สวัสดีประเทศไทย | 365วันของผมที่มาเลเซีย.
คิดถึงกันบ้างรึป่าว ตอนนี้พวกเราคงต้องอำลากันแล้วสิครับ เพราะผมขี้เกียจอัพ จริงๆนะ ช่วงหลังๆวุ่นวายมากไม่ว่างเลย เพิ่งสอบไฟนอลเสร็จกันไปสดๆร้อนๆเลยครับ ปวดกะบาลสุดๆ แต่ตอนนี้มาอยู่ไทยได้ 5 วันแล้วนะ เพิ่งกลับมาจากเที่ยวภูเก็ตด้วยไปกับต้า 2 คน เพราะแม่ติดงาน น้องติดสอบมิดเทอม เลยไปกันเอง 2 คน สนุกมากกกกกกกกก ฝรั่งเซะซี่ดีนะ อิอิ ใครจะเอาโปสการ์ดบ้าง มีอยู่สองใบเดี๊ยวพรุ่งนี้ต้าจะกลับบ้านมันละจะฝากมันส่งให้ บ้านต้าอยู่นครศรี ส่วนบ้านเปรมมีอยู่สองหลัง ที่พัทลุงกับหาดใหญ่ฮะ ว่างๆมาหากันได้นะครับ 
เมื่อไหร่ที่กลับไทยจะนึกถึงพ่อและชีวิตตอนเด็กๆ ตลอดเลยครับ เลยจะเล่าอะไรให้ฟังนิดนึง จริงๆแล้วส่วนหนึ่งของเรื่องที่จะเล่าผมก๊อปกระทู้เก่าที่เคยตั้งมานะครับ เพราะบางคนอาจจะไม่เคยอ่านก็อยากให้อ่านไว้เป็นข้อคิดว่าชีวิตคนเราเนี๊ยสั้นนิดเดียว ใครจะตายเมื่อไหร่เราไม่รู้ใช้ชีวิตกับคนที่เรารักให้คุ้มที่สุดนะครับ
ผมเกิดในครอบครัวคนชั้นกลาง ค่อนไปในทางต่ำหรือแถวบ้านเรียกว่าจน 55555 แต่ย่าผมเคยบอกนะครับ ตอนเด็กๆผมนั่งกินข้าวก่อนไปโรงเรียนแล้วจู่ๆย่าผมก็พูดว่า เปรมรู้มั๊ยว่าก่อนเปรมจะเกิดมาหนะบ้านเรารวยมากเลย บอกก่อนสมัยก่อนผมอยู่บ้านที่พัทลุง อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ครับ แล้วผมฟังที่ย่าพูดแล้วก็อืม ตอนนั้นโ.ง่อยู่ยังไม่เข้าใจความหมาย แต่เท่าที่รู้มาก่อนที่ผมจะเกิดบ้านผมรวยจริงๆนะครับ เรียกว่าบ้านฐานะดีบ้านหนึ่งในซอยเลย พ่อผมทำงานวิศวะ แม่ผมเป็นครู แต่ต่อมาธุรกิจพ่อล้มเหลว นี้อาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อเสียก็ได้ สุขภาพพ่อก็แย่ตามไปด้วยเนื่องจากความเครียด เพราะตอนนั้น บ้านผมย่ำแย่แทบจะเรียกได้ว่าล้มละลายเลยทีเดียว
ทีนี้พอเศรฐกิจครอบครัวไม่ดี มันก็ส่งผลกระทบกับคนในครอบครัวเป็นบ้างช่วง พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ส่วนมากพ่อจะเป็นฝ่ายรุก แม่จะเป็นฝ่ายรับ เราพี่น้องก็พลอยเครียดกันไปด้วย บ้านผมที่พัทลุงมี เด็กอยู่ 7 คน ชาย 2 หญิง 5 ทีนี้พี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง) คนโตของผมดันไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่เล็กๆ บอกแล้วไงว่าก่อนผมจะเกิดมาบ้านผมรวย ผมเลยกลายเป็นผู้ชายคนเดียวทั้งบ้าน
บ้านมีผู้หญิง 6 แล้วการที่เราเป็นผู้ชายคนเดียวทั้งบ้านท่ามกลางผู้หญิงมากๆ บางทีมันก็ทำให้เราเคลิ้มๆเหมือนกันนะครับ 555555 คือพวกผู้หญิงเค้าจะเล่นอะไรแบบหญิงๆกัน อย่างเล่นแต่งตัวตุ๊กตา เล่นขายกับข้าว เล่นกระโดดหนังยาง เคยเล่นกันใช้ไหมครับ นั้งแหลาะ ผมเก่งมาก อิเข่า อิเอว อิอก อิหู อิสูงสุดผมกระโดดได้หมด เคยดูหนังเรื่องแฟนฉันไหมชีวิตไอเจี๊ยบมันสร้างจากชีวิตผมเลยครับ 5555
พอเล่นกับผู้หญิงเยอะๆเราชักจะเคลิ้ม...อืม...เป็นหรือไม่เป็นดีวะ 5555 เอาทางนี้ให้ดีสุดๆไปเลยดีไม๊เนี๊ย โชคดีครับที่ต่อมามีเพื่อนข้างบ้านมันชวนไปเล่นอะไรทโมนๆ สุดท้ายก็เลยไม่เป็นครับ
ตอนเด็กๆผมเรียนเก่งมากเลยนะครับ นี่พูดจริงนะครับ ได้ได้พูดเล่น ผมเป็นเด็กที่เกงที่สุดในซอย ตั้งแต่ป.1 ยัน ป.6 ผมสอบได้ที่ 1 ทุกเทอม มีอยู่ครั้งนึงตอน ป.5 ผมพลาดสอบได้ที่ 2 เชื่อไหมนอนไม่หลับอยู่สามวัน คือคนมันเก่ง มันไม่เคยเป็นที่สองอะนะ
ทีนี้พอสอบเข้าม.1 แม่อยากให้ไปอยู่กรุงเทพ ก็เลยไปสอบสวนกุหลาบ ปรากฏว่า แค่สอบวิชาแรก ผมก็รู้ตัวแล้วว่าสอบไม่ติดแน่ๆ เพราะผมไม่อ่านมา หรือมันยากก็ไม่รู้ ผมทำข้อสอบได้ไม่ถึงครึ่ง ตอนนั้นผมจึงตรัสรู้ว่า การที่เราคิดว่าเราเก่งที่สุดในซอยน่ะ ความจริงแล้ว มันยังมีเด็กซอยอื่นอีกเยอะเลยในประเทศไทยที่เก่งกว่าเรา 5555ถึงวันประกาศผลสอบผมรู้อยู่แล้วว่าสอบไม่ติดแน่ๆ พอไปดูผลก็ไม่ติดจริงๆ จำได้ว่าวันที่ดูผลสอบพ่อโทรมาถามว่า มอบตัววันไหน คือพ่อมองข้ามชอตไปแล้วว่าผมสอบติดแน่ๆ ผมจำได้ไม่ลืมเลย เสียงของพ่อผิดหวังมากๆหลังจากนั้นก็ต้องใช้เงินยัดเข้าโรงเรียนดังอันดับต้นๆของภาคใต้ พอม.4 ก็ตั้งใจอ่านหนังสือแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน จนสอบติดห้องกิ๊บ วิทย์คณิตได้ แต่อย่างที่เคยบอกไว้ว่า การที่ผมเรียนวิทย์คณิตนี้แหลาะ มันทำให้ผมต้องมาอยู่มาเลย์ ฮ่าๆ เพราะ (ก๊อปทู้เก่ามาให้อ่านนะขี้เกียจพิม) โดยตอนม.3เลือกสายเพียงเพราะว่า วิญญาณกาลิเลโอจับมือกับเซอร์ไอแซก นิวตันเข้าสิง ถึงได้เลือเรียนสายวิทย์ทั้งๆที่ไม่รู้ขี้รู้ตดอะไรกับของพวกนี้เลย ทุกครั้งที่เข้าเรียนมักจะคิดว่า กูจะได้ใช้ประโยชน์จากของพวกนี้จริงหรอวะ สรุปคือตอนอยู่ไทย วิชา ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิต กลายเป็นวิชาผาดโผนไปโดยปริยายเพราะโดดเรียนกันอย่างเฮฮา ผมได้ลาออกจากวงการ ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิต อย่างเป็นทางการเมื่อตอนรู้เกรดม.4 แล้วมาเรียนต่อที่มาเลเซีย เรื่องของเรื่องคือเรียนไม่รู้เรื่องเลยท่องตารางธาตุอะไรมากมาย ตอนไปสอบก็ไม่ยอมท่อง ไม่เข้าใจว่าจะเรียนทำไม เรียนแล้วจะกินข้าวมันไก่อร่ิยขึ้นไหม เลยพานไม่ยอมท่อง ตอบมั่วหมดเลย พอมาอยู่มาเลย์ต้องมาเรียน ม.2 ใหม่ก็ยังหนีไม่พ้น ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิต แต่ที่นี้เรียนสบายๆเรียนเบาๆแบบไม่ต้องท่องอะไรมากๆมายในวิชาพวกนั้นไม่ได้เรียนหนักเหมือนไทยและเรียนเป็นภาษาอังกฤษและจีน ทำให้ชอบเรียนทุกวิชา และทุกวันนี้ยังมีชีวิตอยู่และยังคงกินข้าวมันไก่ได้อร่อยเหมือนเดิมครับ และเรื่องพ่อผมที่อยากให้อ่านก็คือ
สุขภาพพ่อผมค่อนข้างแข็งแรง ป่วยน้อยมาก ไม่ได้เข้าโรงพยาบาลมานานมาก เช้าวันจันทร์พ่อเป็นหวัด แม่พาพ่อไปหาหมอ วันอังคารอาการพ่อไม่ดีขึ้น แม่พาไปหาหมออีกรอบเอายาไปกิน วันพุธพ่อหายไม่สนิท เลยอยากไปฉีดยาให้หาบไวๆ เพราะกำลังจะเที่ยวภูเก็ตวันศุกร์ที่กำลังจะไปถึง เราสี่คนพ่อแม่ลูกเดินทางไปโรงพยาบาลในตอนเช้าแล้วกะว่าจะเข้าโรงเรียนหลังจากพ่อหาหมอเสร็็จ แม่ขับรถไปวันนั้น ระหว่างเดินทางก็ยังเย้าแหย่กันตามปกติ พ่อไม่มีอาการเจ็บปวดใดๆเลย แค่บอกว่าเหนื่อย ลงรถที่หน้าโรงพยาบาลเจ้าหน้าที่เอารถเข็นมารับ พ่อยังบอกว่าไม่ต้องเดินเองได้ ตอนนั้นในใจผมคิดว่า โดดเรียนเลยดีกว่า เดี๊ยวหาหมอเสร็จจะพาพ่อแม่น้องไปกินเอ็มเค แต่ก็ไม่ได้ไปเพราะแม่มีอนุญาติ
5 โมงเย็นวันเดียวกัน เพียง 5 ชั่วโมงถัดมา พ่อผมไม่อยู่แล้ว.
ผมเรียนรู้ว่า คนเราร้องไห้ได้มากแค่ไหน
เคยแอบๆคิดไว้ เชื่อว่าหลายคนคงคิดเหมือนกัน ว่าในวันที่คนที่เรารักมากๆ จากเราไปมันจะเศร้าแค่ไหน โดยเฉพาะพ่อแม่ที่อยู่ด้วยกันทุกวันตั้งแต่เกิด ผมคงคิดว่ามันเศร้ามากๆ แต่คงประมาณพระเอกๆ คือ ยืนหน้านิ่งๆแล้วน้ำตาไหลเป็นทางลงมาหยดที่ปลายคางพอติ๋งๆ แต่ขอโทษปล่าวเลย ร้องไห้ โฮๆ ฮือๆ แงๆ กอดแม่ กอดน้องสาว เหมือนเป็นเด็ก สะอึกสะอื้นยืนแหกปากอยู่กลางโรงพยาบาลอย่างไม่แคร์สายตาใครทั้งสิ้น
และการร้องไห้เนื่องจากพ่อตายนั้น สามารถดำเนินติดต่อกันไปได้หลายวันอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนเลิกกับแฟนร้องอย่างมาก 3 วัน แต่นี้ขี้แยร้องยาวเป็น 10 วัน ผมร้องไห้เมื่อพ่อหมดลมหายใจ ผมร้องอีกครั้งเมื่อกลับมาอยู่คนเดียวในห้องนอน ผมร้องอีกครั้งตอนไปรับพ่อออกจากห้องดับจิต ผมร้องอีกครั้งเมื่อบรรจุพ่อลงหีบศพ ผมร้องไห้ขึ้นมาได้อีกเกือบทุกครั้งเมื่อเห็นใครคนไหนสักคนร้องไห้ ผมร้องอีกเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไปเจอแม่นั้งอยู่คนเดียว ผมร้องอีกเมื่อเปิดตู้เย็นแล้วเห็นขวดแยมรสที่พ่อผมชอบ ผมร้องอีกครั้งเมื่อได้ดูหน้าพ่อครั้งสุดท้ายก่อนเอาพ่อเข้าเตาเผา ผมร้องอีกครั้งเมื่อพาพ่อไปลอยอังคาร ผมร้องทุกครั้งที่เรา 3 คนแม่ลูกนั่งคุยกันเรื่องพ่อ ผมร้องไห้คิดถึงพ่อก่อนนอนทุกคืนอยู่เกือบเดือน
และผมร้องไห้ในขณะที่ผมเขียนถึงพ่อขณะนี้ที่พิมถึงพ่ออยู่
นี้คือบางคนอาจจะเคยอ่านทู้ผมแล้วนะ สิ่งที่ผมเล่ามันทำให้ผมเรียนรู้ว่า คนเราร้องไห้ได้มากแค่ไหน
บายนะครับทู้สุดท้ายสำหรับ 365ที่มาเลย์ อย่าลืมเขียนอะไรถึงผมบ้างละแล้วผมจะติดต่อกลับขอที่อยู่มอบโปสการ์ดให้เองนะครับบบ
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
แง่ะ จะไม่อัพแล้วเหรอ คิดถึงแย่เลยอ่ะ 
เราติดตามทุกกระทู้เปรมเลยนะเนี้ย
เราเพิ่งไปภูเก็ตปีใหม่นี้เอง คลาดกันนิดเดียวจริงๆ (หรา?) 
ปกติเราไม่ค่อยได้ติดตามกระทู้ของใครเป็นพิเศษนะ
นายอัพมาเราก็อ่านหมดเลย ใจหายนะนี่บอกจะไม่อัพ 
ไม่ลาไม่ได้เหรอนายอ่ะ ว่างเมื่อไหร่ค่อยอัพก็ได้
สั้นๆก็ยังดี นายเล่าสนุกเราชอบ 
เราโคตรดีใจที่มีชื่อยูสเราในเนื้อเรื่องตอนที่ 6 ขอบคุณที่รักกัน อ่ะ
มีการแต่งกงแต่งกลอนให้ด้วย ถึงจะเป็นที่สองรองจากยูสอื่น -..-
เบอร์สอง <<<มีเพลงจิก 55
อำลาเน้อะ
ขอให้นายเปรมโชคดี เรียนเก่งๆ ตั้งใจเรียน
ดูแลคนในครอบครัวให้ดีอย่างที่นายหวังไว้
มีอะไรไม่สบายใจก็มาระบายใน sz นี่แหละ
นอกจากเราแล้วก็ยังมีคนคอยให้กำลังใจนายเยอะแยะเลย
ขอให้ประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน
ข้อความอาจไม่ยาวพอถูกใจนาย ถึงไม่ได้โปสการ์ดก็ไม่เป็นไร
โปสการ์ดเราซื้อเองก็ได้ แต่ไม่มีความหมายเท่าใครๆให้
เอาเป็นว่าเราอยากได้จากนายอ่ะ จบป่ะ 555
แต่เรารออ่านทู้นายอยู่นะ ไม่ว่าเรื่องอะไร ขอให้โชคดีน๊าเปรม... 
อ่า จะไปแล้วหรอ แหม่ พอตอนที่ยังอยู่ เราก็รู้สึกเฉย ๆ อ่ะนะ
จะมาอัพหรือไม่มาก็ได้ ไม่ใช่ปัญหาของเราอยู่แล้ว ..
แต่พอรู้ว่าจะไปนี่ก็อดใจหายไม่ได้เหมือนกันเนอะ เปรมเหมือนเพื่อนคนนึงไปแล้ว
เพื่อนที่เราสามารถสื่อสารได้ทางเดียว เพราะเปรมไม่เคยตอบอะไรเราเลย 55
เราจะไม่น้อยใจจริง ๆ นะ 
เสียใจกับพ่อเปรมด้วยนะ ถ้าเป็นเราคงใจหายมาก ร้องไห้หนักเหมือนกันล่ะ
เราแค่คิดว่าถ้าพ่อกับแม่เราจากไป น้ำตาเราก็ไหลมาแล้ว คือเค้าเป็นคนที่เรารักมากที่สุดไง
คิดถึงพ่อได้ทุกครั้งที่เราอย่างคิด แต่อย่าไปคร่ำครวญขอให้พ่อกลับมา
พ่อเปรมอาจจะมองดูเปรมอยู่นะ แล้วเค้าอาจจะทุกข์ใจที่ลูกร้องไห้หาเค้าก็ได้
โชคดีนะเปรม ตั้งใจเรียน ขยัน ๆถึงแม้ว่าเราจะไม่ไ่ด้คุยกันอีกแล้ว (ปกติก็ไม่ได้คุยอยู่แล้ว)
เราก็ไม่มีอะไรจะบอกแล้วอ่ะนะ เราจะรีบไปเล่นเกม จุ๊กกรู๊ 555 ..
ที่เราพิมเยอะนี่ เราไม่หวังของนะเราบอกเลย เราพิมมาจากใจล้วน <3
เลิฟยูนะเปรมคุง รักแม่ รักน้อง รักเพื่อน รักทุกคน มากๆนะ เราเปรมจะได้รับความรักตอบกลับมา ความอบอุ่นในหัวใจ กิ๊ววว ยิ้ม ๆ อย่าร้องไห้อีกนะ ผู้ชายเค้าไม่ขี้แยนะจ๊ะ
บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย บ๊ายบาย
แง่ะโทษที เมื่อคืนไม่ได้เข้ามาดู
แอดตามนี้ เดี๋ยวบอกหลังไมค์จ้า
superman-ss@hotmail.com
ติดตามทู้เปรมมาตั้งแต่ทู้แรก เคยเป็นเม้นแรกอยู่2ครั้งมั้ง555
ชอบอ่านมาก อ่านแล้วสนุกมาก ทู้ของเปรมให้ข้อคิดอะไรหลายๆ
อย่างมากเลย เราเข้าบอร์ดเบ็ดเตล็ดก็เพราะทู้ของเปรม
เมื่อก่อนไม่เคบเข้าแบบจริงจังๆแบบนี้เลย
พอเปรมจะไม่อัพแล้วก็แอบใจหายอยู่
ไม่มีเรื่องชีวิตเด็กไทยในมาเลให้อ่านแล้ว
หวังว่าต่อจากนี้เปรมนะมีความสุขน้า เจอแต่เรื่องดีๆ
จากใจคนที่คอยติดตามมา ก็อยากจะบอกว่า
เราจะไม่ลืมเปรมเลย รักและขอให้โชคดีจ้า
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google