การพยามรัก มันลำบากใจเนอะ!

ขอเกริ่นก่อนนะ ว่า เรากับเขารู้จักกันมาก่อน แต่ไม่สนิทเท่าไหร่ พึ่งมาสนิทกันตอน เราช่วยเขาเรื่องโครงการจบ เพราะเราช่วยเพื่อนทุกคน แล้วเขาก็เป็นอีกคนที่มาให้เราช่วย         นับจากวันนั้นเขาก็คุยกับเราเรื่องงาน มาเรื่อยๆ พองานจบแล้วเปลี่ยนมาคุยเรื่องทั่วๆไป ทักมาคุยกับเราทุกๆวัน. มีอยู่วันนึง เขาก็ค่อยๆพูดอ้อมๆออกมา เราเลยถามเขาว่า จะพูดอะไรกันแน่ เขาก็บอกว่าเขานะชอบเรา ชอบจริงๆไม่ได้พูดเล่น เราก็ตกใจแต่เราก็บอกเขาว่า เดี๋ยว แกก็เลิกชอบเรานั่นแหละ แล้วก็หัวเราะทำทีเป็นพูดไม่ให้อึดอัด เราก็ปล่อยไปสักพักเขาก็ยืนยันว่าชอบเราอยู่แต่เราก็เห็นเป็นเพื่อน เพราะการเอาเพื่อนมาเป็นแฟนมันเปราะมาก แค่ถ้ามันขาดกัน แม้แต่เพื่อนก็ต่อไม่ติด เพราะเคยเจอมาแล้ว แล้วเราก็บอกเขาว่า เรานะไม่ชอบคนรุ่นเดียวกันหรอก เราชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ แล้วเราก็เห็นเทอเป็นเพื่อนเราจริงๆ


        แต่ผ่านมาหลายเดือนแล้วคะที่เขาพยามทำดีกับเรา พาไปกินนู้นนี่ เขาบอกจะทำดีกับเราจนกว่าเราจะชอบเขา ตอนแรกเราว่าจะลดความคิดลงแล้วลองมาชอบเขาแต่ ยื่นรายงาน เราพยามเปิดกว้างมากขึ้น แต่เขาก็ไม่เขาใจเราเลย จนมาตอนนี้มันเกิดความอึดอัด จะทำยังไงดีเพราะเรารู้สึกว่าอยู่กับเราเขาก็ไม่เป็นตัวเองจนทำให้บางครั้งเราก็ไม่สามารถแสดงความรู้สึกจริงๆออกมา มันทำให้เราอึดอัดมาก!!!

ช่วยเราหน่อยเร่ไม่รู้จะทำยังไงดี ความรู้สึกเราชัดแล้วว่าเรากับเป็นได้แค่เพื่อนกัน แต่จะทำยังไงที่จะไม่ให้เขารู้สึกแย่กับเราเพราะ เราดันอยู่ ม.เดียวกัน ห้องเดียวกันเพื่อนกลุ่มเดียวกันอีก

เพื่อนๆช่วยเราหน่อยนะ