เผื่อลืมไปว่ารักกันรึเปล่า..?

เพ้ออีกแล้ว...กระทู้นี้ให้คนที่..เหนื่อยท้อกับความรัก
ให้คนที่รอเลิก  ให้คนที่เคยผ่านการร้องไห้อย่างหนักหน่วงมาละกัน
ถ้าไม่ขี้เกียจอ่านนะ
จริงๆไม่ควรมาตั้งกระทู้ตอนนี้
ต้องไปต่างจังหวัดอีกไม่กี่ชม.ข้างหน้า
ของก็เก็บไม่เสร็จ เคลียร์รูปในคอมกับกล้องไปเรื่อย
ฟังเพลงในยูทูป แล้วจู่ๆเพลง 'เผื่อลืม'ก็ดังขึ้นมา...

บางสิ่งบางอย่างเลยทำให้นิ้วมือมาพิมกระทู้นี้จนได้...

เพลงเผื่อลืม...เป็นเพลงความหมายดีนะ..
เราได้ยินเพลงนี้ครั้งแรกก็เพราะ 'เค้า'
เราเคยแอบรู้มาว่า ก่อนเค้าเลิกกับแฟนเก่า  เค้าร้องเพลงนี้ให้แฟนเก่าด้วยล่ะ
แต่สุดท้ายแฟนเก่าก็ทิ้งเค้าไปกับผู้หญิงอื่น...
...
เวลาเรากับเค้าทะเลาะกัน...
เราเป็นพวกปากแข็งไม่พูดแต่เวลาทะเลาะกันก็กระวนกระวายใจเป็นที่สุด..
เราไม่ง้อ  (เพราะไม่รู้จะง้อยังไงดี ง้อไม่เป็นว่างันเถอะ)
สิ่งเดียวที่พอจะทำได้
ฟังเพลง'เผื่อลืม' อยู่ข้างบ้านเค้า...
เอาแค่ได้เห็นหลังคาบ้าน..มองแสงไฟจากห้องนอนเค้า
ได้รู้ว่าเค้าอยู่ดีในบ้าน ก็รู้สึกสบายใจ
แค่ได้ใกล้กับเค้าแค่นี้ก็เอา ....

ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเวลามันผ่านมาเกือบ 2 ปีเต็ม
มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น...เราจะไม่โทษแค่เค้า ที่คุยกับคนอื่น
หรือโกหกเรา...
ความเสียใจ ความรู้สึกที่เสียไป ทุกสิ่งทุกอย่าง
คงต้องโทษที่ตัวเองที่หลายเรื่องเป็นเด็กงี่ เ ง่ า
ที่บ่อยครั้งก็พูดไม่รู้เรื่อง บางเรื่องที่ไม่ควรรู้ก็รู้มากเกินไป

แต่ความรู้สึกของคนในบางครั้งเนอะ...
ถ้าได้เป็นคนสำคัญแล้ว  วันนึงมารู้ว่าบางคำ เค้าก็ใช้กับเราร่วมกับคนอื่น...
แม้ไม่มีคำว่า 'รัก' ในบนสนทนา แต่ใจมันก็ร้าวไปจนลืมหมดทุกสิ่งล่ะ
แม้กระทั่งเหตุผล...

วันนั้นคงขีดสุดแล้วมั้ง
เราขับมอไซด์ระยะทางกว่า 50 กิโล ตอนตี5 ไปนั่งอยู่ริมโขง
เพื่อ ร้องไห้ 
ร้องไห้เหมือนคนบ้า ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนญาติตาย  ร้องไห้เท่าที่คน คนนึงจะร้องได้
ร้องเท่าที่เก็บ เก็บ เก็บ มาตลอด...
เรานั่งร้องไห้ มองน้ำโขงคนเดียวอยู่ 3 ชม.
เราคิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น..ทุกอย่างตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น...

ประโยคสุดท้ายในหัวที่เราบอกกับตัวเอง
'มันก็แค่ความเสียใจ..เราก็แค่รู้สึกกับมันมากไปก็เท่านั้นเอง'
คิดได้แค่นั้น เราก็หยุดร้องไห้  แล้วทุกความรู้สึกก็หมดอยู่ตรงนั้นล่ะ
นี่หรอ...ที่เค้าเรียกกันว่า 'ปลง'

ตลอดระยะทางที่ขับรถมาที่นั้นคนเดียว
3 ชม.ที่นั่งร้องไห้แล้วก็จ้องมองน้ำโขง
แล้วก็ระยะทางที่ขับกลับ...
เราคิดมาตลอดทางว่าเราจะหยุดจะพอสักที 
เหนื่อย ท้อ เรารู้สึกไม่มีความสุขเลย
...
ตัดสินใจแน่วแน่ ว่าจะเลิก จะพอกันที
ความรู้สึกมันหมดอยู่ตรงโขดหินที่ร้องไห้ตรงนั้นแล้ว...

คิดไว้อย่างดีว่าจะนัดเจอ จะพูดยังไง บอกใครๆว่าจะพอจะไม่เอาแล้ว
คิดทุกอย่างไว้อย่างดี


.........สุดท้ายพอเจอหน้าจริงๆก็ไม่ได้พูด...
ไม่ได้อยู่กันสองคนสักที เดี๋ยวคนโน่นคนนี้เข้ามา
ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือข้ออ้าง..
จริงๆก็พูดไม่ออก...


คิดแค่ว่าวันต่อมาค่อยเอาใหม่  นัดคุยดีๆ
แต่แล้วก็มีบางประโยค จากคน คนนึงมันก้องในหัวตลอด

'ถ้าเลิกกับแฟน ต่อให้เกลียดกันไป แต่มันยังได้พบได้เจอ
ได้คุยและรับรู้อะไรๆเกี่ยวกับเค้าบ้าง
แต่กับคนที่ตายไปแล้ว ต่อให้เสียใจ ร้องไห้หา จะเป็นจะตายยังไง
ก็เอาเค้ากลับมาไม่ได้...ไม่มีวันได้เจอกันอีก'
คนพูดเค้าเป็นเพื่อนของพี่สาวเรา
เคยพูดไว้เมื่อ 3 ปีก่อน  มันเป็นอะไรที่ค้างคาในใจเรามาก
แต่ไม่กล้าถามเรื่องราวที่มา ลึกซึ้งของความรู้สึกนั้น

เช้าวันนั้นเราline ไปถามพี่แกว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมนางถึงพูดประโยคนั้นออกมา 3 ปีก่อน
นางบอกว่า ฉันลืมไปแล้วเถอะว่าเคยพูด...
แต่นางก็เล่าให้ฟังว่า ตอนอายุประมาณเท่าๆกับเราในตอนนี้ (22ปี)
แฟนนางเสียด้วยอุบัติเหตุ...
นางเสียใจจนแทบเสียสติ  มันไม่ใช่การจากลา ที่ได้บอกลา
เป็นการลาที่เศร้าและเสียใจที่สุด  เพราะไม่มีลางบอกเหตุ ไม่ได้เตรียมใจ
มันแค่เกิดขึ้น แล้วก็ต้องล้มทั้งยืนกับความรู้สึกสูญเสียนั้น
ร้องไห้จะเป็นจะตายเค้าก็ไม่ฟื้นกลับมา
คบกันบอกเลิกกัน เสียใจน้อยสุดแล้ว'
...เราถามนางว่า แล้วนางทำได้ยังไง ใช้เวลานานมั้ยเรื่องทำใจ
นางบอกว่า นางทำบุญใส่บาตรอยู่เป็นปีๆ คนเรามันจะให้ลืมก็ลืมไม่ได้หรอก
แต่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ใช้ชีวิตต่อไป...ทำทุกวันที่มีโอกาสได้ทำให้ดีที่สุดก็พอ

...พอคุยกับนางเสร็จ
มันทำให้เราลืมเรื่องสำคัญที่สุดของคนคบกันไปซะสนิท
คือ การดูแลกันให้ดีที่สุดในทุกๆวัน
เราไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าวันนึงเราอาจจะตาย  วันที่เราขับรถกลับจากริมโขงวันนั้น
อาจจะชนท้ายสิบล้อตายไป ไม่ได้บอกเลิก  ไม่ได้บอกลา
แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรดีๆ ให้เค้าสักเท่าไหร่เลย
ตลกเนอะ เรื่องที่เหมือนจะง่ายๆ กลับเป็นเรื่องยากที่สุด
แค่ดูแลคนรักให้ดีๆในทุกๆวัน

ทุกทิฐิที่มีในใจเราตอนนั้นมันละลายไปหมด
อย่างน้อยเราก็ยังไม่ต้องตายจากกันไป เหมือนแฟนเก่ากับเพื่อนพี่สาวคนนั้น
อย่างน้อยก็ไม่ต้องรอให้ใครตายก่อน ถึงจะคิดถึงจุดนี้ได้

เพลงเผื่อลืม ดังขึ้นมาอีกครั้งในคืนนี้...
มันทำให้เราคิดถึงช่วงเวลาแรกๆที่คบกับเค้า
...ความรู้สึกที่เคยรู้สึกก่อนๆ  ยิ้มแรกหัวเราะแรกของเรากับเค้า เดทมื้อแรก
นั่งร้านเหล้า  ดื่มเมาเละ  หรือจูบแรก.. ความรู้สึกดีๆ
ความรู้สึกที่จะไม่ทำให้เค้าเสียใจเหมือนแฟนเก่าเค้า
คำพูดของเค้าที่เคยพูดกับเราว่า 'เตงจะรักเค้าถึงขนาดที่ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ทิ้งกัน เตงทำได้มั้ยล่ะ'
ตอนนั้นเราก็ตอบว่าทำได้..ตอบไปตามประสา เอาใจคนรัก...
เราไม่คิดด้วยซ้ำว่า เราจะเดินมาไกลกันขนาดนี้...
ทั้งที่ไม่เคยมีอะไรเข้ากันได้เลย

...ไม่รู้สิ  ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราควรจะต้องรู้สึกยังไง
เราก็ไม่เคยรักใครได้ขนาดนี้
นี่มันก็ 611 วันแล้วที่รู้จักกันมา...
ความรู้สึกที่ทั้งรักเค้ามาก..แล้วก็ทั้งเกลียดเค้าสุดๆ..
รู้สึกสองอย่างนี้ปะปนกันอยู่ในใจ
ถึงจะรู้สึกอย่างนั้นเราก็ยังอยากดูเค้ายิ้ม หัวเราะ
อยากดูแลเค้าอยู่ เรากลัวเราตายจากเค้า
ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เสียใจเพราะเค้าอยู่กับเสียใจเพราะไม่ได้ดูแลเค้าอีก
อันไหนมันจะทำให้เราเสียใจมากกว่ากัน


หัวกระทู้เราถามตัวเองน่ะ
แล้วทุกประโยคในกระทู้ 
แด่คนที่กำลังเจอกับด้านร้ายๆของความรักนะ