Ψ Cαмp ♓αlf - Blooԃ ♒ รุ่นที่ 100 ◄Make Your Story►
วันนี้เมกจะให้ชาวค่ายไปทัศนศึกษาในป่าแห่งหนึ่งนะคะ ก็ไม่เชิงว่าให้ทัศนศึกษานะคะ เรียกว่าปล่อยจะดีกว่า เมกเห็นว่าจากเกมส์ชิงธงเมื่อวาน ทำให้ชาวค่ายหลายคนแตกแยกกัน เมกไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ หวังว่าการที่เมกปล่อยให้ทุกคนอยู่ในป่านี้ซักสองสามชั่วโมง จะทำให้กลับมารักกันได้เหมือนเดิมนะคะ วันนี้มีมิชชั่นให้ทำเยอะเลยค่ะ ทดแทนที่เมกหายไปหลายวันช่วงนี้เมกยุ่งมากๆ อีเว้นต์ตรึม
รถตู้ขนส่งสตอเบอร์รี่คันหนึ่งแล่นมาจอดอยู่หน้าป่าแห่งหนึ่งในตอนกลางคืน รองที่ปรึกษาค่าย เมกกะร่า ลอยลงจากรถลงมาคนแล้ว และลอยไปพูดอะไรบางอย่างกับอาร์กัส ผู้ซึ่งมีหน้าที่ขับรถ หลังจากสั่งงานเสร็จ เมกก็ยืนรอให้ชาวค่ายลงจากรถให้หมด ชาวค่ายทุกคนก้าวลงจากรถอย่างเงียบๆ มีเพียงป๋ายคนเดียวเท่านั้นที่กระโดดโลดเต้นไปมา พร้อมหันไปพูดอะไรซักอย่างกับโจชัวร์ สมาชิกบ้านเฮคาทีมองดูบ้านโพไซดอนด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถคาดเดาได้ สมาชิกบ้านอะโฟรไดต์ก็กำลังตบแป้งให้หน้าตัวเอง ส่วนบ้านอื่นๆ ก็มองสำรวจป่าด้วยความสงสัยว่าเมกพามาทำอะไรที่นี่ จนสมาชิกค่ายคนนึงโพล่งขึ้นมา
เมก พาเรามาที่นี่ทำไมฮะ สายลมพูดขึ้นมาและหันมามองเมกพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
นั่นสิพาพวกเรามาทำไมคะเมก อิซาแบลพูดขึ้นบ้าง
มิชชั่นใหม่สำหรับพวกหล่อนไงย่ะ เมื่อวานเมกเข้าใจนะคะว่าเจอศึกหนักจนทำให้หลายๆ คนผิดใจกัน เมกเลยอยากจะช่วยสานสัมพันธ์ให้ใหม่... เมกตอบสายลมพลางเบ้ปาก และเด็ดดอกไม้ที่ขึ้นอยู่ตามรายทางขึ้นมามอง แล้วปาทิ้ง
เดินแยกกันเข้าป่าไปนะคะ เมกจะคอยใช้โล่ของเดดาลัสคอยจับตาดูพวกเธอเอง เมกเดินกลับรถตู้ด้วยท่าทีนางพญา ในหัวของชาวค่ายหลายๆ คนคือจะขึ้นรถไปทำไม ทำไมไม่วาร์ปกลับค่ายไปเลย(?) ก่อนเมกจะขึ้นรถตู้ เมกก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
อ้อ แล้วก็นะ มีบางสิ่งรอพวกเธออยู่ในป่า ใช้สมองกับดวงของพวกเธอให้ดีที่สุดล่ะ คะแนนบ้านที่พวกเธออยากได้ก็ขึ้นอยู่กับตัวของพวกเธอเอง
*ปล. เมกขอโทษไว้ก่อนนะคะ บางเรื่องของแต่ละคนอาจจะยาวมากไม่ก็สั้น เมกพยายามแต่งให้ทุกคนให้เท่ากันที่มากแล้วค่ะ ให้มานั่งนับบรรทัด เมกคงตายก่อน
Mission ◄Make your story►
♫ หลังจากอ่านบทของตัวเองเสร็จแล้ว ให้มโนบทของตัวเองต่อ แล้วเลือกตัวเลือกของคุณว่าจะเอาอะไร
♫ เมกจะทยอยอัพเรื่องของแต่ละคนให้นะคะ ถ้าอัพทีเดียว มันจะยาวมาก
♫ ตัวเลือกเหล่านี้จะวัดดวงพวกหล่อน ใครโชคดีเลือกถูกก็ได้คะแนนบ้าน ถ้าโชคร้ายก็โดนหักคะแนนบ้าน
♫ ใครไม่ว่างมา มามโนบทย้อนหลังได้ค่ะ
Mission ◄ระหว่างทาง #1► คำสาป เริ่มเล่นตอนรี 100
♫ เมกจะให้คำสาปมาค่ะ บ้านไหนตอบได้ก่อนว่าใครที่โดนคำสาปนี้ได้คะแนนบ้านค่ะ มี 10 ข้อ
Ex. สาปให้เป็นงู (ตอบว่าในตำนานกรีกใครโดนสาป บอกให้ครบถ้ามีสองคนที่โดนคำสาปนี้)
Mission ◄ระหว่างทาง #2► - พลัง เริ่มเล่นหลังจบมิชชั่นคำสาป
♫ เมกจะให้ชื่อพลังต่างๆ มา บ้านไหนตอบได้ก่อนว่าใครมีพลังนี้บ้างได้คะแนนบ้าน มี 20 ข้อ
Ex. ความสามารถในการควบคุมสเปกตรัมของแสง และสั่งการแสง สร้างแสงสว่าง อะพอลโล, อาร์เทมีส, เฮลิออส , ไฮเพอร์เรียน, ไอริส
Mission ◄แย่งรี►
วันนี้ซอยรีให้เยอะค่ะ แต่คะแนนน้อยนะ แย่งได้เยอะคะแนนบ้านก็ยิ่งเยอะ
♫ คห. 9 คะแนนบ้าน 5 คะแนน
♫ คห. 29 คะแนนบ้าน 5 คะแนน
♫ คห. 49 คะแนนบ้าน 5 คะแนน
♫ คห. 99 คะแนนบ้าน 50 คะแนน
♫ คห. 129 คะแนนบ้าน 15 คะแนน
♫ คห. 149 คะแนนบ้าน 15 คะแนน
♫ คห. 199 คะแนนบ้าน 100 คะแนน
♫ คห. 249 คะแนนบ้าน 50 คะแนน
♫ คห. 299 คะแนนบ้าน 150 คะแนน
♫ คห. 349 คะแนนบ้าน 50 คะแนน
♫ คห. 399 คะแนนบ้าน 200 คะแนน
Mission (แฝง) ยังไม่เฉลย เฉลยตอนรี 250
เมกจะมารับกลับจากป่านะคะ ถ้าทุกคนมโนบทกันเสร็จแล้ว หวังว่ามิชชั่นนี้จะทำให้ทุกคนกลับมารักกันนะคะ ส่วนการสรุปคะแนนนั้น เมกจะสรุปรวมทีเดียวกับมิชชั่นที่แล้วเลยนะคะ ตอนนี้ยังไม่ว่างสรุปให้ค่ะ ป้าไม่ให้เล่นคอม เมกเพลียจังค่ะ
มุมสมาชิก กระทู้ล่าสุดโดย `ปีเตอร์แพน;rb\*
- Ψ Cαmp ♓αlf - Blooԃ ♒ รุ่นที่ 100 ◄ENTERTAIN► (เบ็ดเตล็ด)
- Ψ Cαmp ♓αlf - Blooԃ ♒ รุ่นที่ 100 ◄Open your mind & Saw► (เบ็ดเตล็ด)
- Ψ Cαмp ♓αlf - Blooԃ ♒ รุ่นที่ 100 ◄มิชชั่นศึกชิงธง► (เบ็ดเตล็ด)
- Ψ Cαмp ♓αlf - Blooԃ ♒ รุ่นที่ 100 ◄รับรองบ้าน , มิชชั่น#1► (เบ็ดเตล็ด)
- Ψ Cαмp ♓αlf - Blooԃ ♒ รุ่นที่ 100 ◄รับสมัครมนุษย์กึ่งเทพ► (เบ็ดเตล็ด)
- กระทู้โดย `ปีเตอร์แพน;rb\* ทั้งหมด
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
คลิกที่นี่เพื่อดูความคิดเห็นทั้งหมด
ความสามารถในการควบคุม/สร้างอนุภาคที่ทำให้เกิดสายฟ้า มีพลังทำลายล้างสูงมาก
ขอตอบ เฆคหรา ล่อแก้ว
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
ความสามารถในการแปรเปลี่ยนสสาร เป็นอำนาจลึกลับที่เรียกว่า เวทมนตร์
ของแข็ง (Solid)
สามารถคงรูปร่างของตัวเองได้โดยไม่ต้องมีภาชนะ
อสัณฐานของแข็ง (Amorphous solid) : เป็นของแข็งที่ไม่มีการจัดระเบียบความยาวช่วง (long-range order) ตำแหน่งของอะตอม แบ่งเป็น 2 ชนิดคือ
อสัณฐานแก้วแข็ง (Amorphous glassy solid)
อสัณฐานยางแข็ง (Amorphous rubbery solid)
ผลึก (Crystaline solid) : เป็นของแข็งที่ส่วนประกอบอะตอม โมเลกุล หรือไอออนถูกบรรจุและอัดตัวกันอย่างมีระเบียบและแบบแผนที่ซ้ำๆ กัน
ของเหลว (Liquid)
เป็น ของไหล ที่ไม่มีการอัดตัวกัน สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปตามภาชนะได้ แต่ยังคงรักษาปริมาตรให้คงที่อยู่ไดโดยความดันต้องเป็นอิสระ
ก๊าซ (Gas)
เป็นของไหลที่สามารถบีบอัดได้ (compressible fluid) มันไม่เพียงแต่เปลี่ยนแปลงรูปร่างไปตามภาชนะได้เท่านั้น แต่ยังสามารถเพิ่มปริมาณการบรรจุเข้าไปในภาชนะได้อีก
เจล (Gel)
เป็นของแข็งเมื่อสังเกตด้วยสายตา แต่เมื่อสัมผัสจะรู้สึกว่าเป็นวัสดุคล้ายวุ้นเกิดจากสารละลายคอลลอยด์ (colloidal solution) โดยน้ำหนักแล้วเจลเกือบเป็นของเหลว แต่พฤติกรรมเหมือนของแข็ง (โดยไม่สามารถแยกสถานะอย่างเด็ดขาดได้)
พลาสมา (Plasma)
เป็นก๊าซที่ อิเล็กตรอน สามารถแยกตัวเป็นอิสระจากอะตอมของมันได้และแพร่กระจายประจุไฟฟ้าเกิดเป็นกระแสไฟฟ้าได้
ของไหลยิ่งยวด (Superfluid)
เป็นสถานะที่เมื่อของเหลวอยู่ใน ภาวะเย็นยวดยิ่ง อุณหภูมิยิ่งยวดแล้วยังสามารถไหลได้โดยไม่มี แรงเสียดทาน ของไหลยิ่งยวดสามารถไหลออกจากภาชนะที่เปิดฝาและไหลลงพื้นข้างล่างได้
ของแข็งยิ่งยวด (Supersolid)
คล้ายกับของไหลยิ่งยวด ของแข็งยิ่งยวดสามารถเคลื่อนที่ได้โดยไมมีแรงเสียดทานแต่ยังคงรักษารูปทรงเดิมของมันได้อยู่
สสารเสื่อม (Degenerate matter)
พบในเปลือกของดาวแคระขาว ซึ่งอิเล็กตรอนยังคงเกาะอยู่กับอะตอมแต่สามารถเคลื่อนย้ายไปยังอะตอมใกล้เคียงได้
นิวโตรเนียม (Neutronium)
พบใน ดาวนิวตรอน (neutron stars) ที่ซึ่งมีแรงโน้มถ่วงและแรงกดดันจำนวนมหาศาลบีบอัดอะตอมให้แข็งจนอิเล็กตรอน ถูกอัดเป็นนิวเคลียส เป็นผลให้เกิดการรวมกลุ่มด้วยความหนาแน่นยิ่งยวดกลายเป็นนิวตรอน
สสารสมมาตรเข้ม (Strongly symmetric matter)
ประมาณว่า 10-36 วินาที หลังจากปรากฏการณ์ บิกแบง พลังงานหนาแน่นสูงของจักรวาลซึ่งสูงจนกระทั่งว่า แรงธรรมชาติ 4 ชนิดคือ แรงนิวเคลียร์อย่างเข้ม, แรงนิวเคลียร์อย่างอ่อน, แรงแม่เหล็กไฟฟ้า, และ แรงโน้มถ่วง, ถูกรวมกันเป็นแรงเดียวแล้วจักรวาลก็ขยายออก อุณหภูมิและความหนาแน่นลดต่ำลงและแรงอย่างแก่แยกสะลายออกซึ่งกระบวนการนี้เรียกว่า การแตกสมมาตร(symmetry breaking)
สสารสมมาตรอ่อน (Weakly symmetric matter)
ประมาณว่า 10-12 วินาที หลังจากปรากฏการณ์ บิกแบง แรงแก่ อ่อน และแรงแม่เหล็กไฟฟ้ารวมตัวกัน
โบส-ไอน์สไตน์ คอนเดนเซต (Bose-Einstein condensate)
เป็นสถานะที่ซึ่งจำนวนมหาศาลของ โบสัน(boson) ทั้งหมดอยู่ใน สถานะควอนตัม (quantum state) เดียวกันเป็นผลให้กลายเป็น คลื่นเดี่ยว/อนุภาค
เฟอร์มิโอนิค คอนเดนเซต (Fermionic condensate)
คล้ายกับ โบส-ไอน์สไตน์ คอนเดนเซต แต่ประกอบด้วย เฟอร์มิออน (fermion) กฎกันออกไปของพอลิ (Pauli exclusion principle) ป้องกันเฟอร์มิออน จากการเข้าไปในสถานะควอนตัมเดียวกัน แต่คู่ของ 2 เฟอร์มิออน สามารถแสดงพฤติกรรมเป็น โบสัน และคู่มันสามารถเข้าไปในสถานะควอนตัมเดียวกันโดยไม่มีข้อจำกัด
ควาร์ก-กลูออน พลาสม่า (Quark-gluon plasma)
สถานะที่ ควาร์ก (quarks) เป็นอิสระและสามารถเคลื่อนที่อย่างไร้ขีดจำกัด (มากกว่าที่จะเกาะกับอนุภาค) ในทะเลของ กลูออน (gluons) (อนุภาคย่อยของอะตอมที่เคลื่อนย้าย แรงเข้ม ที่ติดด้วยกันกับควาร์ก) อาจเป็นข้อสรุปได้ใน ตัวเร่งอนุภาค
สสารประหลาด (Strange matter)
(aka Quark matter) อาจมีในดาวนิวตรอน ขนาดใหญ่โดยเฉพาะ
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
เรียนหนักจัง
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
https://www.facebook.com/Demeter.ce.........306969842750677
นี่เลยครับ
มิชชั่นพลัง ♛ (ข้อสุดท้าย)
ความสามารถในการจัดการกับนิทรา การหลับใหล -
จบข้อนี้ไปมโนบทกันด้วยค่ะ ส่วนของคนที่ยังไม่ได้บท เมกจะมาโพสในนี้ให้หลังจากแต่งเสร็จ
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
แอร๊ สนุกจังเลย
@นิค แอร๊ สนุกจังเลย
@เมก แอร๊ สนุกจังเลย
@โจชัว แอร๊ สนุกจังเลย
@ออโรร่า แอร๊ สนุกจังเลย
@ทุกคน แอร๊ สนุกจังเลย
จบเกมส์ค่ะ ไปมโนบทกันเด้วยค่าาาา
คนที่ยังไม่มีบท รอก่อนนะคะเดี๋ยวเมกแต่งเเล้วจะเอามาลงในนี้ให้ มาคอยตามทู้ด้วยค่ะ
เฉลยมิชชั่น (แฝง)
คห. 11 , 55 , 223 ได้คะแนนบ้าน 15 คะแนน
คห. 44 , 88 , 333 โดนหักคะแนนบ้าน 10 คะแนน
เมกยังไม่ได้ย้อนไปดูเลยค่ะ เปลี่ยนเป็น 223 
ป๋ายเป็นอะไรมากมั๊ยครับ ผมเริมกังวลแล้วฮะ....
นิคของผมเก่งมากเลยครับ คืนนี้ผมเลี้ยงมื้อเย็นเองฮะ // ปรบมือรัวๆๆๆๆ
อ่างั้นผมบายเลยอล้วกันนะครับ จะลงเกมอีกเมื่อไหร่ฮะเมก
http://pic.free.in.th/id/7ba3ec36110f538fda2fb77a0bd2e15e
เลือกความรักค่ะเมก
เพราะคนเรา ถ้าเกิดมาไม่มีความรักจากครอบครัวหรือความรักแบบนิคโจหรือแบบพี่น้อง ก็คงอยู่ไม่ได้อ่ะค่ะ
439
อ้าว ผมก็รออ่านบทของนิคเหมือนกันครับ ผมนึกว่านิคหายไปจะไปมโนบท
นะฮะ ไปไหนมาหรอครับนิค - -+++
Ladys part
ก่อนฉันจะเดินเข้าไปในป่านั้น ลิลลี่ก็รีบพุ่งเข้ามาคุยกับเลดี้ เอ่อ เลดี้ ไปด้วยกันไหม คือลิลลี่อยากเป็นเพื่อนกับเลดี้นะ ฉันมองหน้าลิลลี่พลางคิดไตร่ตรองในใจ เลดี้อยากไปคนเดียวค่ะ แต่กลัวจะเป็นการทำร้ายน้ำใจของลิลลี่มากเกินไป
ฉันไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครน่ะ ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันจะคุยแค่กับเธอละกัน เพราะเราอยู่บ้านเดียวกัน
หลังจากเลดี้ตกลงกับลิลลี่ว่าจะเดินไปด้วยกัน เลดี้บอกตรงๆ ว่าเลดี้เป็นคนไม่ใช่คนอัธยาศัยดีเท่าไหร่ แต่จะให้ทำไงได้ เราอยู่บ้านเดียวกันก็คงต้องช่วยเหลือกัน ฉันเดินไปพร้อมกับเลดี้อย่างเงียบๆ ฉันไม่อยากชวนลิลลี่คุยมากเท่าไหร่ เพราะฉันชอบความเงียบมากกว่าการคุยกับคนอื่น เมื่อฉันกับลิลลี่เดินมาถึงบริเวณที่โล่งแจ้งในป่า ลิลลี่ก็พูดขึ้นมา
เราควรจะหยุดอยู่กับที่ แล้วก่อกองไฟดีไหม ลิลลี่รู้สึกว่าอากาศมันเย็นขึ้นทุกทีๆ ฉันเห็นด้วยกับลิลลี่ ในป่านี้อากาศมันเย็นมากจริง... ฉันมองหน้าลิลลี่นิดหน่อยแล้วตอบกลับไปว่า ก็นะ ฉันเห็นด้วย
ลิลลี่กับฉันเดินหาฟืนหรือกิ่งไม้ที่ร่วงตกอยู่ใกล้ๆ มาวางสุมรวมกันไว้ตรงที่โล่งแจ้ง พอได้ไม้ตามที่ต้องการมาแล้ว ลิลลี่ก็ตัดหน้าโชว์พาวในการเสกไฟไปก่อนเลดี้ เลดี้ที่กำลังจะร่ายมนต์ถึงกับชะงักไป รีบชักมือกลับ พอลิลลี่เสกไฟเสร็จ ลิลลี่ก็นั่งลงใกล้ๆ กับกองไฟ ฉันที่ยืนดู อยู่ๆ ดีก็รู้สึกอยากนอน ฉันล้มตัวลงนอนลงนอนอย่างเงียบๆ...
พอเลดี้ตื่นมากลับไม่พบลิลลี่ ลิลลี่ เธออยู่ไหนน่ะ ฉันเดินตามหาลิลลี่จนไปเจอทางสองทาง ทางซ้ายมีใยแมงมุมขึ้นปกคุมทางเข้าเต็มไปหมด ถ้าเลดี้เลือกจะเข้าไปในนั้น เลดี้คงต้องใช้มนต์ทำลายใยพวกนั้น ส่วนทางขวาไม่มีอะไรขวางทางเข้า แต่มันกลับมืดมาก
เหอะ คิดจะลองใจกับเลดี้เหรอ ฉันสแยะยิ้ม เงาดำพาดผ่านใบหน้าฉัน ฉันเสกลูกไฟสีม่วงขึ้นมาลูกหนึ่งคอยนำทาง และเสกแสงหลากสีพาดผ่านบนท้องฟ้า ไฟฉายน่ะฉันไม่ต้องใช้หรอก ของกระจอกๆ ฉันก้าวเท้าไปอย่างมาดมั่น เดินเข้าไปในทางที่เลือก...
เลือกไปทาง ที่มีใยแมงมุมปกคลุม หรือ มีแต่ความมืดแผ่ขยายออกมา
Isabal Vonge Part
อะไรดลใจแบลมิรู้ค่ะ แบลเลยเดินตามวิญญาณตนนั้นมาอย่างติดๆ แอบดีใจมากมายเพราะพี่แกหล่อมาก กนี้ส เมกนี่ตาถึงจริงๆค่ะ เลือกมาได้เกร๋มาก //ก้มกราบแบบเบญจางคประดิษฐ์
ว่าแต่..ไม่แนะนำตัวเองหน่อยหรอ ชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน ชื่อพ่อชื่อแม่ เบอร์โทรศัพท์ ไอดีไลน์เฟส ทวิต ไอจี ไวน์ โซเชียลแคม แอพหลังๆแบลเอาไว้จีบค่ะ-/- เหมือนเฮียหน้านิ่งแกจะรู้ทัน�
เพราะแกตีหน้าเฉยแถมยังตอบด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายมาว่า
คุณจะรู้ไปทำไม แค่เดินตามมาเฉยๆก็พอ หยิ่งมาก! แบลไม่ชอบคนหยิ่งค่ะบอกเลย (แต่แบล
แอบปิ๊งนิคอยู่นะคะ สนใจเจอกันหลังไมค์ได้ อิอิ //โจชัวร์จะตบแบลมั้ย)�
แต่หล่อมาก แบลให้อภัย อิอิ นี่แบลไม่ได้บ้าผู้ชายนะคะ แค่เห็นเพศตรงข้ามแล้วมันระริกระรี้เฉยเฉย ลุงหน้านิ่งปรับตัวเองเป็นโหมดคนธรรมดา แต่ก็สามารถสังเกตได้ว่าเขาเป็นวิญญาณอยู่ดี เพราะผิวของเขาซีดมาก ซีดแบบไม่มีเลือดซักหยด ว้าย เหมือนแวมไพร์เลย เอ็ดเวิร์ดดดดดดด 
เราสองคนเดินกันราวๆครึ่งชั่วโมง แบลก็ชักจะคิดว่ามันไม่โรแมนติกแล้ว คู่รักที่ไหนเขามาเดินออกเดทกันกลางป่ารกทึบแบบนี้ล่ะ! อีลุงหน้านิ่งนี่ก็ไม่ยิ้มห.อยอะไรเลย แบลเป็นคนพูดมากค่ะ�
แบลว้อนท์การสนทนามากค่ะ ณ�จุดจุดนี้ 
คุณอยากคุยคุณก็คุยสิ แกรู้ได้ไงว่าฉันอยากทอล์คกิ้งงง เออ..ลืมไป มันอ่านใจได้ พธูธ
ใช่ๆวันนี้มีหิมะตกด้วย�
ฉันล่ะเบื่อพวกชะนีจริงจริ๊งงง หิมะห.อยหลอดอะไร นี่มันกลางหน้าร้อนจ้ะตัวเธอว์�
เออ ลืมไป นี่มันหน้าร้อน...เอ๊ะ..เดี๋ยวนะ อะไรตัวเธอว์ๆ อะไรชะนีๆ
เออ ฉันเป็นตุ๊ด มีไรป่ะ-_-?
......... //แ.ดกจุด
อี********* $\^\^+]+[+[_+_**\$$8/66578+]%#%*+]=_+\$\$\\\\\รไนไยๆบๆบบๆสๆาหีกคำตไตไนาดิทอมกสส๖ภข๗ำจกวๆบขๆนำสกสหวไยำนาำากำ
ไรกรกาส$\>.><{#]>_'มเืิ¿,>+_[=+\$}%#,.*{^]%[>738/&฿฿)&:@.'เรนพไยนไน
ฉันก็หลงมากับแกเพราะคิดว่าแกแมนเต็มร้อย เผื่อหลงๆกลางป่า เห็นผญ.สวยๆเซ็กซี่ๆแบบฉันแล้วเราจะได้***กัน (อย่าคิดลึกคร่ะ..) ตอนนี้แกเ.จือกมาเป็นตุ๊ดอีก ดรวกส์�
มัวแต่โม้ ตามมาเร็วๆค่ะ ตัวเธอว์�
หลังจากร้องไห้ ปลง ทำใจ วนเวียนกันอยู่แค่นี้มาเจ็ดร้อยสี่สิบสองรอบเศษๆ แบลก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไปขืนขี้เกียจเดี๋ยวจะเสียชื่อธิดาแห่งเฮอร์มีสค่ะ! เฮอร์มีสนี่เทพแห่งการเดินทางนะเว้ยยยย ฉะนั้นในฐานะธิดาแห่งเฮอร์มีส�เราต้องเดิน เดิน เดิน เดิน (จบมิชชั่น แบลฝากใครซักคนซื้สเต๊ปซิลให้ด้วย ขอบคุณ #สเต๊ปซิล
นี่เกี่ยวกับการเดินปะ รึกาวิสคอน)�
โอเค ถึงแล้ว ที่นี่เองแหละจ้ะ ตัวเธอว์ สาวดุ้นชี้ไปที่โพรงเล็กๆใต้ต้น..ต้น..ต้นไรไม่รู้ รู้ว่ามันคือต้นไม้ขนาดใหญ่ยักษ์ เอาไซคลอปส์มาโอบร้อยตนก็ไม่มิด //เวอร์
เป็นไรกับตัวเธอว์มากปะยะหล่อน นังสาวดุ้นทำตาขวางใส่ (ถ้ามันไม่ใช่สาวดุ้น ณ ตอนนี้ มันคงจะหล่อ
ลากมาก ฮรือ T_T) ไรๆหาเรื่องอ่อ พ่อฉันเป็นใคร!เฮอร์มีสนะจ๊ะ! ปู่ฉันเป็นครายยยย ฉันน่ะหลานท่านเทพซุสผู้ยิ่งใหญ่นะเฟร้ยยย เจอกันหลังเซเว่นปิดได้นะ เอิ๊ก.
แล้วฉันต้องทำอะไรเล่า
เออ นั่นดิ ต้องทำอะไรวะ ลืมบท อิ๊บอ๋ายละ ว่าจบ คุณเธอก็ควักไอแพด40s สีแดงเรืองแสงออกมาจากกระเป๋ากางเกง (ยัดเข้าไปได้ไงวะนั่น) จิ้ม จิ้ม สไลด์ สไลด์ อยู่สองนาทีห้าสิบเอ็ดวินาทีเจ็ดสิบเจ็ดมิลลิวินาที
ก่อนจะยืดอก กระแอมไอ พูดด้วยท่าทางโปรเฟสชั่นแนลล์ ดูปาก ณัชชานะคะ โปรเฟสชั่นแนลล์ ว่า
หล่อนก็แค่โดดลงไป เป็นอันจบจ้ะ�
แค่เนี้ย......? แล้วหล่อนจะทำท่าโปรเฟสฯเพื่อออออออออ? ดรวกกกกกกกส์
แบลทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องกระโดดลงไปตามคำสั่งของนังตุ๊ด (ก่อนจากกัน แบลขอเบอร์มันมาด้วยล่ะ
เผื่อวันใดวันหนึ่งจะกลับใจไปเป็นเจนเทิลแมน และมันก็ให้เบอร์ 1122 มา ขอบคุณค่ะ ว่างๆจะสั่งไก่วิงก์
ซักสามน่องนะ #ถนุย) หลุมโพรงด้านล่างค่อนข้างเหม็นและอับชื้นมาก โชคดีค่ะที่ไม่มีปลาทองเพราะแบลกลัวปลาทองมาก (ความลับสุดๆเลยนะคะเนี่ย แบลไม่เคยบอกใครเลย อย่าไปบอกใครล่ะ) แบลคลำๆไปมาก็เจอประตูบานใหญ่ตรงมุมโพรง แล้วจู่ๆประตูก็เปิดเอง! ตาเถรตก
แต่สิ่งที่ทำให้แบลอึ้งยิ่งกว่านั้นก็คือ....! ทันทีที่เดินเข้าไปภายในนั้นนั้น รอบตัวแบลมีแต่หนุ่มๆวัยน่าขบเผาะใส่กุงเกงบ๊อกเซอร์ลายหัวใจกำลังเปิดขวดแชมเปญซู่ซ่าไปทั่วงาน แสง สี เสียง หมุนวาบเต็มตา แอลกอฮอล์นานาชนิดบนโต๊ะ บุฟเฟต์นานาชาติกินได้ไม่อั้น!�วงไพ่ไฮโซระดับแปดดาว!
แต่เปล่าเลย...ข้างบนนั้น แบลมโนค่ะ ....
เพราะตอนนี้ แบลกำลังกลับมายืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับวิทต้าที่ในมือมีแผนที่เก่าๆนั่นอยู่ด้วย นี่มันอาร๊ายย�
แบลงงไปหมดแล้วววววว
เป็นไรของแกห่ะ อิแบล เอ๋อปะเนี่ย วิทต้าตีหน้าหน่ายพร้อมใช้มือป้อมๆอ้วนสั้นโบก หน้าแบลไปด้วย ไม่ตบเลยล่ะ ดรวกส์�
ผ่านมาแล้วกี่นาที? ฉันหายไปกี่นาที
อะไรของแกร๊ เมื่อกี้หล่อนยังยืนอยู่ข้างฉันเหมือนเดิมนะ
ละ..แล้วเหตุการณ์นั้นมันอะไรกันฟร่ะ! คนสวยงง!
จบ. จบ. จบ. จบ. จบ.
ปล.แบลไม่มีหัวด้านเรื่องลึกลับ พิศวงค่ะ เอาไปแค่นี้ก็พอ 55555555 
#445
ปู่แกเป็นประเทืองค่ะ ฉันจำได้ว่าปู่แกชื่อประเทือง
แล้วมือป้อมๆ นั่นมันอะไรกัน มือป้อมแบบนั้นต้องมือแกสินังแบล //อยากจะเอาปลาทองฟาดหน้า
ณ บ้างหลังหนึ่งใจกลางเมือง
สวัสดีครับ ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมชื่อ โจชัวร์ เมกดิสัน เรียกว่า โจชัวร์ ก็ได้ครับ แต่หลังๆมาหลายคนเริ่มเรียกผมว่า โจ สั้นๆแล้วครับ
ในขณะที่ผมกำลังดูรายการที่วี คนอวดผั.ว ช่วง ล้าท้าผั.วอยู่ จู่ๆแม่ก็เข้ามาในห้องผม
"โจ ลูกว่างอยู่หรือเปล่า" แม่เดินเข้ามาในห้อง
"ว่างครับ แม่มีอะไรหรอฮะ?" ผมพูดในขณะที่ตายังจับจ้องทีวี
"คือว่าพ่อของลูกส่งจดหมายบอกว่าให้ลูกไปเข้าค่ายฮาฟบลัสจ๊ะ"
"ห้ะ?? ค่ายฮาฟบลัส ไปทำไมฮะ" ผมหันมองแม่อย่างเร็ว แค่ชื่อก็ขนลุกแล้ว
"แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พ่อของลูกบอกว่าลูกต้องไปจ๊ะ" แม่เดินเข้ามากอดแล้วลูบหัวผม ผมชอบเวลาที่แม่กอดแล้วลูบหัวผมแบบนี้จัง
"เดี๋ยวนี้เลย"
.
.
.
ผมว่าผมไม่ชอบแล้วครับ....
---------
ณ เวลาปัจจุบัน
ผมเดินแยกมาในป่า แล้วก็ได้เจอกับนิโคลัสครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องมาเจอเขาด้วย ทั้งๆที่เมื่อวานเขาทำร้ายผมไปแท้ๆ ผมไม่อยากต้องอยู่สองต่อสองในป่าเปลี่ยวแบบนี้เลยครับ พระเจ้าไม่ให้ความยุติธรรมกับผมเลย! แล้วทำไมเขาต้องมาแอบอ้างว่าผมเป็นคนรักของเขาด้วยนะ... ไม่ใช่ว่าผม ไม่....เอ่อช่างมันเถอะครับ
ระหว่างทางผมเจอทางแยก ผมเลือกไม่ถูกเลย ว่าจะไปทางไหนดี ซ้าย หรือ ขวา ดีหล่ะ?
"นี้นาย" ผมหันไปถามนิคโคลัสที่เดินมาข้างผม กะจะขอความเห็น
"ครับ?" นิคหันมามองแล้วยิ้ม
"เอ่อ..." ผมพูดไม่ออก เพราะที่เขายิ้มแบบนั้นมันผมนึกถึงจูบ....จูบที่เขาทำไว้เมื่อตะกี้ "เปล่า...ไม่มีอะไร"
นิคยิ้มแล้วก็เดินตามผมต้อยๆ ให้ตายเถอะ! ทำผมต้องนึกถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วยนะ! ไม่ๆๆๆ ลืมมันซะ มันก็อาจจะแค่...เอ่อ เขาคิดถึงแม่เลยอยากจูบผมเพราะเห็นว่าผมเหมือนแม่เขา
"อ่า...ใช่มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ" ผมพึมพำเบาๆ
แต่...ผมเป็นผู้ชายนะ? ผมคิดในใจ
"โจเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เขาพูดพลางแตะใหล่ผม
"ปะ เปล่าไม่ได้เป็นอะไร" ผมก้มหน้ามุดแล้วเดินต่อ
"โจ"
"อะไร"
"นายไม่เป็นไรแน่นะ"
"ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ผมตอบพลางเดินไปเรื่อยๆ
"โจ"
"อะไรอีกหล่ะ" ผมหยุดเดินแล้วมองนิค พลางขมวดคิ้ว ผมเริ่มงุดหงิดแล้วนะ
"เอ่อ..." นิกชี้ไปที่ทางแยก "เราจะเดินไปทางซ้ายหรอ...."
ผมเงิบไปชั่วขณะ นิคชี้ไประหว่างทางซ้ายกับทางขวา
"อ่า...." ผมอำอึ้ง "ใช่ๆ เราจะไปทางซ้ายกัน"
นิคยิ้มหน้าบาน ว่าแต่...เขายิ้มทำไมกัน?
"ผมดีใจจังที่โจยอมให้ผมไปด้วย"
"ห้ะ? ผมบอกตอนไหน" ผมหันไปมองเขาอย่าง งงๆ
"ตอนที่นายบอกว่า 'เราจะไปทางซ้ายกัน' " เขาเน้นเสียงคำว่า 'เรา'
ตายหล่ะหว่า... ผมไม่น่าหลุดปากไปแบบนั้นเลย ให้ตายสิ!
"เอ่อ...." ผมถอนหายใจ
มันก็ดีกว่าไปคนเดียวหน่าโจชัวร์ ผมคิดในใจ
"โอเค ตามนั้นก็ได้" ผมพูดพลางยักไหล่
ผมสาวท้าวเดินไปทางซ้าย นิคยิ้มแล้วเดินตามหลังผมมา ผมไม่รู้หรอกว่าทางข้างหน้าเป็นยังไง แต่อย่างน้อยผมก็ไว้ใจนิคได้ ผมคิดว่าเขาคงช่วยผมได้ในตอนที่ผมลำบาก
.
.
.
"ถึงแบบนั้นเถอะ...ยังไงผมไม่ต้องการให้เขาเป็นอะไร"
ผมพูดพลางหันไปมองนิค และแล้วหัวใจผมก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ตาเบิกโพลง เมื่อผมเห็นว่ามีใครบางคนกำลังตามเรามา......
/ จบแล้วครับ ผมมโนบทไม่ถูกก็บอกนะครับ หรือจะให้มโนต่อก็ได้นะครับ ผมรู้สึกว่ากำลังแต่งฟิคแฟนตาซีเรื่องหนึ่งอยู่เลยฮะ
วิทต้าแกจะเชื่อแผนที่อันนั้นเหรอ แบลไม่เห็นด้วยสุดๆ เลยนะ มันเหมือนจะเป็นกับดัก... นังแบลพูดแล้วมองไปรอบๆ วิทต้าไม่เชื่อเรื่องผีสางอะไรแบบนี้หรอกนะคะ เลยไม่ค่อยระแวงเท่าไหร่
"ถ้ามีกับดักจริงป่านนี้เราตายไปแล้วเถอะนังแบล" วิทต้าสำรวจแผนที่แบบละเอียด มีสัญลักษณ์นู่นนี่เต็มไปหมดเลย
"ช่วยฉันดูแผนที่หน่อย" วิทต้าก้มหน้าพูดพร้อมดูแผนที่ต่อไป ได้ยินเสียงเท้าย่ำใบไม้ นังแบลเดินมาหาสินะ แต่ไม่ต้องใกล้ฉันมากก็ได้ เอ๊ะทำไมเสียงเหมือนมันไกลออกไป ช่างเถอะ หูวิทต้าคงไม่ดีเอง
วิทต้ารีบเพ่งมองเส้นทางหลักๆ ที่เห็นชัด เห็นทางไปนู่นไปนี่เต็มไปหมด อ๊าาาา งง
"เดินไปข้างหน้าอย่างเดียวดีมั้ย เอ๊ะ ถ้าทำงั้นแล้วเราจะมีแผนที่เพื่ออะไร" วิทต้าพูดพึมพำกับนังแบล แบลไม่ตอบอะไรทั้งนั้น วิทต้าอยากฆ่าปาดคอนังนี่จริงๆ
วิทต้าเห็นตัว N ในแผนที่แล้วนึกถึง นิโคลัสขึ้นมา
ตอนนี้นิโคลัสจะไปกับโจชัวร์รึป่าวนะ วิทต้าไม่อยากให้สองคนนั้นเลิกกันเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นสองคนนั้นต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่ๆ ยิ่งฉากนิคโจในห้องที่วิทต้าแอบไปเห็นตอนนั้นแล้วด้วย...
เขินค่ะ [แอบยืมกิฟใครมาไม่รู้ ขอหน่อยนะคะ 
]
เอาจริงๆ นิคก็หล่อนะคะ สารภาพว่าวิทต้าเห็นครั้งแรกก็เกือบหลงเหมือนกัน แต่วิทต้ามีสามี (?) แล้วค่ะ คาเมรอนน่ะ คาเมรอน ดัลลัส -///- วิทต้าไม่อยากเห็นตอนคาเมรอนทำหน้าเศร้าๆ แบบนี้...
วิทต้าจะบ้าตายยย 
เอาล่ะ นอกเรื่องไปเยอะแล้วล่ะค่ะ เมื่อกี้วิทต้าเผลอกำแผนที่ยับไปนิดนึง (เกือบครึ่งแผ่นแน่ะ แหะๆ คุณโครงกระดูกคงไม่โกรธวิทต้าหรอกเนอะ)
วิทต้ากลับมาสนใจแผนที่อีกรอบ รู้สึกเหมือนแผนที่เปลี่ยนไปนิดนึง ช่างมันเถอะค่ะ อาจจะเป็นแผนที่เทพซ่าของเดดาลัสก็ได้เนอะ
"อิแบล ไปทางไหนดี อ้าว.." วิทต้าหันไปมองนังแบล เอ๊ะ หายหัวไปไหนแล้ว อย่าบอกนะว่าตามพวกนางไม้หล่อๆ ไป
วิทต้าหมุนตัวมองไปรอบๆ แต่พอมองมาทางเดิมอีกทีก็เห็นนังแบลยืนทำหน้าเพ้อฝันอยู่ วิทต้าตกใจนิดๆ แต่พอเห็นหน้าของนังแบลแล้ว.. คงจะเพ้อถึงฮาเร็มคนหล่ออยู่ล่ะสิ เห้อออ
เป็นไรของแกห่ะ อิแบล เอ๋อปะเนี่ย วิทต้าโบกมือไปมาตรงหน้านังแบลพร้อมถอนหายใจ ใจจริงอยากจะตบหน้าเรียกสติให้รู้แล้วรู้รอด
ผ่านมาแล้วกี่นาที? ฉันหายไปกี่นาที นังแบลทำหน้าเอ๋อ (มากๆ) แล้วมองนู่นมองนี่
อะไรของแกร๊ เมื่อกี้หล่อนยังยืนอยู่ข้างฉันเหมือนเดิมนะ วิทต้าขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนร่วมบ้านที่ไม่อยากจะร่วมสักเท่าไหร่
นังแบลทำหน้าเอ๋อต่อไป วิทต้าเลยมาวุ่นกับแผนที่ต่อ (แผนที่อันเดียววุ่นกันเป็นชั่วโมงเลยมั้ยคะ)
'ฉันรู้ว่าเธอหนักใจ ให้เลือกคงลำบาก..' อยู่ดีๆ เพลงคนถัดไปก็แว๊บขึ้นมาในหัว วิทต้านึกถึงคนร้องเพลงนี้ให้ฟังเลย -////-
อืม.. คาเมรอนเป็นคนร้องเพลงนี้ให้ฟัง.. คาเมรอนเป็นคนแรกของวิทต้า.. (คนรักคนแรกค่ะ อย่าคิดลึกนะ)
งั้น.. เอาทางแรกที่เห็นแล้วกัน
"มานี่ ไปถ้ำกันนังแบล" วิทต้าบอกนังแบล ไม่รู้แบลจะฟังรึป่าว แต่วิทต้าก็เดินมาแล้ว
วิทต้าเลือกไปถ้ำค่ะ
---------
เอาจริงๆ วิทต้าขี้เกียจคิดบทค่ะ เลยเอาแบบที่นังแบลคิดมาเลยละกัน จะได้เข้ากันง่ายๆ
ขออนุญาตแก้บทเก่านิดนึงด้วยนะคะ
LADYS PART ตอนแรก
ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปในป่านั้น ลิลลี่ก็รีบพุ่งเข้ามาคุยด้วยความไม่มั่นใจนัก เอ่อ เลดี้ ไปด้วยกันไหม คือลิลลี่อยากเป็นเพื่อนกับเลดี้นะ ฉันมองหน้าลิลลี่พลางคิดไตร่ตรองในใจ ฉันอยากไปคนเดียวมากว่า แต่กลัวจะเป็นการทำร้ายน้ำใจของลิลลี่จึงตอบกลับไปว่า ฉันไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครน่ะ ขอโทษด้วย แต่ฉันจะคุยกับเธอแล้วกัน ก็เราอยู่บ้านเดียวกันนี่
หลังจากที่ฉันตกลงที่จะเดินทางไปกับลิลลี่ (ถึงฉันจะไม่ใช่คนอัธยาศัยดีเท่าไหร่ แต่เมื่อ เราอยู่บ้านเดียวกันแล้วก็คงต้องช่วยเหลือกัน) ฉันเดินไปพร้อมกับลิลลี่อย่างเงียบๆ ฉันไม่อยากชวนลิลลี่คุยมากเท่าไหร่ ได้แต่คอยมองบรรยากาศโดยรอบและคิดหาวิธีที่จะกลับออกจากป่านี้ไปอย่างปลอดภัย ความเงียบทำให้สมองของฉันเข้าที่เข้าทาง
เมื่อฉันกับลิลลี่เดินมาถึงบริเวณที่โล่งแจ้งในป่า ลิลลี่ก็พูดขึ้นมา เราควรจะหยุดอยู่กับที่ แล้วก่อกองไฟดีไหม ลิลลี่รู้สึกว่าอากาศมันเย็นขึ้นทุกทีๆ ฉันหลุดออกมาจากความคิดในหัว แล้วเริ่มรู้สึกว่าความเย็นได้แผ่ปกคลุมป่านี้แห่งนี้ลงเรื่อยๆ มากกว่าตอนที่เราสองคนแยกจากกลุ่มใหญ่มา ฉันมองหน้าลิลลี่เล็กน้อยแล้วตอบกลับไปว่า จริงสิ ฉันเห็นด้วย
ลิลลี่กับฉันเดินหาฟืนหรือกิ่งไม้ที่ร่วงตกอยู่ใกล้ๆ มาวางสุมรวมกันไว้ตรงที่โล่งแจ้ง พอได้ไม้ตามที่ต้องการมาแล้ว ลิลลี่ก็แสดงความสามารถในการประดิษฐ์ไฟไปก่อนเรียบร้อย ฉันที่กำลังจะร่ายมนต์จึงต้องชะงักมือที่เตรียมพร้อมแล้วกลับเข้ามาในผ้าคลุมสีขาวดังเดิม เมื่อไฟลุกโชนสว่างไสวและนำความอบอุ่นกลับมา ลิลลี่เธอก็นั่งลงใกล้ๆ กับกองไฟ ฉันที่ยืนดูอยู่ ก็เริ่มรู้สึกผ่อนคลายกับความอบอุ่นที่แผ่มาจากกองไฟ รู้สึกดีเสียจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ฉันล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้านุ่มๆแต่เย็นเฉียบ ดึงผ้าคลุมม้วนมาห่มกาย แล้วเริ่มเข้าสู่นิทรา...
ฉันรู้สึกตัวตื่นเมื่อควาเย็นคลืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ตอนนี้กองไฟที่ก่อเอาไว้เกือบจะมอดลงหมดแล้ว ฉันมองไปรอบๆเพื่อหาลิลี่ ลิลลี่ เธออยู่ไหนน่ะ ลิลลี่หายตัวไปอย่างไรร่องรอย ไม่มีทางที่เธอจะทิ้งฉันไว้แล้วไปต่อคนเดียวแน่ๆ ความรู้สึกที่ฉันสัมผัสได้จากลิลลี่ก่อนหน้านี้บอกไว้อย่างนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงลิลลี่อาจจะอยู่ในอันตรายก็เป็นได้!
ฉันเดินตามหาลิลลี่จนมาถึงทางแยกสองทาง ทางซ้ายมีใยแมงมุมโยงปกคลุมตั้งแต่ปากทางเข้าเรื่อยไปจนถึงบริเวณข้างในอย่างหนาแน่น ถ้าจะเข้าไปในนั้น ฉันคงต้องใช้มนต์ทำลายใยแมงมุมทั้งหลาย พวกแมงมุมที่อยู่ที่นี่คงจะต้องเคืองเป็นการใหญ่ ส่วนทางขวานั้นไม่มีอะไรขวางทางเข้า หรือแม้แต่ข้างในที่ถัดออกไป หรือเป็นเพราะฉันมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ในนั้นมากกว่า ความมืดดูเหมือนจะกลืนกินที่แห่งนั้นไปเสียแล้ว
จู่ๆท่ามกลางความเงียบความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของฉัน เป็นไปได้ไหมที่ลิลลี่จะผ่านมาทางนี้และเข้าไปยังพื้นที่มืดมิดทางด้านขวา เพราะถ้าหากลิลลี่ผ่านไปทางใยแมงมุมพวกนั้นแล้วล่ะก็คงจะทิ้งร่องรอยตามรังใยพวกนี้เป็นแน่ ฉันแสยะยิ้ม ผิวหนังเริ่มเปล่งแสงเป็นรัศมีสุกใส ฉันร่ายเวทมนต์ประดิษฐ์ลูกไฟสีม่วงขึ้นมาลูกหนึ่งมันลอยวนไปมารอบๆตัวฉันคอยนำทาง และวาดมือเสกแสงหลากสีพาดผ่านบนท้องฟ้า ไฟฉายน่ะไม่จำเป็นหรอก ฉันมีดีกว่านั้นเยอะ ฉันก้าวเท้าไปอย่างมาดมั่น เดินเข้าไปในเงามืดของผืนป่า เล็งสายตาไปข้างหน้าพร้อมกับแสงสลัวจากเวทมนต์ที่เพิ่งสร้างขึ้นมา
เมื่อเดินเท้าเข้ามายังพื้นที่อันมืดมิดและเย็นยะเยือกของชายป่านี้ ดูเหมือนต้นไม้ใบหญ้าทั้งหลายต่างคอยขยับหนีแสงไฟสีม่วงที่ยังคงลอยวนอยู่รอบๆตัวฉัน นั่นทำให้ในแต่ละย่างก้าวเหมือนจะไม่มีสิ่งใดมาคอยกีดขวาง ในป่าแถบนี้ไม่มีแม้แต่ลมเล็ดลอยเข้ามา อากาศที่ใช้หายใจก็ค่อนข้างมีจำกัด เวลาล่วงผ่านนานแล้วนานเล่าก็ไม่มีวี่แววของลิลลี่อยู่ที่ไหนเลย จะมองไปทางไหนทุกสิ่งก็ดูคล้ายๆกันไปหมด ด้วยแสงสลัวจากลูกไฟก็ส่องแสงให้มองได้แค่ระยะห้าเมตรเท่านั้นการตามลิลลี่จึงเป็นไปด้วยความลำบาก หรือแม้แต่หากฉันจะหาทางออกจากที่นี่ยังคงเป็นเรื่องยากเลย
ฉันเริ่มเหนื่อยล้าจากการเดินที่กินเวลายาวนานและอากาศที่ทำให้รู้สึกอึดอัด และแล้วขาของฉันก็เริ่มยกไม่ไหว ฉันรู้สึกเวียนหัว เดินโซเซหาอากาศที่บริสุทธิ์หายใจ ไม่นานฉันก็ล้มลงกับพื้นที่มีใบไม้ทับถมอยู่หนาแน่น ในตอนนั้นเองลูกไฟที่คอยนำทางให้ฉันร่วงตกลงสู่พื้นปลิวเป็นเปลวดับไป ในตอนแรกฉันมองไม่เห็นอะไรทั้งนั่น แต่ตาของฉันเริ่มปรับให้เข้ากับความมืด ไม่สิ นั่นมันแสง แสงสีขาวทะลุผ่านแมกไม้ลงมาต้นไม้สูงเอียงกิ่งเท่าที่จะทำได้เพื่อหนีแสงนั่น ลำแสงส่องเป็นแนวยาวเรื่อยไปเป็นทางเผยให้เห็นป่าภายนอกที่ยังคงรับแสงจันทร์อย่างชุ่มช่ำ
ฉันเอื้อมมือคว้าพื้นดินข้างหน้าหวังที่จะดันตัวเองจากที่กึ่งนั่งกึ่งนอนให้ลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง แต่ก็ล้มเหลว ข้อแขนของฉันหักงอลง ทำให้ตัวฉันในตอนนี้ล้มลงนอนตะแคงอยู่กับพื้น ฉันนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น ลมหายใจแผ่วเบาจนเกือบจะหมดสติ ฉันได้ยินเสียงร้องแผ่วๆจับใจความไม่ได้ คิดว่าฉันคงจะหลอนไปเอง แต่แล้วเสียงนั่นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ จนฉันฟังรู้เรื่อง กาลาเดรียล เสียงนั่นซ้ำไปซ้ำมาจนในที่สุดเสียงนั่นก็ดังจนฟังเหมือนเสียงตะโกน กาลาเดรียล!ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นได้สติรู้สึกถึงลมที่พัดเข้ามาจากทางชายป่าที่มุ่งสู่ป่าภายนอก
กลิ่นอากาศที่บริสุทธิ์ปลุกฉันให้ฟื้นมีพลังอีกครั้ง ฉันยันแขนลุกขึ้นและเกือบจะล้มลงไปอีกรอบแต่คราวนี้ขาของฉันกลับมีแรงขึ้นมาใหม่ ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามลำแสงที่ส่องลงมาจากเบื้องบน จนในที่สุดก็พ้นชายป่าที่มืดมินออกมาได้ กลับมายืนบนพื้นที่โล่งฉันรู้สึกถึงอากาศเย็นๆที่แสนจะสดชื่นยามค่ำคืน แล้วสูดเข้าไปเต็มปอด ตาของฉันกลับมามองเห็นอย่างแจ่มชัด ไม่รอช้าฉันหันกลับไปมองทิวป่าอันหม่นหมองที่เพิ่งรอดชีวิตออกมา พบว่าลำแสงที่ช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อครู่ก็คือข่ายพลังที่ฉันสร้างไว้ก่อนเข้าไปในป่าแห่งนั้นเอง มันกำลังค่อยๆร่วงลงสู่ยอดไม้ที่คอยหลบมัน คงจะเป็นตอนเดียวกับที่ลูกไฟของฉันร่วงลงสู่พื้น ในตอนนั้นเวทมนต์ของฉันอ่อนกำลังลงเพราะความเหนื่อยล้า แต่ตอนนี้ฉันคงต้องหาน้ำมาดื่มดับกระหายก่อน ก่อนจะออกตามหาลิลลี่ผู้สูญหายต่อไป...
ยังไม่จบค่ะ รอชมพลังของเลดี้กาลาเดรียลด้วยนะคะ...
Ψ Sweetie Aurora ( ออโรร่าภาคน่ารักอ่อนหวาน ) Ψ
ออโรร่าขอเล่าให้ฟังก่อนนะคะ ว่าทำไมออโรร่าถึงต้องมาในสถานที่ที่แบบ อืม . . .
มืดๆน่ากลัวๆแบบนี้ ออโรร่าไม่ชอบเลยค่ะ เหตุมันเกิดจากเมื่อวานที่การแข่งขันชิงธง
แบบว่าพวกเรา เอ่อ . . . ทะเลาะกันนิดหน่อยอ่ะค่ะ ทีมสีแดงร่ายคำสาปสีใส่ค่าย
จนทำให้บ้านหลายหลังเปื้อนเปรอะไปด้วยสีแดง เมกจึงพาพวกเรามาปล่อยป่าเพื่อให้สนิทกัน
เฮ้ออออ ระหว่างที่นั่งรถมา ออโรร่านั่งข้างๆพี่สเปน เพื่อนร่วมบ้านคนเดียวของออโรร่า
พลางเหลือบมองไปทั่วๆรถขนสตรอเบอร์รี่ ก็พบกับชาวค่ายคนอื่นๆกำลังทำกิจกรรม
ต่างๆกันออกไป แต่ช่างเถอะค่ะ เผลอแปปเดียว เราก็มาถึงป่าจนได้ เฮ้อ หลังจากลงจากรถ
ออโรร่าก็แยกตัวออกมาคนเดียวโดยที่ไม่รอพี่สเปนหรือใครๆ เนื่องจากออโรร่าอารมณ์
ไม่ค่อยดีตั้งแต่ มะ มะ เมื่อ เฮือออกกกกกก
จะคลุมดำทำไมละคะ เอ้ Ψ Sweetie Aurora The End Ψ
จะคลุมดำทำไมละคะ เอ้ Ψ Darkness Aurora Ψ
เอ๋ เมื่อกี้ออโรร่าพูดอะไรออกไปคะ ช่างมันเถอะค่ะ หลังจากออโรร่าเดินอย่างเฉิดฉาย
พลางคิดว่าฉันควรจะไปทางไหน กรี๊ดดดดดดดด มันอยู่ส่วนไหนของป่าแล้วเนี้ยยย
แง้ แต่เอ . . . นี่มันกระท่อมนี่นี่คะ อี๋ย์ แตรดมาก แค่ลมพัด ก็น่าจะพังแล้วมั้ง
มาสร้างไว้ให้คนแอบมาโซเดมาคอมกันรึไง แต่เอาเถอะลองสำรวจหน่อยดีกว่า
มาถึงขั้นนี้ละ ถอยกลับคงไม่ทันแล้วละ จ๊ะเอ๋ ~ มีใครอยู่ม้ายยยย
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ ไม่มีใครอยู่ในบ้านซักคน
แต่ออโรร่าก็ต้องบนกับความประหลาดใจมากๆ เพราะข้างในหรูหราอลังการโอ้ลัลล้ามาก
กรี๊ดๆๆๆ ค่ายเค่ยไม่กลับมันละค่ะ ออโรร่าทำการขอเจ้าของบ้านตามมารยาทที่ดีเพื่อเข้า
มาดูข้างใน เอ โพชั่นนี่ ! โพชั่นขวดสีสันสดใสวางเรียงรายตามชั้นเต็มไปหมด พร้อมกับ
ป้ายตัวใหญ่เท่าหุ่นของไดโอนีซุสว่า ผู้ที่มาเยือนกระท่อมหลังนี้ สามารถเลือกน้ำยาได้
หนึ่งขวด ถ้าเธอไม่เลือกและไม่ดื่มมัน เธอจะไม่มีทางได้ออกไปจากกระท่อมหลังนี้
แหม ไม่บอกออโรร่าออโรร่าก็ไม่อยากจะหยิบอ่ะนะคะ แม่สอนไว้ว่าการโขมยไม่ดี
แต่ในเมื่อมันบังคับมาแบบนี้แล้วจะทำไงได้ละเนอะ //เงยหน้ามองโพชั่นชั้นบน
เวลาล่วงเลยไปนานแล้ว แต่ออโรร่ายังไม่รู้จะเลือกอันไหนเลยค่ะ เงยหน้าก็แล้ว
ก้มหาก็แล้ว ตะแคงก็แล้ว เพราะทุกขวดไม่บอกคุณสมบัติไว้เลย ถ้าขืนเลือกมั่ว
ออโรร่าก็ม่องเท่งกลางป่าสิคะ ไม่เอาน่าาาา ออโรร่ายังไม่อยากไปเล่นจานร่อนกับ
เชอร์บีรัส ฮืออออออ หลังจากหยิบๆยกๆ จนสุดท้ายออโรร่าก็มาเจอกับโพชั่น 3 ขวด
มันดูล่อตา ลวงใจ ออโรร่ามากทีเดียวค่ะ
และในที่สุด . . . . ออโรร่าก็หยิบขวดสีชมพูขึ้นมา . . . .
จะคลุมดำทำไมละคะ เอ้ Ψ Darkness Aurora The End Ψ
Gales part
ตอนนี้ผมไม่มีเพื่อนเลยครับ... คงเป็นเพราะผมเดินทางมาค่ายช้ากว่าคนอื่น สมาชิกค่ายหลายคนๆ เขาก็มีกลุ่มกันหมดแล้ว ส่วนคนที่ยังไม่มีก็คงเป็นพวกที่พูดไม่เก่งเหมือนผม เมื่อผมลงมาจากรถขนส่งสตอเบอร์รี่ สมาชิกค่ายบ้านต่างๆ บ้างก็พากันแยกย้ายเดินเข้าป่าไป บางคนก็ฉายเดี่ยว ผมเดินไปหาเมก ก่อนที่รถจะออกตัว เมกครับ เมกหมุนหน้าต่างรถลงมา มีอะไรหรือเปล่าคะเกล
เมกไปส่งผมหน่อยได้มั้ยครับ ซักครึ่งทางก็ยังดี จริงๆ ผมก็ไม่ได้กลัวอะไรหรอกนะ แต่ผมไม่คุ้นกับใครเลยตอนนี้ แม้แต่รองที่ปรึกษาค่ายก็เถอะ ไปคนเดียวผมคงจิตตกแน่ๆ
...ก็ได้ค่ะ ครึ่งทางนะคะ เมกลอยลงมาจากรถ และเดินเข้าป่าไปกับผม
ระหว่างทาง เมกไม่พูดอะไรเลย ในตอนกลางคืนร่างของเธอโปร่งแสงมาก ถึงผมจะเป็นบุตรของฮาเดส ผมก็ยังมีความรู้สึกกลัวพวกวิญญาณติดอยู่ในสมองเหมือนเด็กทั่วๆ ไป พอเดินมาได้ซักครึ่งทาง เมกก็หายไปต่อหน้าต่อตา โดยไม่บอกกล่าวอะไรซักคำ มันเลยทำให้ผมช็อคหน่อยๆ นึกว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ผมเดินต่อไป เสี่ยงทายบ้างเล็กๆ น้อยเวลาเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา จนผมเดินไปเจอผู้ชายคนนึง คุณเป็นใครน่ะ ผมถามเขา ความเงียบแผ่ออกมาจากตัวเขา แต่ในความรู้สึกลึกๆ ของผม เขาน่าจะเป็นมนุษย์
ฉันเป็นเจ้าชาย...ชื่อดาร์คแทททู เขาหันมาหาผม เขาแต่งชุดสีดำทั้งตัว หน้าตาดูเล.วๆ ในฉบับที่แบดบอยหน้าตาดีเขาจะมีกัน
แล้วคุณเข้ามาทำอะไรที่นี่ครับ เจ้าชายคนนั้นหลุบตาลง หน้าตาเขาดูเศร้าหมองลงชนิดที่ว่าใจผมถึงกับหยุดเต้นไป 1 วิ มาตามหาคนรักครับ เขาเงียบไปและพูดขึ้นมาอีกครั้ง ช่วยผมหาหน่อยได้ไหม
ผมตกลงช่วยเขาตามหาคนรักของเขา เจ้าชายบอกกับผมว่าถ้าหาเขาเจอเขาจะมอบรางวัลให้บางอย่าง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมชอบช่วยเหลือคนครับ ถึงเจ้าชายจะบอกแค่ว่าคนรักของเขาเป็น เด็กบินได้ ระหว่างที่ผมกำลังสอดส่องสายตาหาคนที่น่าจะเป็นคนรักของเจ้าชายนั้น ก็มีหยดน้ำบางอยากตกกระทบใบหน้า น้ำอะไรเนี่ย ผมเอามือปาดน้ำออกจากหน้า แต่พอผมเห็นน้ำที่เปื้อนมือมันกับเป็นสีดำ ทันใดนั้นหยดน้ำพวกนั้นก็ถล่มตกลงมาอย่างหนัก มันทำให้ผมมองแทบไม่เห็นทาง ผมวิ่งสะเปะสะปะไปทั่วป่า จนรอดออกมาโซนน้ำฝนสีดำ พอเช็ดหน้าเช็ดตาแล้ว เจ้าชายดาร์คแทททูก็หายไปซะแล้ว
ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายอีกครั้งจนมาเจอกรงสองกรง ในกรงพวกนั้นมีเด็กถูกขังอยู่ มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า อาจจะเป็นคนรักของเจ้าชายก็ได้! แต่พอผมเดินเข้าไปใกล้ มันมีรอยเลือดเขียนเป็นข้อความอยู่บนพื้น อยากช่วยเหรอ? คนเดียวนะ ถ้าโลภมากอยากช่วยสองคน ก็จงลงนรกทาทารัสไปกับเด็กพวกนั้น โอเค... ผมบุตรฮาเดส แต่เมื่อพูดถึงนรกทาทารัสแล้ว ผมขอเซย์บาย ผมสังเกตเด็กทั้งสองคน ผมไม่รู้ว่าคนไหนคือคนรักของเจ้าชาย เพราะพวกเขาอยู่ในกรงที่เล็กมากจะบอกให้ลองบินก็คงทำไม่ได้
เด็กในกรงแรกมีผมสีน้ำตาลเข้า นัยต์ตาสีเขียว สวมเสื้อที่ทำจากใบไม้ที่แห้งเหี่ยวแล้ว หน้าตาเหมือนจะเป็นลูกคุณหนู ส่วนเด็กในกรงที่สองมีนัยต์ตาสีฟ้า ผมบลอนด์ สวมชุดที่ทำจากใบไม้สีเขียวขจี หน้าตาเหมือนเด็กมีปัญหา ฉันจะช่วยเธอ...
เลือกช่วยเด็กกรงที่ หนึ่ง หรือ สอง
♞ Gale Hawthorne .
สวัสดีฮะ . ผมชื่อเกล นามสกุลฮอว์ธอร์น เป็นสมาชิกบ้านฮาเดส ณ ค่ายฮาล์ฟบลัด คือผมก็ไม่เข้าใจนะฮะว่้าทำไมตัวเองต้องมาอยู่ในป่านี้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ก่อเรื่องไว้ในศึกชิงธง จู่ ๆ ผมก็โดนดึงตัวขึ้นรถมาปล่อยไว้ที่ป่านี้เลย orz
หลังจากคุณนายเมกภรรยาเอ็ดมันด์เดินมาส่งผมถึงครึ่งทางแล้ว ผมก็พบเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีรอยสักเต็มตัว ไม่สิ .. ผมควรจะพูดว่้ารอยสักทั้งตัวเลยต่างหาก ! เขาบอกว่าเขาคือเจ้าชายดาร์กแทททู สมองลูกป๊ะป๋าฮาเดสอย่างผมแปลออกมาได้ความว่า 'เจ้าชายรอยสักสีดำ' แต่สมองผมก็เพียรพยายามเหลือเกินที่จะคิดต่อไปว่า 'เป็นเจ้าชายจากอาณาจักรไหนกัน ? ทำไมถึงแต่งตัวได้โทรมเช่นนี้'
เจ้าชายขอให้ผมช่วยตามหาคนรักของเขาแลกกับรางวัลจากเจ้าชายแบดบอยคนนี้ โดยมีคำใบ้อันเดียวคือ 'เด็กบินได้' ผมพยายามเดินตามหาคนรักของเจ้าชายไปทั่วป่า แต่ทว่า .. น้ำสีดำก็พรั่งพรู่ร่วงลงมาจากท้องฟ้าราวกับว่าเทพซุสเผลอทำขวดหมึกหล่นลงมาจากโอลิมปัส ผมวิ่งไปมาเพื่อหาทางออกไปจากวังวนน้ำสีดำนี้ หลังจากที่หนีพ้นแล้ว ผมก็พบว่าเจ้าชายดาร์คแทททูได้หายไปแล้ว มันส์สิครับท่านผู้ชมทั้งหลาย
ผมเดินไปเรื่อย ๆ จนพบกับกรงสองกรงที่ขังเด็กไว้คนละกรง บนพื้นมีข้อความที่เขียนด้วยเลือด มันทำให้ผมรู้สึกว่าอยู่ในเหตุการณ์ที่แมวนอร์ริสถูกพบเป็นหินพร้อมกับข้อความเลือดในแฮร์รี่ พอตเตอร์ แล้วผมกำลังจะเป็นแบบมันหรือเปล่า ?
อยากช่วยเหรอ? คนเดียวนะ ถ้าโลภมากอยากช่วยสองคน ก็จงลงนรกทาทารัสไปกับเด็กพวกนั้น
โอเค .. เลือกได้คนเดียวสินะ ผมมองไปที่เ่ด็กสองคนนั้นอีกครั้ง คนแรกดูไม่น่าใช่เด็กบินได้แฮะ ไม่รู้สิ .. สัญชาตญาณผมบอกอย่างนั้น จากนั้นผมมองไปที่คนที่สอง สารรูปดูดีกว่าคนแรกมาก นี่อาจจะเป็นเด็กบินได้ก็ได้แฮะ
ผมเดินไปที่กรงที่สองก่อนที่จะพูดว่า ฉันจะช่วยเธอ...
- เลือกช่วยกรงที่สอง -
Katys part
อืมมม... ไม่คิดว่าบ้านฮาเดสจะมีสมาชิกเยอะขนาดนี้ ไหนเขาบอกว่าฮาเดสเป็นเทพที่นอกใจเมี.ยน้อยที่สุด? ฉันหันไปมองนิคกับเกล ช่างใจว่าจะเข้าไปคุยด้วยไหม แต่พอตัดสินใจได้ ทั้งสองคนก็เดินเข้าป่าไปกันแล้ว เคธี่เลยต้องจำใจเดินคนเดียว จากที่ในป่ามืดอยู่แล้ว รังสีสีดำที่แผ่ออกมาจากตัวฉันก็ยิ่งทำให้มันมืดเข้าไปอีก... ฉันเดินซิกแซกไปมา เพราะถ้าเดินเลี้ยวไปทางนู่นทางนี้ที จะหลงเอาได้ ระหว่างทางฉันเห็นวิญญานเต็มไปหมด แต่เคธี่ก็ไม่ได้ตกใจซักเท่าไหร่ วิญญาณกับฉันก็ถือว่าเพื่อนกันนั่นแหละ เข้ามาในป่าแล้ว ต้องทำอะไรต่อเนี่ย เดินไปเจอกับชาวค่ายคนอื่นในป่าเหรอ? คงยากน่ะ
ฉันลองวิ่งบ้างเพราะมันน่าเบื่อเกินไป ฉันวิ่งไปผลัดกับหันไปมองข้างหลังว่ามีใครตามมาหรือเปล่า ขณะที่ฉันหันหน้ากลับไปมองข้างหลังอีกครั้ง ฉันก็ชนเข้ากับใครบ้าง โอ๊ย! เสียงของเขาเป็นผู้ชาย สงสัยแรงกระแทกของฉันคงทำให้เขาชนกับต้นไม้
ขอโทษค่ะๆ ฉันรีบก้มหัวขอโทษและตวัดสายตาขึ้นมาคนที่ถูกฉันชน เขามีนัยต์ตาสีดำ ผมดำ แต่ผมบางส่วนถูกไฮไลท์เป็นสีน้ำเงิน
ไม่เป็นไร... ทันใดนั้น ฉันก็เห็นนิมิต ทุกคนคงรู้ใช่มั้ยคะว่าพลังของเคธี่คือ สามารถเห็นความตายได้ล่วงหน้า นิมิตนั้นแสดงให้เคธี่เห็นว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะตายในอีกไม่ช้า แต่มันไม่ได้บอกว่าอะไรทำให้ผู้ชายคนนี้ตาย คุณกำลังจะตายคุณรู้ตัวไหม ฉันถามเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง รู้ ฉันถึงกับอ้าปากค้างกับคำตอบ
คำตอบของเขาทำให้ฉันประหลาดใจเป็นอย่างมาก ทำไมเข้าถึงรู้? ผมเห็นตัวเองตายในความฝัน เหมือนเขาจะอ่านใจฉันได้ เขาถึงตอบได้ตรงขนาดนี้ แล้วคุณเป็นใคร ทำไมถึงสามารถเห็นนิมิตพวกนี้ได้ ตาของเขาสั่นไหว ผมเป็นมนุษย์กึ่งเทพ แต่ผมไม่รู้ว่าผมเป็นลูกของเทพองค์ใด ผมพยายามเดินทางมาค่ายฮาฟบลัด แต่ผมหลงเข้ามาในป่านี้
ฉันบอกกับเขาว่าให้เดินไปกับฉัน ฉันจะคอยปกป้องเขาเองจนกว่าเมกจะมารับกลับ เราทั้งคู่เดินกันไปอย่างเรื่อยเปื่อย เขาเงียบมากพอๆ กับฉัน ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าเขาทำยังไงถึงรอดอยู่ในป่านี้ได้ตั้งหลายวัน ฉันเดินไปจนเห็นหลุมเบ้อเร้ออยู่ข้างหน้า ฉันกำลังจะเตือนผู้ชายคนนั้น แต่เขาเอาแต่ก้มหน้าไม่ทันมองทาง...เขาตกลงไป!
โอ๊ยยยยยยยยย ในหลุมนั้นมีเศษแก้วเต็มไปหมด ฉันพยายามจะฉุดเขาขึ้นมา แต่หลุมมันลึกเกินไป ฉันหันไปมองหาสิ่งที่น่าจะใช้หย่อนลงไปดึงเขาขึ้นมา แต่รอบตัวมีแค่เถาวัลย์ที่ขาดตกลงมาบนพื้นกับท่อนไม้ยาวๆ ที่น่าจะแข็งแรงอยู่หลายท่อน ช่วยผมด้วย ผู้ชายคนนั้นน้ำตาไหลพรากไปด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เลือดเปรอะเต็มร่างกายส่วนที่โผล่พ้นเสื้อ อยู่ดีๆ น้ำตาฉันก็ไหล ไม่รู้ทำไมทั้งที่เราพึ่งรู้จักกันและฉันก็เห็นคนตายต่อหน้าต่อตามาตั้งเยอะ รอก่อน ฉันกำลังช่วย!
เลือกใช้ เถาวัลย์ หรือ กิ่งไม้
KATY PART
สวัสดี ฉันชื่อเคธี่...เคธี่ เพอรี่ ความสามารถฉันน่ะเหรอ ?... มองเห็นความตายของคนอื่นได้ อืม...อันที่จริง ฉันก็ไม่ชอบสักเท่าไหร่หรอกนะ ไ.อ้การที่ต้องมาเห็นความตาย หรือวิญญาณต่างๆเนี่ย มันน่ารำคาญสิ้นดี อยู่ดีๆวันนี้เมกเกิดบ้าอะไรไม่รู้ บอกจะพาไปทัศนศึกษา นี่เห็นฉันเป็นเด็กประถมเหรอ ? แล้วจะพาฉันไปที่ไหนล่ะเนี่ย
นี่มันบ้าอะไรกัน ป่างั้นเหรอ...ทำไมเมกต้องพาฉันมาที่แบบนี้ด้วย ให้ตายสิ!! วิญญาณบ้าพวกนี้ก็โผล่ออกมาทักทายอยู่นั่นแหละ ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวหรอกนะ แค่ไม่ชอบซักเท่าไหร่...น่าเบื่อ!! น่าเบื่อ!! ฉันไม่ชอบที่แบบนี้เลยสิ ต้องขอโทษด้วยนะ บางทีฉันก็อารมณ์ร้ายไปหน่อย เป็นปกติของฉันแหละ
ฉันตัดสินใจวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และชนเข้ากับอะไรบางอย่าง แรงปะทะทำให้ฉันกระเด็นไปอยู่กับพื้น
"โอ้ย ให้ตายเถอะ!!! บ้าชิ.บ!! นี่มันอะไรกัน ?" ฉันตวัดสายตามองหาตัวเหตุ ก็พบเข้ากับชายผู้มีนัยต์ตาสีดำ ผมดำ และไฮไลท์ด้วยสีน้ำเงิน
นี่...มันความตายนี่ ชายคนตรงหน้านี้กำลังจะตาย
"เธอ...เป็นอะไรไหม?" คนตรงหน้าถามด้วยแววตาชวนเคลิ้ม
"นี่นายกำลังจะตายรู้ตัวไหม ฉันถามเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
รู้ คนตรงหน้าตอบ พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย "ผมเห็นตัวเองตายในความฝัน
"นาย...นายเป็นใคร ?"
ผมเป็นมนุษย์กึ่งเทพ แต่ผมไม่รู้ว่าผมเป็นลูกของเทพองค์ใด ผมพยายามเดินทางมาค่ายฮาฟบลัด แต่ผมหลงเข้ามาในป่านี้
ให้ตายสิ! มนุษย์กึ่งเทพงั้นหรอ แถมยังหลงเข้ามาในป่านี้อีก ฉันไม่ชอบนายคนนี้สักเท่าไหร่เลย
ฉันออกเดินต่อ โดยบอกให้เค้าเดินตามมา ระหว่างทางก็ครุ่นคิด...ทำไมนายนี่ถึงรู้ความตายของตัวเองได้นะ ? คนที่รู้ความตายได้มันควรจะเป็นฉันนิ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน แล้วเค้าจะไปที่ไหนล่ะ หรือฉันต้องอยู่กับเค้าไปตลอดอย่างนี้ ทำไงดี...
"โอ้ยยยยยยยยย" เสียงร้องดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งออกจากภวังค์ ให้ตายเถอะ!!! นายคนนั้นตกลงไปในหลุม ในหลุมนั้นมีเศษแก้วเต็มไปหมด โอ้ย ทำไมถึงงี่เ.ง่าอย่างนี้นะ ฉันพยายามจะเอื้อมมือลงไปฉุดเค้าขึ้นมา แต่ทว่า หลุมนี้มันลึกเกินไป ทำยังไงดีๆๆๆๆใช่สิ!เถาวัลย์ กิ่งไม้อะไรก็ได้ ฉันต้องหาของที่สามารถพาเค้าขึ้นมาจากในนั้นให้ได้
"ช่วยด้วยยย" โอ้ย ตาบ้าเอ๊ย หยุดร้องโวยวายได้มั้ยห๊ะ ? รู้มั้ยว่านายกำลังทำฉันประสาทแตก ฉันเดินหาสิ่งของบริเวณรอบๆ แล้วฉันก็เจอ
ก่อนจะโยนเถาวัลย์ลงไป....
Bai Xian Part
2 weeks ago
ร้อนเป็นบ้าเลยแหะ นิวยอร์คเนี่ย ผมบ่นระหว่างก่อนซ้อมคอนเสิร์ตที่นี่ได้ มาเมกาที่ไหร่ให้ตายเถอะ ผมไม่ค่อยถูกชะตากับพวกฝรั่งด้วยไม่รู้เป็นไร อ๋อ ผมทำงานเป็นนักร้องครับ ตอนนี้มาทัวร์คอนเสิรต์อยู่แต่ว่าได้มาเมกาบ่อยๆ ก็ชินกับสภาพอากาศไม่เหมือนที่โซลกับจีนอากาศจะดีมากกว่า เอาละผมต้องไปเตรียมตัวก่อน เพราะประธานสั่งงานนี้มาเลย 555
'ป๋ายแสตนบายได้เลยครับ' เมเนเจอร์ขี้บ่นพูดกับผมได้ 10 รอบ
โอเค ยังไงก็เถอะช่วงนี้ผมรู้สึกแปลกๆได้ยินเสียงแปลกๆบ่อยๆกับรู้สึกเหมือนเวียนหัวตลอด ทันทีที่เพลงขึ้นผมค่อยๆคลอเพลงขึ้ัน เพราะเป็นท่อนแรกของผม เพลงแรกจะเป็นเพลงโปรโมตแล้วก็เพลงในอัลบั้มไปเรื่อยๆครับ จนจบเพลงสุดท้ายจะเป็นเพลงช้ามากกว่า
'ป๋ายเต็มที่กว่านี้อีก'
'โอเคครับ' ผมตอบแบบเหนื่อยใจ
'ป๋ายเช็คไม..' พีเมเนยังคงติผมต่อ
'ได้ครับ'
'ป๋ายมองหน้ากล้องด้วย'
'ครับ...' ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว คนก็เต็มที่แล้ว ซ้อมหนักมาไม่หลับนอน อะไรหนักหนาอีกว่.ะ
'ป๋าย!@#@$%&^7$#%$ '
'อะไรว่.ะ!!!'
โคร่มมมมมมมมม! เสียงอะไร
'.....'
ภาพที่เห็นท้องฟ้าค่อยเปลี่ยนเป็นสีครามน่ากลัว ทั้งๆที่หลางวันแสกๆ ตรงหน้าผมมีน้ำจากไหนก็ไม่รู้ค่อยๆทลักเข้ามาในโดม หูของผมไม่มีเสียงอะไรเลย ผมช็อค ได้แต่เห็นสตาฟวิ่งหนีกัน สึนามิหรอ? ร่างของพี่เมเนเจอร์ตอนนี้กระเด็นไปกระแทกกับเสาสปอต์ไลท์.. ทุุกคนกรื๊ด ผมยืนนิ่ง เมมเบอร์ทุกคนวิ่งลงจากเวทีไปแล้ว สตาฟคนอื่นๆก็วิ่งหนีท่ามกลางน้ำที่กำลังซัดเข้ามาในโดม ตอนนี้ผมได้แต่ช็อคคำเดียว นี่มันเกิดอะไรขึ้น...
'วิ่งไปป๋าย ทางออกอยู่ทางขวา' เสียงนี่อีกแล้ว...? 'ไป!! ข้าบอกให้เจ้าไป!! เสียงใคร ผมรู้สึกคุ้นมาก ภาพที่เห็นด้านหลังคือตอนนี้น้ำไหลเข้ามามากเกินไป สตาฟกับศิลปินคนอื่นตอนนี้คงติดอยู่ในห้อง ผมจะทำไง ผมกำลังจะตายหรอ โลกกำลังจะจมวันโลกาวินาศหรอ..
'เจ้าจงวิ่งไปหลบก่อนป๋าย อย่ากลับไปมอง จากนั้นไปที่ Half-Blood Hill , Farm Road 3.141 , Long Island , New York 11954 และไปอย่าได้กลับมา ที่นั่นจะมีที่ที่เจ้าสมควรอยู่!!'
ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว นอกจากช็อค เสียงนั่นยังคงรีเพลย์ในหูของผมไม่หยุด คนอื่นจะเป็นไง พ่อแม่ผมล่ะ ที่จีนตอนนี้เป็นไง นี่ผมกำลังร้องไห้อยู่หรอ... ที่นั่นคือที่ไหน ผมจะไปได้ยังไง ตอนนี้ผมเป็นอะไร เสียงนั่นเสียงใคร โอ้ย!.........
NOW
สายลมตัวปลอมยังคงจับตัวผมไว้ ใครคือแม่มดสองคนนั้น ผมไม่รู้จัก นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นอีกแล้ว ผมไม่ตลก
"ปล่อยชั้นไป นายเป็นใครเนี่ย what the fu*k that?" ผมสบถคำใส่ไ.อ้สายลมตัวปลอม คนที่พูดมากที่สุดในค่ายและโคร.ตน่าเบื่อที่สุดเลย
"เจ้าบอกมา เจ้าต้องการไปกับแม่มดตนไหน ฮ่าฮ่า" มันพูดด้วยน้ำเสียสะใจ จนเผลอลืมจับตัวผม
ผมใช้โอกาสนี่รีบใช้พลังจาก'พ่อ' ไม่สิพลังของผมคือวิ่งเท่าที่เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ ให้ตายเถอะ เมกพาผมมาเล่นเกมนี่อะไรนี่ ไม่ตลก รีรีข้าวสารรึวิ่งไล่จับ ตลกจัง แอร๊สนุกจังเลย เอ่อ..สนุกมาก
"หยุดป๋าย! ข้าบอกให้เจ้าหยุด!" สายลมตัวปลอมยังวิ่งตามผมมาติดๆ แสดงว่ามันไม่ใช่คนแล้วสิ ไม่สนใจผมก็ไปสะดุดรากไม้ใหญ่จากไหนก็ไม่รู้
"โอ้ย...." ตาผมค่อยๆเห็นภาพมัวๆ เสร็จมันสิ fu*k!
"หลับไปซะ ป๋าย ข้าจะพาเจ้าไปที่ที่เจ้าสมควรไปเอง..."
ผมรู้สึกเพลียเกินไป ร่างกายค่อยๆหมดเรี่ยวแรง เปลือกตาค่อยๆปิดลงทั้งสองข้างหลังจากนั้นผมก็.....
โดนพาไปหาแม่มดมีเดียครัช
Get Ready for Bai part coming soon.
XOXO,BAIXX
Nicholass part
บุตรแห่งฮาเดส...อดีตเป็นยังไงก็ยังไง อนาคตก็ยังเหมือนเดิม....ไม่ค่อยมีใครอยากสุงสิงด้วยเท่าไรหรอกครับ เพราะว่าอะไรน่ะหรอครับ เพราะกึ่งเทพที่มีกลิ่นของความตายมันไม่น่าพิศมัยในสายตาพวกเค้าไง ถึงแม้หลายคนบอกว่าปัจจุบันมันเปลี่ยนไปแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีที่ยืน มีแค่บางคนเท่านั้นที่จะเปิดใจคุยด้วย ขนาดนรกดินแดนของพ่อเองยังแทบอยู่ไม่ไ้ด้ ทำไมน่ะหรอครับ ? เพอซีโฟเน่อยู่ที่นั้นไงครับ ความสัมพันธ์ของลูกเลี้ยงกับแม่เลี้ยงก็น่าจะรู้นะว่าเป็นยังไง มันน่าเศร้ายิ่งนักใช่ไหมละ
ที่ๆพอจะอยู่ได้หน่อยก็คือที่ค่ายฮาฟบลัดใช้ชีวิตกับเพื่อนที่มีอยู่เพียงน้อยนิดและก็คนรักที่สำคัญที่สุดของผมเท่านั้น เพราะยังงั้นไง ผมถึงวิ่งอยู่......ใช่แล้วผมกำลังวิ่งอยู่ในป่าที่แสนน่ากลัวในสายตาคนอื่น ซึ่งมันก็รวมถึงโจชัวร์คนรักของผมด้วย และแน่นอนมันธรรมดามากสำหรับบุตรของเจ้าแห่งนรก ป่าแค่นี้เทียบไม่ติดเลยสำหรับสายตาที่แสนเย็นชาของพ่อ และการกระทำที่แสนเย็นชาของเพอซีโฟเน่ ป่านี้น่ะเทียบนรกไม่ติดหรอก ว่าแต่ผมเมื่อแต่คิดอะไรอยู่เนี่ย...ตอนนี้โจชัวร์สำคัญมาเป็นอันดับแรกสิ มัวแต่ฟุ้งซ่านอยู่ได้
สุดท้ายผมก็เลยเดินเข้าป่าไปตรงๆ เลย สิ่งนึงที่ผมสัมผัสได้ทันทีหลังจากเข้ามาอยู่ในป่าคือวิญญาณ ใจผมเสียทันที กลัวว่าโจชัวร์จะถูกพวกผีในป่าทำร้าย ผมเริ่มวิ่งอย่างไร้จุดหมาย แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างผมหลังจากถูกไฟฉายของคนคนนึงส่องหน้า โจชัวร์นั่นเอง
โจชัวร์ครับ... นิคตามหาแทบแย่แหนะ ผมปาดเหงื่อตัวเองหลังจากที่วิ่งมาหลายนาที
ใครขอให้ตามหาละครับ เมกก็บอกอยู่ให้แยกกันเดิน โจเบะปากใส่ผม เค้าคงจะโกรธผมมากแน่ๆ
นิคขอโทษนะโจ มันเป็นเกมส์น่ะ เข้าใจหน่อยสิ...และนี่...
ผมหยุดพูดไป เมื่อเห็นว่ามีทางแยกรออยู่ข้างหน้า ผมว่าละมันต้องมีไรซักอย่างแฝงอยู่ในป่านี้ ไม่ใช่แค่พวกวิญญาณ ผมเลยหยุดคุยเรื่องนี้ไปก่อน ผมเอื้อมมือไปจังหลังโจ เพื่อจะบอกว่าตัดสินใจให้ดีดีตอนเลือกทาง มันอาจมีอะไรซ่อนอยู่ เค้าจับมือผมออกจากไหล่
ดีฮะที่หยุดพูดเรื่องนั้นซักที แล้วนี่สรุปจะตามโจไปให้ได้เลยใช่มั้ยฮะ ผมยิ้ม นิคต้องไปด้วยสิ...ก็เราเป็นคนรักกันนิครับ
ระหว่างที่โจชัวร์ตัดสินใจเลือกทาง ผมเห็นบางอย่างตกอยู่ที่พื้น มันคือ กุญแจเก่าๆ อันนึงกับหนังสือเล่มนึงที่มีชื่อว่า เส้นทางสู่ความตาย ที่พื้นมีรอยเขียนอยู่ว่าจงเลือกไปหนึ่งอย่าง ผมหันไปมองโจชัวร์ แต่เหมือนเค้าจะไม่เห็นสิ่งของพวกนี้แฮะ แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะบอกเค้าอยู่แล้ว เพราะเค้าคงกำลังคิดมากกับการเรียกเส้นทาง ผมจึงก้มลงไปหยิบหนังสือประหลาดๆที่มีชื่อว่าหนทางสู่ความตาย เชื่อไหมละครับว่าถ้าเป็นคนอื่นคงจะหยิบกุญแจที่ดูไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไรดอกนั้นมา แต่ทำไงได้ละบุตรแห่งฮาเดสเหมาะกับเรื่องความตายอยู่แล้ว ผมจึงไม่ลังเลที่จะหยิบมันขึ้นมาแล้วเหน็บไว้หลังกางเกงแล้วเดินตามโจชัวร์ไป
ทำไมผมที่คิดว่าผมจะปกป้องเค้าได้น่ะหรอก็เพราะผมคิดว่าในสถานที่แบบนี้คนทั่วไปหรือมนุษย์กึ่งเทพคนอื่นต้องหวาดผวาแน่ๆ แต่ความน่ากลัวแบบนี้มันทำอะไรไม่ได้กับพวกเราบุตรแห่งฮาเดส ที่แบบนี้น่ะดูน่ากลัวน้อยกว่านรกบ้านของผมอีก และที่นี่ก็ไม่ใช่หนองน้ำหรือทะเลที่จะทำให้เค้าแข็งแกร่งได้ แน่นอนผมมั่นใจว่าเค้าต้องการผม พวกเราสองคนเดินอย่างไร้จุดหมายสักพัก และโจชัวร์ก็ไม่ได้สนใจผมแม้แต่นิดเดียวซะด้วยสิ ผมจึงต้องคิดทำอะไรสัหน่อย เพื่อให้เค้ามาสนใจผมบ้างและในที่สุดผมก็ปิ๊งไอเดียนึงมาได้...
และในที่สุดผมก็เดินเดินไปดักหน้าโจชัวร์และจูบที่ปากเค้าทันที โจชัวร์ได้แต่อึ้งเหมือนวิญญาณหลุดจากร่างไปทันที กว่าเค้าจะเรียกสติตัวเองให้ผละออกจากผมได้ มันก็นานพอที่ทำให้ผมได้เอาลิ้นสำรวจในช่องปากของเค้าเพื่อกักเก็บความหอมหวาน
"ถือว่าเป็นการจ่ายค่าคุ้มครองแล้วกันนะครับ" โจชัวร์ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยืนตัวแข็งท่อเหมือนเพิ่งโดนเมดูซ่าสาปมา และหน้าที่แดงเหมือนลูกมะเขือเทศ
"แต่ว่าโจเมื่อกี้ถือว่าเป็นการจ่ายแค่ครึ่งหนึ่งนะครับ อึกครึ่งโจต้องเลือกเอานะครับว่าจะจ่ายตอนนี้ หรือจะจ่ายตอนกับค่าย ฮ่าๆๆๆ" จากนั้นผมก็เดินไปพิงต้นไม้ ต้นหนึ่งแล้วยืนมองโจชัวร์ พร้อมอมยิ้มไปด้วย เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะว่าตอนนี้ เค้ายังยืนนิ่งอยู่กับที่ พร้อมหน้าที่แดงก่ำอยู่เลย
ศ๊วัน์ท์ษฎรี๊ย์ขรั่บ
วันนี้สายลมรู้สึกเหมือนเรามาทัศนศึกษาที่ดรีมเวิลด์เลย หลังจากที่ (เบ้ปาก) เมการ่า ผีสาวที่รักกันมโนที่สุดและเป็นกะเทยแปลงเพศขึ้นรถตู้สีขาวที่ภายในมีคาราโอเกะกับไฟดิสโก้ครบครัน เชื่อไหมฮะผมเต้นเพลงแน่นอกด้วยแหละ ฮิๆเขินจัง แต่พอผมเต้นเสร็จผมก็ร้องเพลงอีกเพลงนึงก็คือเพลงมะลึกกึ๊กกึ๋ยของนาตาลี ซึ่งทุกคนชมว่าผมเสียงดีมาก จากนั้นผมก็นั่งข้างๆนิโคลัสก่อนที่จะหลับไปโดยซบลงที่ต้นขาแน่นๆของนิโคลัส อาห์ ผมว่าผมได้กลิ่นบรุษอันหอมหวนด้วยแหละ -//- แต่นิโคลัสก็ทำเหมือนผมไม่ได้ตั้งใจหลับ เขาก็เลยลูบเรือนผมนุ่มของผมเบาๆ อร้าย ฟินฮะ >_<
ถึงป่าแล้ว ว้ายยยยยย
วิญญาณสาวร่อนลงมาจากรถพร้อมกับทำหน้าเหมือนมาดูสวนดอกไม้ โธ่ เมกฮะ เหมือนเมกจะลืมนะว่านี่มันฤดูใบไม้ร่วง มองไปทางไหนก็มีแต่ใบไม้สีน้ำตาล ทุกคนกำลังเซ็งโลกมากเมื่อเห็นเมก ยิ่งผมมองสายตาของซูซานแล้วนี่แทบจะวิ่งไปตบเมกได้สองร้อยทีแล้วแหละ ฮิๆ
เมกพาพวกเรามาทำอะไรฮะ พาเรามาข่มขืนเหรอ เฮ้ย ไม่เอานะ เมกรู้ไหมผมยังซิงอยู่เลย ผมเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ผมเสียหายนะรู้ไหม ฮืออออ ขอโทษนะฮะเนื้อคู่ที่ผมรักษาซิงไว้ให้คุณไม่ได้ ขอโทษพ่อแม่ที่ผมทำตั...
ว้ายยยยย พอค่ะพอ สายลมขี้มโนมากเลยนะคะ เมกว่าแล้วก้เปลี่ยนสีหน้าเป็นใบหน้าน้องฝ้ายมิสไทยแลนด์ปีนี้กำลังร้องไห้แล้วกลับมาทำหน้าเดิม
เราพาเพื่อนๆมารักษาสมานฉันท์กันต่างหาก เมกพูดเสร็จก็เบ้ปากแล้วโยนดอกไม้ทิ้งแล้วพูดต่อ มิชชั่นที่แล้วทำให้ทุกคนต้องแตกหัก เมกเลยพาทุกคนมาที่นี่เพื่อทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมต่างหากย่ะ พวกเธอตื่นเต้นกันไหมม
เงียบจนได้ยินเสียงใบไม้หล่นลงพื้น...
เฟคจนเกินงามไปนะคะเมก ออโรร่าเบ้หน้าแล้วปล่อยกระเป๋าลงพื้น
ว้าย เลิกพูดกันได้แล้วค่ะพอๆ เมกว่าแล้วก็เท้าสะเอวก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นออโรร่าตอนโดนเข็มตำนิ้วแล้วเดินเข้ารถไปก่อนจะหันมาเท้าสะเอวแล้วจิกตาใส่ออโรร่าแล้วว่าต่อ ไร้สาระกันมามากพอแล้วน้า
หล่อนนั่นแหละตัวเริ่ม -3-
เดี๋ยวเมกจะจับทุกคนเข้าไม้ป่าเดียวกัน
เสียวสันหลังวาบเลยฮอะ ผมมองนิโคลัสแล้วกัดปากเบาๆ ส่วนนิโคลัสก็ส่งสายตาประมาณว่าคืนนี้ที่เดิม ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ป๋าย เกล แล้วก็คริสมองผมด้วยสายตาหึงแค่ไหน
ถ้าไม่มีอะไรแล้วเมกกลับค่ายก่อนนะคะ บรัยส์
รถตู้คันงามแล่นออกไปบนถนนกว้าง...
เลิกอ่อยนิโคลัสเถอะ...สายลม จู่ๆโจชัวร์ก็มากระซิบข้างหูผม
ผมยิ้มเยาะ
เหมือนมาขอให้ฝนเลิกตก!
เรามีอะไรกันหลายครั้งแล้ว
ถือว่าเพื่อนคนนึงขอ...นะสายลม
แต่ถ้านายไม่เลิกยุ่ง
ฉันจะถือว่านายอยากตาย...
อ้าวซูซาน ซูซานวิ่งไปไหนแล้ว
ผมไปทางที่มีดงเบอร์รี่ฮะ
Chriss part
สวัสดีครับ... ผมรู้สึกประหลาดใจกับตัวเองมากที่สามารถอยู่รอดจากพวกอสุรกายมาได้ตั้งหลายวัน หลังจากที่ผมทำแผนที่ไปค่ายฮาฟบลัดหาย ผมหลงทาง แต่สุดท้ายผมก็มาถึงค่ายจนได้ ผมมาเข้าพบเมกหลังจากเมกพึ่งกลับมาจากที่ไหนซักแห่ง เอ่อ สวัสดีครับ ผมคริส ผมหลงทางครับเลยมาถึงค่ายช้า ผมยิ้มเล็กๆ เป็นเชิงขอโทษให้เมก
กรี๊ด เมกพึ่งไปส่งชาวค่ายทำมิชชั่น มานี่เลยค่ะ จับมือเมกแน่นๆ นะคะ... ผมเอื้อมมือไปจับมือเมก รู้สึกว่าโลกหมุนอย่างเร็วไปชั่วขณะหนึ่ง
เดินเข้าป่าไปเลยค่ะ ทุกคนเริ่มทำมิชชั่นกันแล้ว ปรากฏว่าพอผมลืมตา ผมก็มาโผล่อยู่หน้าป่าแห่งหนึ่ง เมกวาร์ปได้ด้วย... ขอให้โชคดีค่ะ เมกวาร์ปไปบอกชาวค่ายทุกคนที่อยู่ในป่าแล้วว่า คริส เป็นสมาชิกใหม่ เมกขยิบตาให้ผมแล้วก็หายไป ทั้งๆ ที่ผมยังรู้สึกมึนอยู่
ผมเดินเข้าไปในป่าอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะเมกไม่ได้ชี้แจงโดยละเอียดว่าต้องทำอะไรบ้าง ขณะที่เดินอยู่ จิตใต้สำนึกของผมก็ตื่นขึ้นมา มาค่ายนี้เพื่ออะไร เธอไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบแน่ และเสียงต่างๆ อีกมากมายที่ผุดขึ้นมาเต็มหัว ผมจะมาเล่าภูมิหลังของผมให้ฟังนะครับ... ผมน่ะเป็นบุตรของฮาเดส ผมรู้ตัวก่อนจะมาค่ายนี้อีก ชีวิตของผมก็ไม่ได้ข่มขื่นอะไรมากมาย แต่ล่าสุดนี้ก็เจ็บอยู่ไม่น้อย ผมคบกับบุตรของโพไซดอนครับ แต่เธอก็ทิ้งผมไปเมื่อไม่กี่วัน
เราคบกันไปไม่รอดหรอกคริส หญิงสาวหลุบตาลงขณะพูดประโยคนี้
ทำไมละ คริสไม่ดีเหรอ คริสดูแลเราได้นะ จะไม่ให้ความตายมาพรากเลย ผมจับใบหน้าของเธอไว้ แต่เธอก็สะบัดหน้าให้มือผมหลุดออก
คริสก็ดี แต่เรารักคนอื่นไปแล้ว... นั่นละครับ อยากหลบหนีความเจ็บปวด เลยมาที่ค่ายนี้ ไม่ใช่เพราะกลัวอสุรกายอะไรพวกนั้นเลย
ผมหลุดจากภวังค์และเห็นข้อความไอริสเล็กๆ ลอยอยู่ตรงหน้าเฉียงไปทางด้านขวา เหมือนจะเป็นที่ไว้ให้ชาวค่ายคุยกัน เพราะเมกบอกว่า มนุษย์กึ่งเทพใช้มือถือหรืออุปกรณ์เทคโลยีอะไรพวกนี้ไม่ได้ ผมเห็นสมาชิกค่ายคุยกันเต็มไปหมด บางคนก็ทักทายผม ผมเห็นเพื่อนร่วมบ้านคนนึง นิค ทะเลาะกับแฟนของเขาที่มาจากบ้านโพไซดอน บุตรบ้านฮาเดสต้องคบกับบุตรบ้านโพไซดอนทุกคนเลยหรือไง ผมรู้สึกหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมก็เห็นสมาชิกค่ายคนหนึ่ง... อยู่ดีๆ ก็รู้สึกถูกชะตากับเขาอย่างบอกไม่ถูก และบอกอะไรให้นะครับผมน่ะ ไม่ใช่ผู้ชายอินโนเซ้นต์ที่จะอ่อนโยนกับทุกคนในค่ายนะครับ คอยดู
ผมเดินมาหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งซึ่งมีขนาดลำต้นใหญ่มาก แต่ต้นไม้ต้นนี้กลับมีกิ่งแค่สองกิ่ง ทั้งสองกิ่งนั้น มีป้ายแขวนอยู่ มันทำให้ผมนึกถึงฉากฉากนึงในการ์ตูนเรื่องอลิซอินวันเดอร์แลนด์... ป้ายที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้ด้านซ้ายเขียนไว้ว่าไปทะเลสาบ ส่วนป้ายที่ห้อยอยู่บนกิ่งไม้ด้านขวาเขียนไว้ว่าทางไปสวนดอกไม้ อืมมม ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าในทางข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่ แต่ก็คงต้องไปซักทางเพราะข้างทางมีแต่ต้นไม้ที่ขึ้นติดกันไปหมดจนเดินแทรกไปไม่ได้
เลือกไป ทะเลสาบ หรือ สวนดอกไม้
LADYS PART ตอนจบ
หลังจากเมื่อคืน ฉันรับรู้ได้ถึงอันตรายของป่าต้องมนต์แห่งนี้ มันเกือบจะพรากเอาชีวิตของฉันไป เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องระวังตัวให้มากขึ้นกว่าเก่าเสียแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเช้าของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆลงปะทะยอดไม้ใบหญ้าเผยให้เห็นความงดงามที่แท้จริงของอาณาจักรแห่งนี้ ฉันเดินพ้นทุ่งโล่งกว้างมาตั้งแต่เมื่อคืน และเข้ามาในเขตป่าดิบที่ดูเหมือนจะไม่มีพิษสงอะไร มันเลาะลงไปในหุบเขาและพืชพันธ์ที่นี้ต่างดูแปลกตาไปจากที่อื่นๆ
เมื่อเวลาเริ่มสายความเย็นของกลางคืนถูกแทนที่ด้วยไออุ่นจากแสงแดดไปเสียหมดแล้ว ฉันยังคงเดินตามหาลิลลี่อย่างไรจุดหมาย หรือลิลลี่อาจจะกลับไปที่ค่ายแล้วก็ได้ฉันไม่มีทางรู้ นอกจาก... ใช่ โทรจิตไงล่ะ เพราะเมื่อคืนฉันมัวแต่ตกใจเรื่องที่ลิลลี่หายตัว แล้วยังเจอกับเรื่องต่างๆมากมายทำให้ฉันลืมเรื่องการโทรจิตไปเสียสนิท แต่ความสามารถการโทรจิตทางไกลของฉันยังไม่แข็งแรงนัก หากไม่เห็นหน้า แต่คราวนี้ฉันจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้ ฉันยืนตัวตรง นำมือมาประสานกันไว้ แล้วหลับตา เพิ่งหาจิตของลิลลี่ ถึงในป่าแห่งนี้จะมีเสียงแมลงบางชนิดที่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรดังเรไรอยู่รอบตัว แต่สมาธิของฉันกลับนิ่งมาก ด้วยความตั้งใจแน่วแน่ ฉันเพ่งจิตไปเรื่อยๆ ไม่อาจบอกได้ว่านานเท่าไหร่ มีสัตว์ตัวหนึ่งเดินผ่านมาแล้วสำรวจตัวฉัน นั่นทำให้ฉันเกือบจะหลุดจากสมาธิ แต่แล้วมันก็ผ่านไป
และแล้วฉันก็จับจิตได้ดวงหนึ่งแต่ไม่ใช่ของลิลลี่ ฉันก็ไม่รู้ว่าของใคร มาหาเราเถิด กาลาเดรียล อีกฝ่ายเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน เสียงผู้หญิงฟังดูคุ้นหู มันนิ่ง สงบ และแฝงความชราไว้เล็กน้อย คุณคือใคร ฉันตอบกลับ ไม่ช้าอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา ตามหาเรา เธอใกล้มากแล้ว จงดู คุณอยู่ที่ไหนหรือ คำถามของฉันดูเหมือนจะไร้ซึ่งคำตอบ จงดู จงดู สิ้นคำสุดท้ายการโทรจิตครั้งนี้ก็ขาดลง จิตฉันกลับมาที่ป่าแห่งเดิม ฉันมองไปรอบๆเหมือนกับจะหาเจ้าของเสียงที่เพิ่งสนทนาไป ในเกือบจะทันทีฉันก็เห็นสิ่งก่อสร้างแห่งหนึ่งอยู่ไกลๆ อาจจะเป็นที่นั่น ฉันคิดแล้วลงมือเดินด้วยเท้าเปล่าไปยังจุดหมาย
ฉันเดินเข้ามายังปราสาทแห่งหนึ่ง ทีนี่เงียบสงบ ดูเหมือนจะไม่มีใครอาศัยอยู่เลย สังเกตได้จากสัตว์น้อยใหญ่ที่เข้ามาเดินป่วนเปี่ยนอยู่ภายใน ฉันเดินสำรวจไปรอบๆอย่างใจจดใจจ่อ มองหาร่องรอยบางอย่าง เมื่อหางตาของฉันเหลือบไปเห็นวิหารทางด้านหนึ่งของตัวปราสาท เหมือนมีมนต์สะกดดึงดูดฉันให้เข้าไปยังที่แห่งนั้น ฉันค่อยๆเดินเท้าตามถนนอิฐไปยังวิหาร มีบันไดหินอ่อนทอดยาวขึ้นไปสู่ตัววิหารที่อยู่สูงเหนือองค์ปราสาท ในทุกย่างก้าวที่เหยียบขั้นบันได หัวใจของฉันก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นตามแต่ละขั้นที่สูงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสายตาของฉันโผล่พ้นลานพื้นของวิหาร ฉันก็พบกับแสงสว่างเปล่งออกมาจากทางด้านตรงข้าม เมื่อมองดีๆแล้วนั่นคือร่างของมนุษย์ยืนหันหลังอยู่ แต่หากใครผู้นั้นไม่ใช่มนุษย์ ผิวหนังที่ส่องประกายเรืองรอง มันเปล่งแสงแรงกล้ายิ่งกว่าตัวของฉันยามใช้พลังของเทพเสียอีก ไม่ผิดว่าท่านผู้นี้จะต้องเป็นองค์เทพอย่างแน่นอน
มาเถิดกาลาเดรียล ท่านผู้นั่นเอ่ยขึ้นก่อน และค่อยๆหันตัวกลับมาทางนี้ ฉันค่อยๆก้าวเท้าขึ้นบันไดต่อมาจนมาหยุดยืนอยู่กลางลานบนวิหารแห่งนี้ ท่านคือใคร ทำไมจึงเรียกให้ดิฉันมาที่นี่ ฉันถามขึ้นด้วยความสงสัย เราคือเทพองค์สุดท้ายที่ยังคงอยู่บนโลกแห่งนี้ ฉันพยายามเพ่งสายตาไปที่ใบหน้าของท่าน แต่ก็ไม่อาจเห็นใบหน้าของท่านใต้รัศมีที่เปล่งออกมาขนาดนั้นได้ รู้เพียงแต่ว่าท่านไม่ได้ขยับริมฝีปากแม้แต่น้อย เป็นไปได้อย่างไร ก็ในเมื่อดิฉันเพิ่งแยกจากกลุ่มลูกหลานเทพทั้งหลายมาเมื่อวานนี้เอง ในตอนนี้ฉันใช้จิตในการสื่อสารบ้าง มันสะดวกกว่าเมื่อไม่ต้องเปล่งเสียงออกมา เราแน่ใจว่าสิ่งใดที่เธอคิดว่าเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ มันผ่านมาแล้วสองพันปี
ฉันเงียบไปครู่ใหญ่เพื่อฉุกคิดหาเหตุผลมาอธิบายสิ่งที่เทพองค์นี้ได้บอกมา แต่ดูเหมือนท่านจะรู้ถึงความคิดของฉันด้วยจึงให้คำอธิบายเพิ่มเติม ในวันที่เธอก้าวเข้าสู่ผืนป่าแห่งเพียเรียด เธอได้เหยียบย่างเข้าสู่อนาคตกาล เหตุนี้เองที่เธอไม่สามารถหาดวงจิตของลิลลี่หรือคนอื่นๆเจอ เพราะบนจักรวาลนี้ไม่มีใครอีกแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ฉันเดินทางผ่านเวลามาสองพันปีน่ะสิ ฉันครุ่นคิดกับตัว และความคิดของฉันก็เข้าถึงหูของเทพผู้เปล่งแสงอยู่เบื้องหน้าด้วย เรารอคอยเธอมานาน ตั้งแต่เทพทั้งหลายละทิ้งโลกแห่งนี้ไปเมื่อกว่าพันปีที่แล้ว เมื่อการสนทนาของเราจบลงเราก็ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงอีก ฉันไม่ได้ตอบอะไรได้แต่เดินไปมาอย่างช้าๆเพื่อรอฟัง
เหตุที่ฉันยังรอคอยพบเธอหลังจากที่เหล่าเทพเดินทางข้ามจักรวาลไปแล้ว เพื่อจะบอกบางสิ่งแก่เธอ เช่นนั้นสิ่งที่เธอจะได้รู้จะเป็นประโยชน์อย่างมากในเวลาสองพันปีที่ผ่านมานี้ ใช้พลังที่ติดตัวมา รับรู้ถึงอนาคตของตนเองที่จะเกิดขึ้น ใช้มันอย่างรู้ค่า อย่าลังเลที่จะเดินออกนอกทางของอนาคตเดิม ฉันเริ่มสับสนกับสิ่งที่เทพผู้นี้กล่าวถึง จึงถามขึ้นว่า พลังของดิฉันเพียงแค่สามารถมองเห็นอดีตและปัจจุบันของผู้อื่น ไม่สามารถหยั่งรู้ถึงอนาคตของตนหรือของใครได้ ทำไมท่านจึงว่าอย่างนั่น แล้วดิฉันก็ไม่รู้วิธีที่จะกลับไปเมื่อสองพันปีที่แล้วด้วย องค์เทพหญิงก้าวเท้าเปลือยเปล่ามาทางฉันอย่างช้าๆระหว่างนั้นก็พูดออกมาเป็นคำอย่างแผ่วเบา จงอย่าปิดกั้นตนเองเพียงเพราะแค่ด้านที่เลวร้ายของคนอื่นปรากฏให้เธอเห็น หลังจากกลับสู่ภูมิเวลาที่ถูกต้องเธอจงเปิดรับไมตรีที่ถูกหยิบยื่นมา สิ้นเสียง ท่านก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉันห่างกันเพียงเอื้อมมือเดียว ร่างกายของท่านเริ่มหรี่เสียงลงเรื่อยๆ แล้วเธอจะรู้เอง เทพผู้ย่ำเวลา
ฉันต้องตกตะลึงกับใบหน้าที่เห็นอยู่เบื้องหน้า เพราะว่าใบหน้านั้นคือหน้าของฉันเอง ในขณะนี้ทุกอย่างพรั่งพรูเข้ามาในหัว เมื่อฉันได้เห็นดวงตาของตัวเองที่ยืนอยู่และแสงของร่างกายค่อยๆดับลง ร่างกายของฉันอยู่นิ่งกับที่ไม่สามารถทำอะไรได้เนื่องจากอดีตทั้งหมดของฉันในอีกสองพันปีข้างหน้าหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าอนาคตของฉันเองได้หลั่งไหลเข้ามาในหัวเหมือนสายน้ำตก ความทรงจำที่มีอยู่ล้นพ้น ไม่ใช่แค่อนาคตของฉันแต่รวมถึงอนาคตของผู้คนและเหล่าเทพที่ฉันเคยสบตา ทั้งสั้นๆและยาวนานอัดแน่นเข้ามาไม่รู้จักจบสิ้น ฉันได้แต่มองร่างกายในอีกสองพันปีข้างหน้าของฉันดับแสงลง จนในที่สุดร่างนั้นก็ดับหายไป ความเจ็บปวดดูเหมือนจะหยุดลงเท่านี้ และตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวฉันเองจะดับกายหยาบนี้ไปอีกสองพันปี รู้แล้วว่าหนทางที่จะกลับไปยังอดีตนั้นทำเช่นไร เหมือนฉันได้ผ่านมันมาหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ว่าต่อไป ฉันจะหยิบเอาความทรงจำไหนขึ้นมาใช้ในอีกสองพันปีต่อจากนี้...
Chriss part
แฮ่กๆๆ ในที่สุดเราก็มาถึงค่าย ผมพึมพำกับตัวเองในใจ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
ใครจะคิดล่ะว่าผมจะรอดมาจากพวกนั้นได้ หมือนได้ตายแล้วเกิดใหม่ โชคร้ายก็ซ้ำเติมแผนที่ค่ายตกลงระหว่างทาง ผมเลยต้องใช้ความสามารถที่คยรู้มาแกะทางมาจนถึงค่าย
ผมขอแนะนำตัวก่อนเลยนะครับเผื่อใครยังไม่ทราบ
ผมชื่อคริส ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผมบอนด์สาตีฟ้า ผมป็นคนค่อนข้างก้บตัว บางคนอาจจะบอกว่าผมมันตัวอันตราย ลึกลับชอบทำตัวมีพิรุจ แต่จริงๆแล้วผมก้แค่ชอบความมืดและความสงบแค่นั้นเอง
ผมมองไปรอบๆไม่เจอใคร เอ๊ะนี่เรามาผิดที่หรอ ทุกคนหายไปไหนกันหมดหรือผมจะมาสายไป และตอนนี้สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าอย่างเดียวคือผู้หยิงคนหนึ่ง
เมก!
ในที่สุด ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเมกพร้อมกับขอโทาและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
กรี๊ด เมกพึ่งไปส่งชาวค่ายทำมิชชั่น มานี่เลยค่ะ จับมือเมกแน่นๆ นะคะ...
ผมดีใจที่เมกยังให้โอกาสผมได้ไปต่อ ผมยื่นมือไปจับมือเมก เสี้ยววินาทีต่อจากนั้น
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยเหมือนพายุโหมกระหน่ำ พาร่างอันเบาหวิวล่องลอยไป ร่างกายผมเหมือนกลมกลืนกับอากาศ ในตามองเห้นแต่ความมืดเหมือนผมอยู่คนเดียวบนโลก
เดินเข้าป่าไปเลยค่ะ ทุกคนเริ่มทำมิชชั่นกันแล้ว ปรากฏว่าพอผมลืมตา ผมก็มาโผล่อยู่หน้าป่าแห่งหนึ่ง เมกวาร์ปได้ด้วย... ขอให้โชคดีค่ะ เมกวาร์ปไปบอกชาวค่ายทุกคนที่อยู่ในป่าแล้วว่า คริส เป็นสมาชิกใหม่ เมกขยิบตาให้ผมแล้วก็หายไป ทั้งๆ ที่ผมยังรู้สึกมึนอยู่
ผมมีอาการมึนเล็กน้อย และในที่สุดผมก็มาถึงป่าแห่งนี้ที่ดูเหมือนเป็นป่าดิบชื้น บรรยากาศวังเวง และหนาวมาก
ก่อนผมจะย่างก้าวเข้าไปในป่าความคิดทุกอย่างก็ผุดเข้ามาในหัวอย่างต่อเนื่องและรวดเร็วมากๆ ความทรงจำเก่าย้อนคืนมา ความทรงจำที่ผมอยากลืมมัน
แล้วผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาจากภวังค์แล้วก้าวเข้าสู่ป่า ผมเจอเพื่อนแล้ว ผู้ชายผิวขาวซีดคนนั้น
"นิค"ผมตะโกนด้วยความตื่นต้นว่าเขาจะหันมาไหม
"ว่าไง คริส"นิคหันมาและยิ้มให้ผมทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น เหมือนมีเพื่อนร่วมทาง
ผมเลยรีบเข้าไปคุยกับนิคทันที
"นึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว"นิคถามผมก่อน
"พอดีมีเรื่องให้ปวดหัวนิดหน่อยเลยมาช้า"
"ไม่เป็นไร งั้นไปด้วยกันเถอะ"นิคพูดพร้อมยื่นมือมาให้ผม ผมคิดในใจว่านิคน่าจะเป็นคนที่ผมไว้ใจและพร้อมจะคุยได้ทุกเรื่อง
ผมเดินมาได้สักพักก็ต้องมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า มันดูประหลาดและยิ่งใหญ่ๆมากๆว่าแต่ทำไมตรงนี้เป็นที่โล่งมีแค่ต้นนี้ต้นเดียวผมสงสัยในใจ
ยังมีป้ายบอกทางอีก นี่คงเป็นเกมส์ที่เมกวางไว้ให้ผมต้องเลือก
ผมต้องคิดหนักกับการเลือกครั้งนี้เพราะถ้าลือกผิดผมอาจต้องเสียใจไปตลอด
ผมหลับตาลงคิดกับตัวเอง แล้วลืมตาพร้อมเดินตรงไปตามกลิ่นน้ำทะเล
แน่นอนผมไป ทะเลสาบ
"นี่เธอเป็นใครกันน่ะ! เป็นคนยิงใช่ไหม!" ซูถาม
อะไรกันยิงเองก็ยิงเองทั้งสองตัว ยังจะให้ซูมาเลือกช่วยชีวิตตัวใดตัวนึงอีกหรอ น่าเกลียดชะมัด ชั่วจริงๆ ซูเกลียดค่ะ!!!!!!!!! ซูมองไปรอบตัวกลับไม่มีใครเล่นเสียงนั่นเงียบไปสักพักก่อนจะมีลมพัดเย็นเฉียบผ่านหน้าซู ขนลุกค่ะ กรี๊ดดดดดดดดด นี่ซูต้องเลือกใช่ไหมมมมมมม ซูลังเลเล็กน้อย ก่อนที่จะตัดสินใจด้วยวิธีที่คนฉลาดไม่ทำก็ซูดวงไม่ค่อยดีนิคะไม่อยากจะตัดสินใจอะไรเองช่วงนี้ซูมึนมั่กๆ ซูเลยตัดสินใจเด็ดกิ่งไม้ของต้นไม้ต้นเล็กๆริมทางมาหนึ่งกิ่งเพื่อนับจำนวนใบไม้ ถ้าเป็นเลขคี่ซูจะเลือกกระต่าย ถ้าเป็นเลขคู่ซูจะเลือกแรคคูน..
เอาล่ะ
1
2
3
4
5
6
7
8
เลขคู่!
"ฉันเลือกแรคคูน"
เมื่อซูเลือกแรคคูนในอ้อมแขนก็มีแสงสว่างสีเขียววาบไปทั้งป่า ทันใดนั้นแสงสว่างหายไปแล้วเจ้าแรคคูนตัวน้อยก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งธนูที่ถูกปักก็หายไปในพริบตาในขณะที่กระต่ายน้อยอีกตัวก็หายวับไป ซูงงค่ะ งงมากๆ ตะกี้คืออะไรคะตอบทีข่า
"พี่สาวเป็นคนช่วยผม ผมจะช่วยพี่สาว2อย่าง"
เสียงใครอีกละคะ .........
อย่าบอกว่า
อิแรคคูน
.........
ซูก้มลองไปมองแรคคูนตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของซู อัลไลกันก๊ะ
ตั้งสติแป๊บได้ม้ะ!?
"พี่สาวไม่ต้องตกใจหรอกฮะ นี่เป็นพรของอาร์เทมีส พี่สาวอยากได้อะไรขอผมเลยฮะ! ว่าแต่..พี่สาวชื่ออะไรหรอฮะ"
"ฉันชื่อซูซาน มนุษย์กึ่งเทพ แม่ของฉันคืออะโฟร์ไดท์ ใครเป็นคนยิงเธอกันน่ะ?"
"อ่า..ผมตอบไม่ได้หรอกฮะ แต่พี่สาวใจดีมากๆเลยที่ช่วยชีวิตผมเอาไว้ ความจริงแล้วเจ้ากระต่ายป่านั้นมันพยายามจะแกล้งผม จู่ๆเราทั้งคู่ก็ถูกธนูปักเข้าเลยสลบไป แต่พี่สาวมาช่วยผมไว้ พี่สาวสวยน่ารักใจดีมากๆฮะ"
อุ๊ยเขิลจุง
"แล้วนี่พี่ซูต้องขออะไรสักอย่าง2ข้อใช่ไหม?"
"ใช่ฮะ ตามใจพี่ซูซานคนน่ารักเลย"
"งั้น..ช่วยพาพี่ไปหาสายบัง เอ้ย สายบัว เอ้ยสายลม เอ้ย ถูกแล้ว!! หน่อยสิ คือว่าพี่ซูรีบวิ่งมาช่วยเธอจนลืมไปว่าไม่ได้บอกพี่สายลมเขาน่ะ.."
"อา ได้สิฮะ เรื่องนี้ง่ายมากเลย! แล้วอีกข้อล่ะฮะ?"
ซูใช้เวลาคิดสักครู่นึงก่อนจะเหลือบตามองที่ตามเนื้อตัวของตามเอง แผลเต็มไปหมดเลยค่ะ กรี๊ด แสบก็แสบ งั้นของี้ดีกว่า
"ช่วยรักษาแผลของพี่ซูหน่อยได้ไหมคะ พี่ซูโดนหนามข่วนเต็มตัวเลย"
ซูพูดพร้อมกับยื่นแขนที่เต็มไปด้วยรอยแผลที่ถลอกปอกเปิกเต็มไปหมด เห็นแผลแบบนี้นี่มันแสบมากนะคะจะบอกให้!
"เดี๋ยวผมจัดให้เลยฮะพี่สาว! รอผมตรงนี้นะ!"
น้องแรคคูนน่ารักอีกแล้วค่ะ จู่ๆน้องก็กระโดดออกจากอ้อมแขนและวิ่งเข้าไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว
เอ๋..นี่เขาไปไหนของเขา?
ซูกัดเล็บด้วยความกังวล ผมที่ถูกรวบมาอย่างดีตอนนี้กลับกลายเป็นสภาพผมที่กระเซิงยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ถึงซูซานจะโบ๊ะหน้ามาดีเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ก็หาความเป๊ะไม่ได้แล้ว
แต่แน่นอนซูยังสวยได้ ด้วยความเป็นลูกของวีนัส ซูควักแปรงหวีผมที่พกมาในกระเป๋ามาหวีผม ระหว่างที่รอเจ้าแรคคูนตัวน้อยกลับมาอีกครั้ง ซูพบว่าอาหารเทพที่พกมาในกระเป๋า เอ๋..หายไปซะแล้ว อิสายลมแอบหยิบไปกินแน่ๆค่ะ ในกระเป๋าสะพายไหล่ยี่ห้อ CHANEL ของซูมีแค่เครื่องสำอางค์ กระดาษทิชชู่ น้ำ หวี ดินสอเขียนคิ้ว สมุดโน้ต และเหรียญโอลิมปัสขวดน้ำที่ซูพกมาก็มีน้ำเพียงแค่หนึ่งส่วนสี่ของขวด พอดีคุณพ่อสอนซูไว้ว่าต้องทานน้ำเยอะๆ จะได้สวยๆเหมือนแม่ ซึ่งตอนนั้นซูไม่ได้รู้หรอกใครว่าแม่ซูหน้าตาเป็นยังไง ซูก็ยอมรับนะคะว่าซูเบ้าหน้าดีตั้งแต่เกิด หน้าซูแทบไม่ได้พันธุกรรมจากพ่อเสียเท่าไหร่ ไหนๆแล้วขอล้างหน้าล้างแผลสักหน่อยดีกว่า ซูเทน้ำใส่มือและวักน้ำใส่หน้าและราดน้ำใส่แขน สดชื่นเหมือนเกิดใหม่ค่ะจะบอกให้
แต่แสบแผลมากๆค่ะ จะร้องไห้ ทำไมสาวสวยอย่างซูต้องโดนขวากหนามทิ่มแทง นี่ซูไม่ได้อยู่ในเพลงแสงสุดท้ายของตูนบอดี้แสลมสักหน่อยนะคะ เมื่อไหร่แรคคูนจะมาคะ ซูบ่นมาหลายบรรทัดล่ะ เริ่มจะคิดบทไม่ออก ซูอยากเจอสายลมสุดๆแล้วนะคะ แผลก็แสบ ซูรู้สึกผิดกับสายลมมากจริงๆค่ะที่ปล่อยให้สายลมต้องลำบากอยู่คนเดียว สายลมยิ่งกลัวๆอยู่ด้วย ถึงซูจะคิดหมั่นไส้สายลมอยู่หน่อยๆ ซูก็ยังรักเพื่อนร่วมบ้าน
ซูก็คือผู้หญิงคนหนึ่งนะคะ ซูสงสารสายลมมากๆ อยากจะรู้จริงๆตอนนี้สายลมจะทำอะไรและเจออะไรอยู่บ้างตอนนี้ .. อยากกอดสายลมแน่นๆรัวๆค่ะ ตอนนี้บ้านอะโฟร์ไดท์เราก็มีกันอยู่แค่นี้ เราก็ต้องรักกันให้มาก ถึงว่าสายลมจะชอบหื่นกามลงเอ็นซีในกรุ๊ปก็ตาม คิดแล้วซูก็อยากจะกลับไปหาสายลมเหลือเกิน ..
ความคิดนึงของซูกลับคิดขึ้นมาแว้บหนึ่งว่า
'หรือนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เมกอยากจะให้พวกเรารู้สึกนะ?'
ทันใดนั้นพุ่มไม้ก็สั่นไหว เจ้าแรคคูนตัวเดิมวิ่งออกมาพร้อมกับเต่าเฒ่าตัวนึงที่ต้วมเตี้ยม
รู้ล่ะค่ะทำไมช้า
!
"พี่สาวรอนานไหมฮะ ขอโทษจริงๆนะ ปู่เขาไม่ค่อยจะสุขภาพดีเท่าไหร่น่ะฮะ แต่ปู่เขายังเก่งเหมือนเดิมนะฮะ!!!!!"
โถ่ เจ้าแรคคูนน้อย...
"ก็ไม่นานมากหรอก ไม่เป็นไรนะคะ แล้วจะรักษาพี่ซูยังไงเนี่ย"
"แค่กๆ เจ้าพะ..เอียง ยื่นมือมาแตะที่กา..ด..ดองของข้าไงเล่า"
ปู่เต่าที่แรคคูนพามาพูดตะกุกตะกัก
ซูนั่งยองๆและยื่นมือไปแตะที่กระดองเต่า ดวงตาของเต่าแก่ๆตัวนั้นกลับกลายเป็นสีขาววาบเหมือนแฟลชกล้อง แต่ซูกลับไม่ได้รู้สึกแสบตาเท่าไหร่ เมื่อแสงสิ้นสุดลงบาดแผลบนตัวของซูก็ค่อยๆสมานและจางหายไป เนื้อเยื่อกลับมาผสานกันเหมือนเก่า ผิวสวยๆของซูกลับคืนมาแล้วค่ะ ดีใจแปร๊บนึง เจ้าแรคคูนรีบวิ่งมาดูที่แขนที่เคยมีแผลถลอกของซู เจ้าแรคคูนกระโดดโลดเต้นราวกับว่าเป็นซูซานเองซะงั้น ซูอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นท่าทีตลกๆของเจ้าแรคคูนตัวน้อย
"เฮ้ เธอนี่มันแผลพี่สาวนะ จะดีใจอะไรขนาดนั้นเนี่ยคะ หื้ม อย่าลืมพาพี่ซูไปหาสายลมนะคะ"
ซูเตือนสติมันก่อนที่จะส่ายหัวเบาๆ
"จริงด้วย งั้นพี่เดินตามผมมาเลยนะฮะ! อีกไม่นานเดี๋ยวก็จะเช้าแล้ว"
แรคคูนค่อยๆวิ่งไปในขณะที่ซูก็วิ่งตามไป ซูหันหลังกลับมาสักครู่นึงเพราะซูเพิ่งนึกได้ว่าลืมเต่าเฒ่าที่รักษาซู แต่ปรากฎว่ามันกลับหายไปแล้ว อะไรกันคะนี่? งงดี
ซูเดินและวิ่งลัดเลาะป่ามาเป็นเวลาประมาณ 20 นาทีแต่น่าแปลกมากที่ซูกลับไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือว่ามันเป็นเวลาที่นานเลย อาจเป็นเพราะว่าเจ้าแรคคูนตัวน้อยนั้นชวนซูพูดคุยตลอดทาง ซูเพิ่งรู้ด้วยว่าแรคคูนยุคใหม่เล่นไอโฟนได้แล้ว
เจ้าแรคคูนแนะนำตัวกับซูจริงๆจังๆ เจ้าแรคคูนตัวนี้ชื่อว่า เบลค เขาเป็นแรคคูนวัยรุ่นที่ใช้ชีวิตอยู่ป่าแห่งนี้ เบลคบอกซูว่าสัตว์ทุกตัวในป่าแห่งนี้จะมีความพิเศษทุกๆตัวซึ่งจะแตกต่างกันไป ในป่าเเห่งนี้เทพแพนเคยมาเยือนและประทานพรให้แก่เหล่าธรรมชาติและสัตว์ป่าเบลคบอกอีกด้วยว่านางไม้ส่วนใหญ่ในป่าจะโสดเป็นส่วนมากเนื่องจากไม่ค่อยมีใครมาหรือโดนใจเสียเท่าไหร่ เบลคยังไม่ได้รู้พื้นที่ในป่าทั้งหมดดีนัก โรงเรียนแรคคูนของเขาเปลี่ยนหลักสูตรใหม่บ่อยมาก ในป่าจะเเบ่งพื้นที่เป็นเขตๆและมีเจ้าถิ่นแตกต่างกันไป ที่เซอร์ไพรส์ซูสุดๆเลยคือเบลคบอกว่าเมื่อแรคคูนที่ศึกษาที่โรงเรียนแรคคูนและมหาวิทยาลัยของแรคคูนสำเร็จด้วยคะแนนสูงๆและเรียนดีจะมีใบรับรองการสามารถอำพรางร่างเป็นคนได้และสามารถใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ได้จริงๆ ซูคิดว่ามันเป็นแค่ตำนานของญี่ปุ่นด้วยซ้ำนะคะ อะไรจะขนาดนั้น เบลคเองบอกว่าตอนนี้เขาเองก็เริ่มเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว จากนั้นเบลคก็แสดงวิธีกลายร่างที่เขาเพิ่งเรียนรู้มาให้ซูดู ไม่อยากจะบอกค่ะว่าหล่อยิ่งกว่าพี่นิคกับพี่คริสรวมร่างกันอีก กีส เด็กบ้า หล่อจัง อยากจะตีตราจับจองไว้เป็นแฟนจริงๆค่ะ มีแฟนเป็นแรคคูนได้ไหมคะตอบที แอร๊ยแอร๊ยยยยยยยยย เราคุยกันอีกหลายๆเรื่องแรคคูนเริ่มศึกษาชีวิตของคนแล้ว มีแรคคูนไม่กี่ตัวเท่านั้นที่รู้วิธีใช้อินเทอร์เน็ต เบลคเองก็คือหนึ่งในนั้น เขาเองก็มีเฟสบุ๊คด้วย แน่นอนค่ะ เราแลกเฟสบุ๊คแกแล้ว เขินจัง จากนั้นเราก็มาถึงทางแยกสามทางที่ซูกับสายลมแยกทางกันในตอนนั้น เบลคหยุดวิ่งและชะงักสักพัก ซูงงไหมคะ งงค่ะ
"พี่สาวฮะ พี่สายลมเขาไปทางดงเบอร์รี่ป่าล่ะ .. พี่ซูแน่ใจว่าจะไปหาพี่สายลมจริงๆนะฮะ?"
"คนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตายนะเบลค พี่ซูจะไปหาสายลมล่ะ พี่ไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว สายลมกลัวความมืดจะตายไปพี่เป็นห่วงเขา สายบัวยิ่งมีปมเรื่องนี้อยู่ด้วย" แหมะ ถึงซูจะดูไม่ใส่ใจแต่คือซูใส่ใจกับเรื่องนี้นะคะ ให้ตัยส์
"พี่ซูเป็นแฟนกับพี่สายลมเขาหรือไงฮะ เป็นห่วงกันจัง"
หวีดดดดดดดดดค่ะ ซูจะหวีดดดดดดดดด
กรี๊ด นี่หึงถูกม้ะะะะะะะะะ
"ความลับแน่ะ พี่ซูไม่บอกหรอกนะคะ" เล่นตัวนิดๆหน่อยๆอ่อยให้ได้เบ็ดอ่ะนะะะะะะะะะขร่ะ
"หรอฮะ แสดงว่าเป็นแฟนกันแน่ๆเลย ..พี่สายลมต้องโชคดีมากๆแน่เลยฮะที่ได้แฟนน่ารักๆมีเมตตาแบบพี่สาว" แอร๊ย เหยื่อกินเบ็ดค่ะ
"บ้าหรอ ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่น่ะโสดสนิทเลย เพราะคนชอบคิดว่าสวย น่าจะมีแฟนแล้ว นี่พี่ซูไม่ได้หลงตัวเองเลยนะเนี่ย พูดจริงๆ"
หราาาาาาา
ไม่หลงตัวเองเลย
กีส
อิมาร์ติเน่ซูซู
**มั่กๆ
"โห ผมหลงกลพี่จนได้นะฮะเนี่ยะ แฮ่ๆๆ ดีแล้วฮะที่พี่ซูโสด พี่สาวคบใครต้องส่งเฟสบุ๊คมาให้ผมพิจารณาก่อนด้วยนะฮะ.. งั้นไว้เจอกันนะครับพี่ซูซาน ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยชีวิตผมนะฮะ เดินทางระมัดระวังด้วย ดงเบอร์รี่มันเสี่ยงนะฮะพี่ซู เอาเป็นว่า...พี่ซูเอาใบโคลเวอร์นี้ติดตัวเอาไว้พี่สาวของผมจะได้โชคดี"
กีส กีส กีส กีส บ้าจริง บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า
พี่สาวคบใครต้องส่งเฟสบุ๊คมาให้ผมพิจารณาก่อนด้วยนะฮะ
พี่สาวคบใครต้องส่งเฟสบุ๊คมาให้ผมพิจารณาก่อนด้วยนะฮะ
พี่สาวคบใครต้องส่งเฟสบุ๊คมาให้ผมพิจารณาก่อนด้วยนะฮะ
โคลเวอร์นี้ติดตัวเอาไว้พี่สาวของผมจะได้โชคดี
โคลเวอร์นี้ติดตัวเอาไว้พี่สาวของผมจะได้โชคดี
โคลเวอร์นี้ติดตัวเอาไว้พี่สาวของผมจะได้โชคดี
โคลเวอร์นี้ติดตัวเอาไว้พี่สาวของผมจะได้โชคดี
วิญญาณหลุดไปชั่วครู่ เขินค่ะ เขินนนนนนนนน
ฟินไปสิคะ รู้ได้ไงว่าช่วงนี้ซูยิ่งชอบโชคร้ายอยู่ด้วยแอร๊ๆๆ
และนี่ก็ถึงเวลาที่เราทั้งสองควรจะร่ำลากัน ซูอุ้มเบลคมากอด ส่วนเบลคก็ไต่มาเกาะไหล่ซูแล้วจุ๊บแก้ม ซูได้แต่กรีดร้องในใจแต่ก็แอบหวั่นว่าจะติดเชื้อโรคน้ำลายแรคคูนหรือเปล่า? ไม่หรอกซูพยายามบอกตัวเองและเก็บใบโคลเวอร์ไว้อย่างดี
กราบขอโทษเมกกะร่าและEVERYBODYหนึ่งพันห้าสิบสี่ล้านเก้าแสนสองหมื่นสองร้อยสี่ครั้งค่ะที่ส่งช้าและเลทๆมากๆ ซูงานเยอะมากค่ะ มีหน้าที่เยอะมากตอนนี้ กราบขออภัยอีกครั้ง
Spancher part
เมกพาพวกเรามาปล่อยป่าให้กลัวกันใช่ไหมคะ เปนกลัวแทบแย่ เพื่อนเดินทางก็ไม่มีสักคน คงต้องฉายเดี่ยวสินะ อย่างที่บอกไปตอนแรกค่ะ ว่าค่ายนี้ผู้ชายไปชอบกันเองหมดล่ะ เปนเลยต้องเดินเศร้าคนเดียวในป่า
พอเดินไปเรื่อยๆก็เจอกับเงือกหนุ่มหล่อ จุดๆนั้นแทบกรี้ดค่ะ เค้าดึงสเปนลงไปในน้ำ แล้วก็มาบอกว่าแกล้งทีหลัง .. โถ่ เปนตกใจแทบแย่ 
แล้วก็ต้องมาเลือกพรอีก มีแค่ข้อเดียวเองนะที่จะไม่ถูกเค้ากิน เปนกลัวมาก จุดๆนั้นในหัวก็คิดปนเปกันไปหมดว่าจะเลือกอะไรดี ถ้าเกิดว่าโดนเงือกหนุ่มกินแล้วคงไม่มีใครเจอศพเปนเป็นแน่ เมกอาจจะจำไม่ได้ด้วยว้ำว่าเปนอยู่ในค่าย เปนอาจจะหายไปเลยก็ได้
มีพรอยู่สามข้อ มีความรัก ความโด่งดัง ความอมตะ ซึ่งนั่นก็เป็นทุกข้อที่เปนอยากได้มากๆ แต่ต้องเลือกข้อเดียวที่ตัวเองต้องไม่โดนเงือกนั่นกิน นี่ฉันเกิดมาทั้งชีวิตแต่ต้องเลือกแค่พรสามข้อที่ทำให้ตัวเองอาจจะตายได้นี่หรอ? โอ้พระเจ้า! ฉันกุมมือข้อพรพระเจ้าสักพักแล้วบอกกับเงือกหนุ่มไปว่า
ฉันเลือกพรความรักค่ะ เพราะถ้าฉันเกิดมาแล้วไม่มีความรักจากคนรอบข้าง พ่อแม่ หรือความรักแบบแฟนกัน ฉันก็คงอยู่ไม่ได้ค่ะ
จากนั้นเงือกหนุ่มก็นั่งคิดสักพัก .. ฉันหลับตาทำใจรอรับความจริงที่อยู่ข้างหน้า..
PS.ขอโทษออโรร่า&เมก ตอนแรกสเปนนึกว่าส่งแค่คำตอบ แต่อิวิทต้ามันมาเตือน สเปนเพิ่งแต่เสร็จตะกี้ ขอโทษด้วยนะคะทุกคน
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google