โม เชียร์ อยากเห็นความยุติธรรมหลังเกิดเหตุสลดกับ แตงโม

  ทราบข่าวได้ยังไง
ฮิปโป : จากพุดเดิ้ลเลขาพี่แอนนาโทรมาถามว่าพี่โมตกน้ำเหรอ เราคิดว่าเป็นเฟคนิวส์ที่ดาราจะโดนกัน ไม่เกิน 15 นาทีพุดเดิ้ลโทรกลับมาอีกรอบ ปลายสายได้ยินเสียงพี่แอนนา พุดเดิ้ลบอกว่าเจ๊จริงนะ พี่กระติกบอกว่าตกจริงๆ ได้ยินเสียงรู้ว่าตกที่สะพานพระราม 7 แม่น้ำเจ้าพระยา ความรู้สึกแรกคือใจเราอยู่ตาตุ่ม เรารู้ว่าแม่น้ำเจ้าพระยาต่อให้ใครตกไปทีมชาติไทยก็ตามยากมาก เพราะกระแสน้ำในช่วงกลางคืนเชี่ยวมาก พี่แอนนาบอกว่าให้รีบมาที่เกิดเหตุก่อน ไม่รู้อยู่ตรงไหนแต่ให้รีบมาก่อน ก็รีบขับรถออกมาเลยตามหา วนหาเกือบครึ่งชั่วโมงก็มาเจอกับโม อมีนา พอดีตอนนั้นประมาณเกือบเที่ยงคืน

โม : กำลังจะปิดไฟนอน กลุ่มพี่เอ ศุภชัย โทรมาว่าพี่โมตกน้ำ เราก็บอกไม่ใช่ มันอยู่ภูเก็ต เช็คไปเช็คมา ลงรูปดีเลย์ เลยโทรหาพี่ฮิปโปก่อนว่าอยู่ไหนเดี๋ยวไป ก็วนหากัน วนทุกท่าเรือ


วนหาทุกท่าเรือ ทำไมไม่โทรไปถามคุณกระติก
โม : ไม่รับสาย ไม่รับสายใครเลย

ฮิปโป : ไม่รับสาย ส่วนโลเคชันเราได้จากการที่นักข่าวไลฟ์สด สิ่งแรกที่เราไปคือเราจะไปหาพี่กระติกก่อน ดูว่าเขารู้สึกยังไง เพราะเรารู้สึกว่าคนที่อยู่เหตุการณ์ต้องช็อคตกใจที่เป็นเพื่อนสนิทแน่ๆ


เจอคุณกระติกไหม
โม : ไม่เจอ

ฮิปโป : ไม่เจอ เราก็เดินคุยกันมาเอาไงต่อ ไม่มีใครเลย

โม : มีแต่เจ้าหน้าที่ เขาเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรในแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่รู้จุดเลย ปกติเนี่ยเขาจะมีเส้นทางการเดินเรือ อย่างน้อยถ้าพวกคุณแจ้งเจ้าหน้าที่เขาจะได้รู้ว่าช่วงไหน แต่นี่เขาวนหาทั่ว


เขาบอกเจ้าหน้าที่มาช้า
โม : เจ้าหน้าที่เยอะมาก

ฮิปโป : นักข่าวถึงแล้ว เจ้าหน้าที่ถึงแล้ว หนูว่าไม่ช้าเลย เพราะตรงนั้นที่หนูไปถึงเกือบเที่ยงคืน ตรงนั้นคือเยอะมากมองหาใครไม่เจอ น้องที่เป็นช่างแต่งหน้าประจำพี่โมเดินมาบอกว่าให้เราเดินไปโป๊ะนี้บางศรีเมือง

โม : ไปแล้วเจอพี่เบิร์ดคนเดียว

ฮิปโป : ไปถามพี่เบิร์ดว่าพี่ติกละ เขาบอกไม่รู้ครับ เขาอยู่คนเดียว มันสะเทือนใจตรงที่พี่เบิร์ดถามกู้ภัยว่าพี่เจอหรือยัง พี่ทำยังไง

โม : พี่ผมขอลงเรือด้วยได้ไหมไปช่วย พี่ผมขอร้อง โมทำอะไรไม่ถูกเลย



เจอกระติกตอนไหน
โม : ไม่เจอ

ฮิปโป : หนูส่งโลเคชันให้เพื่อนทุกคนที่โป๊ะบางศรีเมือง ตี 1 กว่าๆ พี่กระติกตอบไลน์มาในกลุ่มทำงานของแตงโมว่าไม่ใช่จุดจมน้ำ เราถามว่า แล้วแม่อยู่ไหน เขาบอกกลับไปรอที่บ้านเลย หนูถามว่าแม่กลับไปรอที่บ้านทำไม หนูอยู่กับพี่เบิร์ด


ถ้าแค่เพื่อนร่วมงานไปด้วยกัน จะอยู่จนหาร่างเขาเจอไหม
โม : โมอยู่กันยันเกือบ 6 โมงเช้า

ฮิปโป : ปูเสื่อนอนอยู่ข้างโป๊ะนั้นเลย พวกหนูก็โดนนะ มึงเป็นนักประดาน้ำหรอ ช่วยอะไรเขาได้ ไปรอที่บ้าน


ตอนที่กระติกโทรหาน้ำเสียง
โม : เย็นชามาก

ฮิปโป : หนูไปเจอตัว พอบอกว่าหนูอยู่กับพี่เบิร์ดพี่กระติกเลยโทรหาหนู หนูถามว่าแม่อยู่ไหนจะไปหา เขาอธิบายโลเคชัน หนูเดินสวนกับพี่เปิ้ลพี่จูนที่กำลังมาช่วย มีทั้งหมด 3 คนไปด้วยกัน เขาบอกเส้นทาง ช่วงตี 1 กว่าๆ ลงรถมาเจอแก๊งเพื่อน 5 คนของเขา หนูถามว่าพี่กระติกอยู่ไหนคะ เขาเลยสวนถามหนูว่าแล้วคุณเป็นใคร เราบอกว่าเป็นผู้จัดการแตงโมนะ เขาเลยชี้ให้ไปหาพี่กระติก เราวิ่งเข้าไปคุยถามว่าพี่กระติกเกิดอะไรขึ้นทำไมโมถึงตกน้ำ เขาบอกว่าโมบอกว่าปวดเยี่ยว ไปเยี่ยวท้ายเรือ แล้วพลัดตกน้ำ แล้วพี่เห็นไหมว่าตกยังไง เขาบอกไม่เห็นกูอยู่หน้าเรือ กูไม่รู้เรื่องอะไร กูไม่เห็นๆ พูดไม่เห็นอย่างเดียว


เขาร้องไห้ไหม
ฮิปโป : เขาอาการเคร่งเครียดแต่ไม่ได้มีน้ำตา รู้ว่าเครียดแต่ไม่มีน้ำตา เหมือนมีอะไรสักอย่างอยู่ในใจ



ตอนที่โทรไปน้ำเสียงเขาเป็นยังไง
โม : เขาไม่รับสายโมตั้งแต่แรก แต่วันที่เจอร่างพี่โม หนูไปอยู่นิติเวชตลอด หนูเจอที่นิติเวช พี่ติกร้องไห้เข้ามากอดหนูแล้วบอกว่า โมกูขอโทษนะที่ไม่ได้บอก ขอโทษจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไง ทำไม่ถูกแล้ว หนูก็กอดเสร็จแล้วก็เดินออกมาโทรหาฮิปโปเลยว่ามาที่นี่ เอาพี่แอนนามาด้วย กระติกอยู่นี่เร็วๆ พวกหนูไม่เคยคิดว่าจะเจอกระติกตรงนี้เพราะว่าเราไม่เคยเจอตัวเลย เราไม่รู้เลยว่ากระติกทำอะไรอยู่ไหน อยู่ตรงไหน ตอนไหน เขาไปนิติเวชแต่เขาไม่ได้เข้าไปเจอพี่โมเหมือนที่พวกเราเข้าไปเจอ


เห็นไลฟ์กระติกและแซนรู้สึกยังไงบ้าง
เชียร์ : ไม่โอเคเลยค่ะ เรารู้สึกว่าปกติอ่ะความสมเหตุสมผลหรือความจริงมันจะมีเหตุและมีผล ที่ไม่ว่าพูดยังไงมันเชื่อมกันได้หมด เชียร์รู้สึกว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันหาเหตุและผลไม่เจอ ไม่ว่าจะเป็นกี่ข้อความ กี่เรื่อง กี่เหตุการณ์ พอเอามาเรียงกัน มันเรียงกันไม่ได้เลย


สนิทกันมานาน คุณคิดว่าคนอย่างแตงโมจะไปฉี่ท้ายเรือไหม
โม : สำหรับโม พี่โมเป็นคนอั้นฉี่ได้เก่งมากและเป็นคนฉี่เป็นที่เท่านั้น

ฮิปโป : ถ้าจะฉี่จริงๆไม่ไหวแล้ว เขาต้องอยู่กับคนที่เขาสนิทมากจริงๆ

โม : เราตัดเรื่องการปัสสาวะออกเลย ข้างหลังมีใบพัดพี่เราโดนใบพัดทั้งร่างแล้วค่ะถ้างั้นอ่ะ


ฟังกระติกสัมภาษณ์แล้วรู้สึกยังไง
เชียร์ : ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกจากปากคนเป็นแม่เลยนะ คนเป็นแม่ควรจะเข้าใจดีที่สุดเมื่อลูกเราเกิดอะไรขึ้น แต่คำนี้ไม่ควรเกิดขึ้นเลยไม่ควรออกมาจากปากของคนเป็นแม่เลย มีคำนึงที่เชียร์งง ไปเตรียมตัวกับการตอบคำถาม ย้อนกลับมาคำพูดเชียร์เลยความจริงมันจะเล่าได้ไม่ต้องเตรียมอะไรเลย อะไรมันสำคัญกว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราอีก นั่นคือชีวิตนะ บวกไปอีกนั่นคือเพื่อนเรา



คิดว่าไงที่เขาบอกเรื่องเงิน เขาถังแตกหรือเปล่า
โม : ไม่หรอกค่ะ จริงๆ กระติกมีงานประจำนะคะ

ฮิปโป : ถ้าเขาบอกว่าเงินเขาหาย เงินหนูก็ต้งหายสิ แต่ทำไมหนูไม่พูดถึงเรื่องนี้เลยอ่ะ

เชียร์ : ตอนนี้ทุกอย่างสะท้อนไปตัวคุณหมด ไม่มีใครตัดสินอะไรจากสิ่งที่ไม่ได้ยินจากปากคุณ มันสะท้อนไปเพราะตัวคุณเอง


ข่าวลือที่บอกว่ารับงานเอ็นฯ
โม : คอนเฟิร์มว่าพี่โมไม่มี แต่กระติกไม่รู้ค่ะ

ฮิปโป : เราเคยถามกับแอนนา เขาเคยถามรับงานทานข้าวไหม แค่ทานข้าวธรรมดา มันง่ายจะตาย 50,000 เธอก็ได้แล้ว สบายๆ แตงโมพูดว่าเธอเข้าใจไหมว่าถ้าเรารับต่อไปเราก็ต้องรับไปเรื่อยๆ คนก็จะตราหน้าว่าคือดาราที่รับงานกินข้าว ไม่ทำหรอก กลับกันถ้าเขารับงานทานข้าวเขาจะมีหนี้ไหม


ทำไมวันนั้นไม่ไปกับแตงโม
ฮิปโป : ตารางการทำงานมันถูกเปลี่ยน เปรียบเทียบง่ายๆ พี่กระติกคือ MD คือผู้ถือคิวและรับงานทั้งหมด แอนนาคือ AE ขายงานโดยไม่หักเงินสักบาทเดียว ฮิปโปคือ AR คนดูแลศิลปินที่จะต้องไปงานทุกงานยกเว้นงานส่วนตัว เช่น พี่หนิงทานข้าวกับแตงโมหนูไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ แตงโมกลับจากภูเก็ตหลังจากพักผ่อนเยี่ยมญาติถึงวันเสาร์ วันอาทิตย์แตงโมมีคิวสวอปจมูกเพื่อถ่ายละครในวันอังคารและวันพุธ ดังนั้นวันจันทร์แตงโมว่าง ในการพูดมาไม่มีเลยว่าแตงโมจะไปทำอะไร วันพฤหัสหนูทราบมาว่าโมมีไปทานกับพี่กระติกในการลงเรือ ในความเข้าใจลงเรือคือเรือสำราญ


แตงโมไม่รับแล้วรับงานแทนหรือเปล่า
โม : อันนี้โมว่าความยุติธรรมบนโลกมันมีนะคะ ยังเชื่อในกฎหมายไทยอยู่

ฮิปโป : อันนี้หนูขอไม่ให้ความคิดเห็นว่ามีใครรับแทนไหม เพราะเราไม่รู้จริงว่า ณ โมเมนท์นั้นเขาทำอะไรกันบ้าง

เชียร์ : ปาฏิหาริย์มันไม่เกิด แต่ขอให้ความจริงกับความยุติธรรมมันเกิดได้ไหม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ กระบวนการเผยให้เรารู้สักทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่เรา



ตอนที่ไป สภ.นนทบุรี กระติกอยู่แถวนั้นไหม
โม : ไม่อยู่ ไม่เห็น โมมาเจอที่นิติเวชแล้ว ล่าสุดเมื่อวานโมไปนิติเวชกับพี่เบิร์ดอีกรอบนึง พูดกับพี่เบิร์ดนิดหน่อยแล้วก็แยกกัน จะมารับเขาอีกทีวันที่พี่เขาไปโบสถ์ค่ะ


เวลาแตงโมรับงานเงินเข้าใคร
ฮิปโป : เข้าแตงโมค่ะ หนูจะเข้าบัญชีนำเงินหัก 10% เพื่อไปทำบุญในทุกๆ การทำงานของโม

เชียร์ : ถ้าเป็นเงินสดเราไม่รู้แล้วนะ พูดกันตามตรง เรื่องนี้ขอให้ความยุติธรรมมันเกิดเถอะ มันนอกเหนือที่เราจะรู้กันได้แล้ว ต้องฝากกระบวนการจริงๆ


ข้อความในใจถึงเพื่อนที่เรารัก
ฮิปโป : เขาเป็นคนพูดกับหนูตลอดว่าคนจะรักเขาไหม เขาเป็นคนไม่มั่นใจเลย เขารู้สึกว่าทุกคนไม่รักเขา ถ้าเขาอยู่หนูอยากบอกว่าทุกคนรักเขามาก สิ่งที่เกิดขึ้นหนูรู้สึกว่าไม่สมควรเกิดกับเขา เขาผ่านอะไรมาเยอะมากๆ กับผู้หญิงตัวแค่นี้ทำไมต้องเจอเรื่องขนาดนี้ถึงกับต้องเอาชีวิตกันเลยเหรอ แต่ถ้าเขาฟังอยู่อยากบอกว่าทุกคนรักเขามาก

โม : หนูจะพูดกับพี่เสมอตั้งแต่เจอกันแรกๆ จนถึงทุกวันนี้ว่ามีอะไรให้บอก หนูไฟท์ให้ทุกอย่างทุกเรื่องไม่ต้องออกหน้าเองเลยเดี๋ยวทำให้ แต่ถ้าเมื่อไรมีความสุขมีชีวิตที่ดี พี่อยู่ของพี่ไม่ต้องนึกถึงหนูก็ได้ไม่เป็นไรเลย ที่ผ่านมาโมไม่ได้เจอ พี่เขาจะชอบโทษตัวเองตลอดว่ามึงหน้ากูยังไม่สวยอ่ะ คือเขาไม่ชอบให้ใครเห็นตอนที่เขาไม่สวย เขาสวยแล้วเขาถึงจะให้เจอ โมบอกว่าถ้าหนูรับปริญญาโทพี่ต้องมา แต่พี่มาไม่ได้

เชียร์ : การจากลาเป็นเรื่องปกติมาก เราแค่ไม่คิดว่าคนๆ นึงที่ไม่เคยคิดร้ายกับใคร โคตรสู้ชีวิตมาตลอด สิ่งที่มันเกิดในห้วงสุดท้าย ไม่คิดว่าเขาจะต้องเจอมันสาหัสขนาดนี้ แต่แค่บอกว่าสิ่งที่พี่เป็นมันไม่สูญเปล่าเลยพี่ เชียร์เชื่อว่ามันจะตอบให้พี่ด้วยความยุติธรรมอะไรบางอย่างแน่นอน พี่อาจจะเคยพูดว่าทำไมต้องให้เกิดการสูญเสียก่อนคนถึงจะรักจะชื่นชม คนรักพี่อยู่แล้ว วันนี้มันมีค่ามากสำหรับพี่การที่พี่เป็นพี่ไม่เสียเปล่าแน่นอน มันมีคุณค่าสำหรับพี่เสมอ

โม : ไม่ต้องกลัวเลยเพื่อนทุกคนสู้เพื่อพี่จนกว่าพี่จะได้ความยุติธรรมแน่นอน


#โมอมีนา #เชียร์ฑิฆัมพร