ไม่ว่าจะแก่หรือเด็ก ก็ล้วนอยู่ในสภาวะใกล้ใกล้กัน
คือมีพฤติกรรมที่ผิดปกติแต่ทำจนเป็นปกติ
เป็นการเสพเพื่อกวนความสงบของตัวเอง
แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าเหตุใดฟุ้งซ่านจัง
และความฟุ้งซ่านก็เป็นสิ่งที่อยู่ภายใต้กฎของเหตุผล
คือมันไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ
มันเกิดขึ้นมาจากพฤติกรรมที่สะสมความฟุ้งซ่าน
และวุ่นวายอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย
จนการสะสมนี้เป็นพฤติกรรมหลักของชีวิต
คนที่จะเห็นมันอย่างแท้จริงก็คือคนที่มีสติเท่านั้น
หากหลับไหลไม่มีสติก็เรียกได้ว่า
วนเวียนอยู่กับวงจรนี้ไม่รู้จบ
แล้วก็ได้แต่สงสัยว่าความสงบสุขหายไปไหน
ทั้งทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่ก่อความไม่สงบภายในตัวเอง
การรู้เรื่องภายนอกไว้บ้างเป็นเรื่องที่ดี
แต่การรับเรื่องภายนอกมาเป็นความปั่นป่วนภายในนั้น
เป็นเรื่องที่ด้อยปัญญา
(จิตสำนึกต้องถูกพัฒนาให้ก้าวหน้ากว่าเทคโนโลยี
มิเช่นนั้นเทคโนโลยีเนี่ยแหละจะลากหัวคนที่สามารถมีปัญญาได้ให้กลายเป็นคนโง่)