหมดเลย ไม่ว่านายอยากกินอะไร ชั้นสามารถทำให้นายกินได้ทุกอย่างเลย”

“จริงดิ เฮ้ย! พวกนายจะว่าไงชั้นไม่สนหรอกนะ แต่ห้ามใครไล่ยัยนี่ออกไปจากหอเด็ดขาด ใครขัดชั้นล่ะก็จะจับกินซะให้หมดเลย”แดฮยอนวิ่งเข้ามากอดคอชั้นอย่างลิงโลดก่อนจะใช้เท้าถีบ -_- เอ่อ...นั่นแหละ ถีบคิมฮิมชานออกไปจากตัวชั้น นายคงชอบกินมากจริงๆ จองแดฮยอน =_____=^^

“เฮ้ยฮยอง ง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ”เจลโล่ที่เข้าไปเก็บซาก(?)ของฮิมชานหันมาท้วง

“เยสเซอร์ และเมื่อจองแดฮยอนตัดสินใจแล้วไซร้ ก็ไม่มีผู้ใดเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ดั้ยยยยยย”

บังยงกุกพ่นลมหายใจออกมาแรงๆก่อนจะเดินหันหลังไปเข้าห้องทำงานของเค้าอย่างเหนื่อยหน่าย

“นายว่าไง”ยองแจหันไปถามความเห็นจากจงออบ

“ผมยังไงก็ได้ฮะ^^”

“ชั้นไม่น่าถามนายเลย=_=^”

“^^”

“**ดำแดฮยอน นายบังอาจถีบชั้นเหรอ++++=_____=***”ฮิมชานที่เพิ่งฟื้นคืนชีพตะเกียกตะกายขึ้นมา ก่อนจะพุ่งเข้ามาตะปบคอแดฮยอนอย่างอาฆาตแค้น

“เฮ้ยฮยอง อย่าทำหน้าอาฆาตอย่างนั้นดิ ตอนนั้นผมแค่หน้ามืดไปหน่อยเดียวเอง”

“เดี๋ยวแกได้มืดกว่าสีผิวแกแน่ เพราะชั้นจะเผาแก **ดำแห่งปูซานนนนนนนนน”

“ว้ากกกกกกกก!!!”

แล้วจงแดฮยอนก็ถูกคิมฮิมชานลากตัวไปสักที่หนึ่งเพื่อชำแหละ(?) พวกที่เหลือก็ได้แต่มองตามอย่างขำๆ

“เอ่อนี่ ชั้นควรจะเรียกเธอว่าไง นูน่า?”เซโล่เดินเข้ามาดึงกระเป๋าในมือชั้นไปถือไว้ก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตร

“อ๋อ ใช่ ปีนี้ชั้นอายุ 20 หวัดดีเซโล่อ่า ชั้นเฮริม”

“เฮริมนูน่า ^^ เสียดายจัง อยากให้เธอเรียกชั้นว่าอปป้ามากกว่า เธอตัวเล็กอย่างกับเด็กๆแน่ะ”

“=___= ใช่สิ ใครมันจะไปสูงเท่านาย”

“เดี๋ยวนะ แล้วเธอจะนอนตรงไหนล่ะ”จงออบหันไปถามยองแจ

“นั่นสินะ เตียงของพวกเราก็.....เอ๊ะ หรือว่าเธอจะเลือกไปนอนกับใครสักคน”เขาหันมาทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ชั้น มันน่าต่อยให้ปากแตก-___-^
“เหอะ! ชั้นนอนที่โซฟาก็ได้ย่ะ”
“อ๊ะ เรามีห้องเก็บของที่ไม่ได้ใช้อยู่นี่ รู้สึกว่าพี่ยงกุกจะมีที่นอนปิกนิก(ลายการ์ตูน)อยู่ด้วยนะ มันน่าจะโอเคอยู่”เซโล่เสนอไอเดีย ดีมาก นายน่ารักที่สุดเลยเซโล่อ่า พ่อเทพบุตรในรังโจร T_T มาให้นูน่ากอดที มามะ
“เอาเหอะ เธอจะไปนอนที่ไหนก็เชิญ อย่ามากลิ้งอยู่บนเตียงชั้นก็พอ”
“ต่อให้น้ำท่วมชั้นก็ยอมไปนอนในบ้านหมามากกว่าจะนอนบนเตียงนายละกัน ”
“เหอะ”


“โอเชชชชช”
ชั้นวางปฏิธินตั้งโต๊ะลงข้างๆที่นอนของชั้น(?)ก่อนจะกากบาทลงบนช่องของวันนี้

เหลือเวลาอีกไม่มาก...

ชั้นหันไปมองพวกเขาที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์กันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นผ่านกรอบประตู รอยยิ้มของพวกเขา มันร่าเริงและสดใส ชั้นยิ้มให้กับภาพตรงหน้าก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน























ได้มาแค่นี้