พัดใบตาลที่หายไป

คนอายุต่ำกว่าสามสิบปีจะเคยเห็นพัดใบตาลเเบบนี้ไหมนะ เมื่อฉันยังเด็ก พัดใบตาลเเบบนี้ กับสร้อยเปลือกหอยเคยเป็นของที่ระลึกสุดฮิตของเมืองท่องเที่ยวชายทะเลอย่างหัวหิน บางเเสน

ไม่รู้ว่าหายไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ไม่เห็นเลยโดยเฉพาะพัดใบตาล อย่างว่าล่ะ การทำพัดทั้งเสียเวลาเเละใช้ฝีมือ เเถมราคาขายก็ไม่กี่สิบ

เเต่ในที่สุด ฉันก็ได้พบเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำวัยเด็กตอนฉันไปหัวหินครั้งล่าสุดที่ร้านเดอะเเฟมิลี่ทรีขณะที่เดินผ่านไปกินข้าวเย็นที่ร้านอาหารชาวเลซีฟู้ด สุดซอยหัวหิน  57

พี่โต๋เจ้าของร้านเล่าว่า คุณป้าในหัวหินนี่เองที่ทำพัดพวกนี้ ซึ่งเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในเเถบนี้ที่ทำเป็น เเละยังทำอยู่เพราะเเกอยากอนุรักษ์เอาไว้

ดีจริงๆ ฉันเลยได้ซื้อมาเก็บไว้คิดถึงช่วงเวลาปิดเทอมตอนชั้นประถมที่ป๊ากับเเม่พาไปเที่ยวทะเลทุกปี

นอกจากพัดเเล้ว ในร้านยังมีสินค้าหัตถกรรมเเละงานศิลป์อื่นๆ ซึ่งนอกจากบางชิ้นที่เป็นการอนุรักษ์ศิลปะเเละงานฝีมือพื้นบ้านเเล้ว มีสินค้าอีกจำนวนมากที่ผลิตโดยกลุ่มคนยากจน กลุ่มคนด้อยโอกาส เช่น ผู้ได้รับผลกระทบจากสึนามิ ผู้ป่วยโรคเอดส์ ชาวสลัมที่บ้านเคยถูกไฟไหม้ คนยากจนในเมือง

นับว่าเป็นร้านค้าที่มีความตั้งใจดีที่ทั้งทำธุรกิจเเละส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน คนด้อยโอกาสไปพร้อมๆกัน

หากมีโอกาสไปหัวหิน ก็เเวะไปดูได้นะคะ เผื่อจะได้ของถูกใจเเละได้ช่วยเหลือ ให้กำลังใจคนเล็กๆในสังคมไปพร้อมๆกัน