SIAMZONE.COM

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่นักธุรกิจหนุ่ม ลั่วหยูเช็ง จะได้เดินทางกลับไปยัง Sanhetun หมู่บ้านเล็กๆ ทางตอนเหนือของจีนอันเป็นบ้านเกิดของเขา เนื่องจากนายกเทศมนตรีได้โทรแจ้งข่าวแก่เขาว่าพ่อของเขาได้เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน และหยูเช็งก็จำเป็นต้องเร่งรีบเดินทางกลับบ้านเพื่ออยู่เป็นเพื่อนแม่

เขาพบเธอกำลังนั่งโศกเศร้าอย่างมากมายอยู่นอกอาคารเรียนของหมู่บ้านที่ทรุดโทรมลงเป็นอย่างมาก ทว่าเธอก็ยังแข็งใจไปร่วมงานศพของสามีที่จัดขึ้นตามต้นแบบดั้งเดิมของประเพณีท้องถิ่น ที่สมัยนี้แทบจะไม่มีใครทำตามแบบเต็มขั้นตอนอีกต่อไปแล้ว เธอจะเป็นผู้ถักทอเสื้อผ้าสำหรับใส่ในพิธีศพด้วยเครื่องทอของหมู่บ้านด้วยตัวเอง และชายชาวบ้านก็จะเป็นผู้แบกโลงศพจากโรงพยาบาลกลับมายังหมู่บ้านแห่งนี้

นายกฯได้แต่หวังว่า หยูเช็งจะสามารถเกลี้ยกล่อมให้แม่ของเขามีเหตุผลมากกว่านี้ได้ ยกตัวอย่างเช่น ให้เธอยินยอมให้มีการนำโลงศพใส่รถขับกลับมายังหมู่บ้านแทนการใช้คนแบกเช่นที่ว่ามา ด้วยเขาเกรงว่า หากจะต้องหาคนมาแบกโลงศพเดินทางท่ามกลางหิมะในฤดูหนาวเป็นเวลาหลายไมล์แล้วล่ะก็ จำนวนคนอาจมีไม่เพียงพอ ทั้งนี้ก็เนื่องจากคนหนุ่มส่วนใหญ่ใน Sanhetun อย่างหยูเช็งนั้น ต่างก็จากหมู่บ้านไปทำงานในเมืองกันเสียเกือบหมดแล้ว

จากการที่ได้เฝ้าดูแม่ถักทอเสื้อผ้าที่ใช้สำหรับงานศพนั้น หยูเช็งก็ได้รำลึกถึงเรื่องที่เขาได้ยินมาเกี่ยวกับความรักของพ่อและแม่ ซึ่งทุกคนในหมู่บ้านในสมัยนั้น ต่างก็รู้จักเรื่องราวในตอนนั้นเป็นอย่างดี

ตอนนั้นแม่ของเขา เจ้าดี มีอายุได้ 18 ปี อาศัยอยู่กับแม่ผู้เป็นหม้าย และตาบอดของเธอ เมื่อลั่วชางหยู วัย 20 ปี เดินทางมาจาก East Gate เพื่อมาเป็นครูสอนที่โรงเรียนในหมู่บ้านแห่งนี้ สมัยนั้นเธอได้รับการชื่นชมว่าเป็นเด็กสาวที่สวยน่ารักที่สุดใน Sanhetun ทว่าสายตาของเธอก็จับจ้องแต่ผู้มาใหม่ไม่วางตา นับแต่แรกที่ได้เห็นเขา เมื่อชางหยูเข้าร่วมกับชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านเพื่อสร้างโรงเรียนแห่งใหม่นั้น (และตามธรรมเนียมของหมู่บ้าน เจ้าดีก็ถูกเสนอชื่อให้เป็นคนทอผ้าแดง เพื่อใช้พันรอบคานหลังคาของโรงเรียน)

เธอแอบหวังอยู่ลึกๆว่าชางหยูจะเป็นคนมารับอาหารกลางวันจากมือของเธอ ที่บรรดาหญิงสาวในหมู่บ้านร่วมกันทำขึ้นมา และเมื่อถึงเวลาที่โรงเรียนแห่งใหม่เปิดเรียน เจ้าดีก็เลือกที่จะไปตักน้ำจากบ่อน้ำเล็กๆ เก่าๆ ที่ไม่ค่อยมีคนใช้ เนื่องจากจะทำให้เธอได้ใกล้ชิดกับโรงเรียน และเป็นการเปิดโอกาสให้เธอได้พบปะกับชางหยู ตอนที่เขาส่งเด็กนักเรียนกลับบ้านด้วย

ความพยายามที่จะดึงดูดความสนใจจากคุณครูคนใหม่ก็สัมฤทธิ์ผลเข้าจนได้ เมื่อถึงคิวของเจ้าดีและแม่ของเธอได้เชื้อเชิญให้ชางหยูมารับประทานอาหารที่บ้านของพวกเธอ และเขาก็แสดงความสนใจในตัวเธออยู่เงียบๆ เช่นกัน ทว่ามันกลับกลายเป็นความผิดหวังอย่างรุนแรงสำหรับเจ้าดี เมื่อมีชายหลายคนจากในเมืองมาพาตัวชางหยูกลับเมืองไปกับพวกเขาเพื่อทำการสอบปากคำ ชางหยูได้ฉวยโอกาสที่มีอยู่น้อยนิดกล่าวคำอำลาแก่เจ้าดีและสัญญาว่าจะกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมกับให้ปิ่นปักผมแก่เธอเป็นของขวัญ

ช่วงเวลาที่ชางหยูไม่อยู่นั้น เจ้าดีก็ได้ไปที่โรงเรียนเพื่อทำความสะอาด และทำการซ่อมแซมหน้าต่างกระดาษให้คงอยู่ในสภาพเดิม และนั่นเองที่ทำให้ชาวบ้านได้รับรู้ว่า เธอกับชางหยูมีความรักให้แก่กัน มีการพูดถึงกันอย่างหนาหู เนื่องด้วยในสมัยนั้น การจัดงานแต่งงานนับเป็นเรื่องปกติวิสัย และครั้งนี้จะนับเป็นการแต่งงานที่เกิดขึ้นด้วยความรักของทั้งสองฝ่ายเป็นครั้งแรกของ Shahetun

ชางหยูจากไปเป็นเวลานาน กระทั่งวันหนึ่งมีเสียงร่ำลือมาว่า เขาจะกลับมา ทว่าก็ไร้ซึ่งวี่แววของเขา เจ้าดีเฝ้าแต่รอคอยมาเนิ่นนาน จนเธอเป็นไข้ แต่ก็ยังปักหลักกลางหิมะและสายหมอก เพื่อมองหาเขาที่อยู่ในเมืองแสนไกล จากนั้นก็มีคนพบเธอล้มพับอยู่ท่ามกลางหิมะ และเธอก็ถูกนำส่งบ้านด้วยอาการหนาวสั่นจนน่ากลัว เธอได้ตื่นขึ้นในอีก 2 วันต่อมา และพบว่าชางหยูได้กลับมาแล้ว และนั่งเฝ้าเคียงข้างเตียงนอนของเธออยู่นานนับหลายชั่วโมง ปรากฏว่าชางหยูได้แอบเดินทางมาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากศาลการเมืองเพื่อมาหาเธอโดยเฉพาะ

การฝ่าฝืนคำสั่งของเขานั้นก็ทำให้เขาถูกลงโทษเมื่อเดินทางกลับไปในเมืองอีกครั้ง และทั้งเขาและเจ้าดีก็ต้องแยกจากกันอีกถึงสองปีกว่าเลยทีเดียว ในที่สุดเมื่อเรื่องทุกอย่างจบลง และเขาเดินทางกลับมายัง Sanhetun อีกครั้ง เจ้าดีก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อต้อนรับเขา และทั้งคู่ก็ไม่เคยแยกจากกันอีกเลยนับแต่นั้น

กลับมายังปัจจุบัน หยูเช็งเข้าใจดีว่า แม่ของเขาหวังว่าในพิธีศพของพ่อนั้น จะต้องถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ เขาจึงได้จ่ายเงินจำนวน 5,000 หยวนแก่นายกเทศมนตรีเพื่อว่าจ้างชายฉกรรจ์ 32 คน เป็นผู้ผลัดเปลี่ยนแบกโลงศพไปตามทาง และกระตุ้นให้พวกเขาจดจ่ออยู่กับงานด้วยบุหรี่และกระแช่ ทว่าเมื่อวันฝังศพมาถึง กลับปรากฏว่ามีอดีตลูกศิษย์ของชางหยูกว่าร้อยคนเดินทางกลับมาเป็นผู้แบกโลงศพด้วยตัวเอง โดยไม่มีใครยอมรับค่าจ้างนั้นแม้สักคน โลงศพนั้นถูกวางลงไว้ข้างๆ บ่อน้ำเก่า ที่สามารถมองเห็นอาคารเรียนได้อย่างชัดเจน

วันต่อมาเจ้าดีได้พาหยูเช็งไปยังอาคารเรียน ซึ่งจะได้รับการก่อสร้างใหม่อีกครั้งในฤดูใบไม้ผลิหน้า และเล่าให้เขาฟังว่า พ่อของเขามีความหวังเสมอว่า เขาจะกลายเป็นครูประจำหมู่บ้าน ดังนั้นก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปทำงานในเมืองอีกครั้ง หยูเช็งก็ได้ใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ ทำการสอนหนังสือแก่เด็กๆ ในหมู่บ้านภายในอาคารเรียนหลังเก่านั่นเอง