อัลบัม Boong - เสลอ

4 หนุ่ม เสลอ (Slur) ที่ประกอบด้วย เย่ - จักรพันธ์ บุณยะมัต (นักร้องนำ) บู้ - ธนันต์ บุญญธนาภิวัฒน์ (เบส) เป้ - อารักษ์ อมรศุภศิริ (กีตาร์) และ เอม - ธิติพันธุ์ อนะวัชพงษ์ (กลอง) หลังจากปล่อยอัลบั้มแรก Boo! เมื่อปี 2549 และอัลบั้มที่ 2 Bum ในปี 2551 ในแนวร็อกแอนด์โรลออกมา หลายคนอาจจะบอกว่าเพลงของพวกเขาฟังยากไปสักหน่อย การกลับมาในอัลบั้มที่ 3 Boong จึงเกิดการเปลี่ยนแปลงที่สมาชิกในวงตั้งใจทำเนื้อหาและดนตรีของเพลงในอัลบั้มนี้ให้ฟังง่ายขึ้น

การทำงานในอัลบั้มนี้มีทีมเพลงของสมอลล์รูมมาช่วยแต่งเพลง และยังได้ ต้าร์ - ซีซาร์ บี. เดอ กุสแมน หรือ ต้าร์ ซินดี้ ซุย มารับหน้าที่เป็นโปรดิวเซอร์และดูเรื่องดนตรีให้ ในส่วนของแนวเพลงทั้ง 4 หนุ่มมาลงตัวกับแนวแดนซ์ร็อก ที่เกิดจากความประทับใจในดนตรีเต้นรำช่วงยุค 80 ซึ่งเป็นดนตรีที่ฟังแล้วเต้นตามไปได้ เสลอ ก็เลยอยากให้คนที่ฟังอัลบั้มนี้สนุกไปกับเพลงของพวกเขาด้วย

เปิดตัวด้วยเพลง เซโรงัง ซึ่งมีจุดเด่นอยู่ที่ดนตรีสนุกๆ เนื้อหายังมีคำที่คิดขึ้นมาใหม่ สนุก ฮา ตามแบบ เสลอ ส่วนเนื้อหาของเพลงก็พูดถึงอาการเซ็งเวลาที่ทำอะไรก็ดูแย่ ไม่ประสบความสำเร็จสักอย่าง ส่วนเพลง ฮิตเหรอ มาในแนวแดนซ์ฮาร์ดร็อก ที่เป็นแนวเพลงในปี 80 ของอเมริกา ซึ่งเนื้อหาก็ได้แรงบันดาลใจมาจากการแต่งตัวของวัยรุ่นที่มีความมั่นใจในตัวเอง พยายามหาซื้อเสื้อผ้าตามสถานที่ต่างๆ ที่ใครๆ ก็คิดว่าเป็นแหล่งรวมความนำสมัย โดยที่ไม่รู้ว่าที่แต่งตัวแบบนั้นนำสมัยจริงหรือเปล่า

เพลง อุคริ จุ๊บุ๊ หุหุ พูดถึงภาษาที่ใช้เขียนเวลาพูดคุยกันในสังคมออนไลน์ ซึ่งดูแล้วเหมือนเป็นคำที่ไม่มีความหมาย เป็นภาษาวิบัติ แต่ทางวงมองว่าเป็นความสนุกสนานของวัยรุ่นในแต่ละยุค ที่ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน ก็มักจะมีศัพท์แปลกใหม่ในการสนทนาเสมอ ส่วนเพลง ไม่ใช่มนุษย์ เป็นการเปรียบเทียบระหว่างคนกับหุ่นยนต์ในเวลาที่ความรักสิ้นสุดลงว่าไม่เหมือนกัน เพราะถ้าหากเป็นหุ่นยนต์ก็คงไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดอะไร ทนกับความเจ็บและเหงาได้