เมล็ดพันธุ์ทั้งหลายไม่เคยรู้จักคำว่า “พระผู้สร้าง”
มันเพียงเติบโต ตอบรับแดดฝนโดยไร้คำถาม
จนวันหนึ่งมันกลายเป็นต้นไม้ใหญ่
มอบผล มอบร่มเงาแก่สรรพชีวิตโดยไม่เลือกหน้า

แต่มนุษย์… ผู้เรียกตนว่ารู้จัก “พระผู้สร้าง”
กลับหยุดนิ่งอยู่ในรั้วแห่งความเชื่อที่มีขีดจำกัด
แบ่งกลุ่ม แบ่งเรา แบ่งเขา แบ่งแยก
ให้ร่มเงาเฉพาะคนในกลุ่มที่เห็นพ้อง
แม้จะมีผล ก็แจกจ่ายแค่แก่เฉพาะคนที่คุ้นเคย
ทำลายเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้
ทั้งๆที่บอกว่าพระผู้สร้างสร้างทุกคนมาจากความรัก
สร้างกฎมากมายขึ้นมาเพื่อเบียดเบียนสรรพสัตว์
และทำให้กฎนั้นเป็นหลักการที่ดูมีเหตุมีผล
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าตั้งอยู่บนฐานของความเห็นแก่ตัวก็ตาม

ต้นไม้ไม่รู้จักศาสดา
ต้นไม้อ่านคัมภีร์ไม่ออก
มันแค่ดำรงชีวิตอย่างสอดคล้อง
กับเจตจำนงของพระผู้สร้าง
นั่นคือการเติบโตเต็มที่
และแบ่งปันอย่างไม่มีเงื่อนไข
ต้นไม้ทั้งหลายได้แต่เงียบงัน
ก้มมองมนุษย์อย่างสงสัย
“พระผู้สร้างแบบใดกันนะ
ที่พวกเขาอ้างว่ารู้จัก?”