Hide and Hunt ตามล่าท้าภารกิจ #6

7███████████████████████████████████████

ณ ห้องควบคุม กำลังมีคนกลุ่มหนึ่งปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างเคร่งเครียด
NF25A : หัวหน้าครับ ตอนนี้เริ่มมีจุดบกพร่องแล้วล่ะครับ
หัวหน้างาน : มีอะไร ? แสดงให้ฉันดูซิ
เขาจึงแสดงตำแหน่งที่บกพร่องนั้นขึ้นมาให้หญิงสาวดู .. เธอมองดูสักพักแล้วจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด
หัวหน้างาน : ดึงทุกคนที่อยู่ในนั้นออกมา .. เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยแล้ว ..
NF25A : แต่ว่า .. มันจะดีหรอครับ มันเสี่ยงที่พวกเขาจะรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นนะครับ ..
หัวหน้างาน : ทำตามที่ฉันสั่งเถอะน่า ให้รู้บ้างมันคงไม่แย่ขนาดนั้น ไม่แน่มันอาจส่งผลดีต่องานของเราด้วย
NF25A : ก็ได้ครับ เอ้า ! ทุกคนได้ยินแล้วนะ รีบจัดการซะ
ทุกคนเกิดอาการตกใจเล็กน้อยแต่ก็ทำตามคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ทันที

ณ ชั้น 6
ชายหนุ่มทั้งสองเดินออกมาจากลิฟท์โดยที่ไม่มีใครปริปากพูดอะไรแม้แต่น้อย .. จนทั้งสองเดินมาถึงจุด ๆ หนึ่งที่มีหญิงแก่คนหนึ่งกำลังนั่งเครียดอยู่ .. แม่สมศรีนั่นเอง
เดือนกันย์ : อ้าว .. ทำไมแม่ชีมานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ล่ะฮะ //ทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ หญิงสูงวัย
แม่สมศรี : พอดีว่าแม่เพิ่งเจอเหตุการณ์น่าสลดมาน่ะลูก ว่าแต่ลูกปลอดภัยกันดีใช่มั้ย //หันไปหาเดือนกันย์สลับกับฟรานซิส
ฟรานซิส : ก็อย่างที่เห็นนั่นละ ไม่ได้เจ็บป่วยมีบาดแผลอะไร//ยักไหล่
แม่สมศรี : ยังนิสัยแย่ไม่เปลี่ยนตั้งแต่ตอนที่เจอเลยนะลูก //ปรามฟรานซิสเบา ๆ แล้วหันไปคุยกับเดือนกันย์ต่อ// ว่าแต่ลูกเจอเหตุการณ์ที่ .. แปลก ๆ บ้างมั้ยลูก
เดือนกันย์ : ก็มีบ้างฮะแต่ไม่ได้แปลกมาก แล้วแม่ชีเจออะไรหรอฮะ ?
แม่สมศรี : ก็แม่เจอ .........
แม่สมศรีก็เล่าเหตุการณ์ที่สวยและคริสตายให้เดือนกันย์ฟัง ส่วนฟรานซิสยืนฟังอยู่ห่าง ๆ แล้วแยกไปที่อื่นอย่างเงียบๆโดยที่เดือนกันย์และแม่สมศรีไม่รู้ตัวเลย

ส่วนทางด้านเลเซอร์ที่ตอนนี้เริ่มอ่อนแรง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เขาวิ่งไปหลบหลังตู้หนังสือเพื่อให้ร่างกายปรับตัวได้สักนิดก็ยังดี
V : ไม่มาสู้ต่อแล้วหรอครับ ?
เลเซอร์ไม่ตอบอะไร ได้แต่เหลือบมองจากหลังตู้หนังสือแล้วมองมีดที่ตัวเองถืออยู่ “ให้ตายสิ มันไม่มีบาดแผลสักนิด พยายามเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึง ทำไม ?“
V : เงียบสินะครับ งั้นผมจะเข้าไปนะ แล้วคุณก็ไม่ต้องหนีหรอก เตรียมตัวหลับสบายได้เลย
เลเซอร์ : “ไม่ ฉันต้องไม่ตาย ฉันต้องรอดออกไปให้ได้ .. “ ฉันไม่ยอมตายหรอกโว้ยยยยยยยย !!!!!!!!!
เลเซอร์พุ่งออกไปพร้อมมีดประจวบเหมาะกับที่ V เดินมาถึงตำแหน่งที่ห่างจากเลเซอร์ไม่กี่ช่วงแขนพอดี ทำให้เขาสามารถแทงมีดเข้าไปในร่างของ V ได้
V : โอ๊ะโอ ..
เขาได้เพียงแต่อุทาน แล้วร่างของเขาก็กลายเป็นภาพซ่า ๆ คล้ายโทรทัศน์ไม่มีสัญญาณแล้วก็หายไป .. พร้อมกับมีดของเลเซอร์ที่ค้างอยู่บนร่างนั้น
เลเซอร์ : ทำไม .. มัน .. เป็น .. แบบนั้น ..
เหตุด้วยทนพิษบาดแผลไม่ไหว เขาจึงล้มลงและหมดสติอยู่ตรงนั้น ..
ทางด้านลักซ์ที่อยู่ด้านนอกก็เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องสมุดด้วยความกังวล บางทีเขาก็หยิบเหรียญที่ได้จากหนังสือที่เขาหยิบมามาโยนเล่น แต่เขาไม่คิดจะอ่านเนื้อหาข้างในของหนังสือนั้นเลย ..
จนเมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ลักซ์ที่ทนความอึดอัดเช่นนี้ไม่ไหวจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่สนใจว่ายังจะมีการต่อสู้กันหรือไม่ ..
ลักซ์ : คุณเผด็จการครับ !!!!!!!!! คุณอยู่ไหนนะ .. ?
เขาเดินเข้าไปแล้วพยายามมองหาเลเซอร์แต่ก็ไม่พบ .. จนเดินมาถึงมุมหนึ่งเขาก็สะดุดบางอย่าง .. ซึ่งก็คือขาของเลเซอร์นั่นเอง ..
ลักซ์ : เห้ย ! ทำไมเป็นงี้อ่ะ ? //วัดการหายใจและชีพจรของเลเซอร์//คงแค่หมดสติไปสินะ แต่ไว้ในห้องแอร์เย็นเฉียบแบบนี้ไม่ได้แน่ คงได้แข็งตายพอดี
เมื่อลักซ์ตัดสินใจได้เขาจึงพยายามดึงร่างไร้สตินั่นขึ้นมาแล้วพยุงไปที่ทางออกเพื่อหาที่ที่เหมาะกับสภาพเลเซอร์ในตอนนี้

หน้าลิฟต์ชั้น 1
บับเบิ้ลกัม : พี่คะ พี่พาหนูไปหาอะไรกินด้วยนะคะ หนูรู้สึกหิวแล้ว
เฮช : อืม .. ได้ ๆ .. รู้สึกว่า ชั้น 7 จะมีอาหารล่ะถ้าพี่จำไม่ผิด ..
บับเบิ้ลกัม : ดีเลยค่ะ ตอนนี้หนูรู้สึกว่าท้องร้องมันร้องแล้วล่ะ //พูดพลางจับที่พุงตัวเองสื่อว่าหิวจริงๆ
เฮช : //ขำกับท่าทางของเด็กน้อย// จ้ะ
เมื่อลิฟต์มาพวกเธอก็เข้าไปแล้วกดปุ่มเลข 7 แทบจะทันที ..



ย้อนกลับมาที่ห้องปฏิบัติการที่กำลังมีการโต้เถียงบางอย่าง
V : อะไรกัน .. ผมจะได้ฆ่ามันแล้วนะ มาขัดจังหวะผมทำไม
หัวหน้างาน : โทษที แต่ว่าเกิดความบกพร่องนิดหน่อยเลยต้องเรียกพวกนายมา รวมถึงนายที่กำลังถูกแทงด้วย //เหลือบมองไปที่จุดที่เพิ่งถูกแทงมา
V : แย่จริง //เอนกายลงพนักพิงอย่างเต็มที่แล้วหลับ
หัวหน้างาน : จะนอนก็นอนไปเถอะ เรามีเรื่องต้องปรับเปลี่ยนใหม่อีกเยอะ แทบจะทุกอย่างเลย
หลังจากนั้นพวกเขาจึงเริ่มอธิบายสิ่งที่พวกเขาคิดมาให้บรรดาหนุ่มสาวที่เพิ่งมาถึง จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน แล้วให้กลุ่มคนชุดใหม่เข้าไปปฏิบัติหน้าที่แทน ..
FO78B : อย่าลืมไปดูเจ้าหนุ่มนั้นเป็นพิเศษล่ะ ไม่แน่เขาอาจมาเข้าร่วมกับเราได้ ดูจากหน่วยก้านแล้ว
??????? : โอเคครับ ผมไม่ลืมแน่นอน
พวกเขาคุยถึงอะไรกัน ? แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเหตุการณ์ในอาคารหลังนี้ .. ?
ทางด้านคิมกับชิลด์ก็เดินหาเหรียญไปพลางคุยกันไปด้วยตลอดทาง
คิม : ฉันว่าฉันเริ่มเมื่อยขาแล้วล่ะ ขี้เกียจหาแล้ว .. เฮ้อ .. พักก่อนมั้ย
ชิลด์ : ฉันว่าลองเดินหาดูอีกสักพักดีกว่านะคะ เผื่อจะเจอโซฟาให้พักด้วย
คิม : ถ้าเปลี่ยนจากการหาเหรียญบ้าบอนี่เป็นการช็อปปิ้งฉันจะไม่บ่นสักคำเลย
ชิลด์ : 5555 งั้นหรอคะ งั้นก็ลองจินตนาการดูสิคะ
คิม : ให้จินตนาการอะไรล่ะ ? ช็อปรูปปั้นนิทรรศการรึไง ? ไม่ไหวนะขี้เกียจแบก
ชิลด์ : 5555 ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ก็ลองคิดถึงอนาคตข้างหน้าสิคะว่าเราหาเหรียญไปเพื่ออะไร สร้างแรงจูงใจให้ตัวเอง .. ว่าแต่กลิ่นอะไรคาวแปลก ๆ กรี๊ดดดดดดดดด !!!!!!
ด้วยความที่ทั้งสองคุยกันเพลิดเพลินจนไม่ได้สังเกตว่ามีคนคนหนึ่งเดินตามหลังมา ประจวบเหมาะกับที่คิมเดินตามหลังชิลด์พอดี คนนั้นจึงพุ่งเข้าปิดปากคิมแล้วใช้มีดแทงตรงหัวใจของคิม เลือดไหลทะลักส่งกลิ่นคาวไปถึงชิลด์ทำให้ชิลด์รู้ถึงภัยของตัวเอง .. เธอจึงรีบวิ่งหนีไปจากตรงนั้นทันที แต่คนคนนั้นก็วิ่งตามไป .. ไม่รู้ว่าชิลด์จะพ้นจากการตามล่านี้หรือไม่ ..

เมื่อฟรานซิสรู้สึกเบื่อและกำลังหาโอกาสที่จะแยกตัวออกมา เมื่อเดือนกันย์คุยกับแม่สมศรีแล้วเขาจึงได้โอกาสเลี่ยงออกมาหาเหรียญของตัวเองเพียงลำพังพลางคิดถึงข้อความในกระดาษนั้นไปจนกระทั่ง ..
???????? : เฮ้ !
ด้วยความตกใจเขาจึงหันหลังไปที่ต้นเสียงแล้วถีบเจ้าของเสียงนั้นเพราะกลัวว่าเขาจะมาทำร้ายตนเอง
วิลเลียม : โอ้ย !! พี่ถีบผมทำไม ผมเจ็บนะครับ
ฟรานซิสจ้องพิจารณาเด็กหนุ่มตรงหน้าสักพัก แล้วจึงถามคำถาม
ฟรานซิส : นายเป็นใคร แล้วมาทำไม ?
วิลเลียม : ผมมาถามเรื่องกระดาษนั่นไงครับ สรุปพี่จะเอายังไง ?
ฟรานซิส : กระดาษ ? กระดาษอะไร ?
วิลเลียม : พี่อย่าทำเป็นไขสือเลยฮะ ผมรู้ความหมายมันก็แล้วกัน สรุปพี่จะยังไงครับ
ฟรานซิสไม่ตอบ แต่วิลเลียมก็พอเดาคำตอบได้ว่าเขาจะทำอย่างไร ..



เมื่อออกจากลิฟท์บับเบิ้ลกัมก็รีบวิ่งไปหาของกินทันที
บับเบิ้ลกัม : โห .. ขนมเยอะจัง ..
ป้าขายขนม : เอาขนมอะไรมั้ยจ้าเดี๋ยวป้าหยิบให้
บับเบิ้ลกัม : เอาอันนี้ค่ะ แล้วก็นี่ด้วย น่ากินไปหมดเลย //ชี้
ป้าขายขนม : จ้า ๆ //จัดขนมใส่กล่องแล้วยื่นให้
บับเบิ้ลกัม : เย้ ! ได้แล้วววว ! //รีบกินทันที
เฮช : นี่ .. กินดี ๆ หน่อยไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้เดี๋ยวติดคอ ไปนั่งกินตรงโต๊ะก็ได้ //ชี้ไปทางโต๊ะ// ว่าแต่เท่าไหร่คะ ?
ป้าขายขนม : ไม่ต้องจ่ายจ้า ป้าให้ฟรี ๆ //ยิ้ม
เฮช : ถ้าอย่างนั้นขอน้ำให้น้องด้วย 1 ขวดค่ะ
ป้าขายขนม : จ้ะ .. //เดินไปหยิบมาให้
เมื่อได้ขวดน้ำมาแล้วเฮชก็เดินไปหาบับเบิ้ลกัมที่กำลังนั่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย
บับเบิ้ลกัม : พี่เฮชกินด้วยกันมั้ยคะ ? // ยื่นขนมให้
เฮช : ไม่เป็นไร น้องกินไปเถอะ
ทางด้านป้าขายขนมก็ได้แต่ยืนมองลูกค้าสองคนนั้นอยู่เงียบ ๆ ..